Σαμοθράκη

H Σαμοθράκη με ξάφνιασε με την άγρια ομορφιά της. Πολλά νερά, παράξενες βάθρες, σκοτεινός βυθός και απλοί άνθρωποι. Πήγα οικογενειακώς το καλοκαίρι του 2006 και πολλές φορές από τότε αναπολώ την εβδομάδα του 15-Αυγούστου που πέρασα στο φεγγαρολουσμένο νησί των Καβείρων.



Ο Φούρνος ''Αντωνίου'' στην χώρα έχει μια μακρά ιστορία που αντέχει όμως στις προκλήσεις του σήμερα. Ο ιδιοκτήτης κουβαλάει κούτσουρα να τον κάψει και φέρνει την πανιάρα από την πίσω αυλή για τον πανίσει.
Θεέ μου τι τυρόψωμα ήταν αυτά!!



Και μετά πήραμε τον δρόμο για τις βάθρες...



στην πρώτη του Φονιά, του δώσαμε και κατάλαβε. Περπατάς 3/4 της ώρας μέχρι να φθάσεις αλλά αξίζει τον κόπο. Θα πέσεις στο νερό της μεγάλης ''γούρνας'' με ευχαρίστηση γιατί το βλέπεις σε όλη την διάρκεια της διαδρομή στο πλάι σου και πάντα αναζητάς το ψήλωμα, την πηγή του.

μετά ήρθαν τα δύσκολα με το σκαρφάλωμα -με ίδια ευθύνη όπως έγραφε και η πινακίδα- στην Βάθρα Νο 2. Αλλά πήγαμε και καρδιοχτυπήσαμε!!! Για άλλους λόγους βέβαια. Τι το θέλαμε το σκαρφάλωμα στον καταρράκτη? Τι, μου λέτε?



όμως δεν θα χάναμε και την ευκαιρία να δούμε τον καταρράκτη στα ανατολικά του νησιού. Εδώ χρειαστήκαμε τα πλωτά μέσα, και το καραβάκι που μας έκανε τον κύκλο του νησιού άξιζε τα λεφτά του. Άγρια και απόκρημνη η ανατολική όψη αλλά έχει κρυμμένη καλά μια από τις πιο όμορφες θάλασσες της μεσογείου. Μην τρομάξετε εάν στα 3 μέτρα από την αμμώδη ακτή έχετε το κενό κάτω από τα πόδια σας. Απολαύστε το, είναι μοναδικό.



Στο δρόμο για την γριά βάθρα με τον παράξενο ξεναγό μας, μάθαμε την ιστορία του νησιού αλλά σε μια άλλη έκδοση. Στα αριστερά της φωτογραφίας, μια παρέα με ''χίπις'' που είχαν κατασκηνώσει στην άλλη πλευρά της βάθρας, μας γύρισε πίσω στην δεκαετία του 60, στα παιδιά των λουλουδιών και της ελεύθερης σκέψης.


Εικόνα από εκείνο το αξέχαστο βράδυ της αυγουστιάτικής πανσελήνου με την Zωή Τηγανούρια σε μια μοναδική εκτέλεση Ακορντεόν. Το Libertango πέρασε μέσα από τις φυλλωσιές του ιερού άλσους και απλώθηκε στην πλαγιά του βουνού. Αγόρασα το πρώτο της CD/DVD και είπα στον Αλέξανδρο κάποτε όταν θα γίνει διάσημη θα λες ''ήμουν και γώ εκεί, στα πρώτα της βήματα, στο νησί της, στο ιερό των Καβείρων, στην μαγεία..''


Γεια σου κυρία Παρασκευή. Ξέρω ότι είναι μοναδικό, στον κήπο του σπιτιού σου να έχεις ελάφια, λαγούς, παγώνια κλπ!!! Εμείς μείναμε εκεί μία εβδομάδα και δεν ήταν όνειρο, ήταν το ξύπνημα της φύσης.




φαγητό....
εκεί πήγαμε με τις σημειώσεις μας (ας είναι καλά οι φίλοι μας από την Αλεξανδρούπολη). Ξέραμε τι θα βρούμε και πού. 'Όμως το κατσικάκι είναι το βασικό έδεσμα του νησιού. Η ταβέρνα της χώρας, από που έρχονται τα πιο κάτω στιγμιότυπα μας άφησε όμως μια γλυκιά ανάμνηση, που γυρνάει πάντα στο μυαλό και στον ουρανίσκο. Από την μια η γιαγιά που πρόσεχε την φωτιά με τα βλήτα και τις πατάτες, από την άλλη το κατσικάκι στην λαδόκολλα αλλά και τα καρπούζια στην πηγή του νερού δεν ξεχνιούνται.



η αναζήτηση του τυροκομείου ήταν άλλη μια εμπειρία που θα μείνει αξέχαστη. Δεν χρειάζονται περιτά λόγια αρκεί μόνο να σερβιριστείς πρωί-πρωί το απίθανο γιαούρτι του...