Τσεχία (Πράγα-Κάρλοβυ Βάρυ)

Στα μάτια ενός ταξιδιώτη κάθε χώρα και κάθε πόλη που επισκέπτεται αποκτά ξεχωριστό νόημα και για την κάθε μια λέει το δικό της επίθετο. Όμορφη, παράξενη, ερωτική, φιλόξενη, συγκινητική, μυστηριώδης κλπ. Και με το ίδιο σκεπτικό και αφού περάσει τη διαδικασία της προετοιμασίας του ταξιδιού του, φτάνοντας στο προορισμό του ζώντας την άφιξη, αποφασίζει αν θέλει να πάει ξανά, η ξανά η δεν τον ενδιαφέρει πια να ξαναπάει.
Στην πρώτη περίπτωση αυτό που νοιώθει είναι η αίσθηση του πεινασμένου εκείνου
που σηκώνεται από το τραπέζι χωρίς να έχει χορτάσει το φαγητό που τόσο του άρεσε. Πεινάει και θάθελε κι άλλο. Με αυτή τη συγκεκριμένη λαχτάρα – που μεταφράζεται σε πολλά ’’πιάτα’’ (εικόνες) είδα την Πράγα και έτσι έμεινε στο μυαλό μου ακόμη και αφότου έφυγα από κει. Η λαχτάρα με ακολουθεί ακόμη και σήμερα και ψάχνω την ευκαιρία να ξαναπάω. Λίγες πόλεις μου δημιούργησαν αυτό το συναίσθημα. Και εκτός απ αυτό, λίγες πόλεις με έκαναν να κλάψω από τη πρώτη ματιά και να κλάψω και την τελευταία στιγμή που τις άφησα. Με μια λέξη θα την έλεγα μαγική. Κάπως παραμυθένια.



Όταν το σχεδόν άδειο αεροπλάνο των Τσέχικων αερογραμμών -και λέω άδειο γιατί μπορούσα να καθίσω σχεδόν όπου ήθελα- πήγαινε πότε δεξιά πότε αριστερά, έκανε την προσγείωση του και αντίκρισα τις στέγες της πόλης και κάτω το ποτάμι Vltava να στραφταλίζει στο πρώτο φως του ήλιου, δάκρυσα. Πήγαινα από δω και από κει προσπαθώντας να ρουφήξω όση εικόνα μπορούσα. Τα δάκρυα μου αντιλήφθηκε ο συνοδός της πτήσης και πιάνοντας με από το μπράτσο με ρώτησε τι έχω, αν αισθάνομαι καλά και αν ήθελα κάτι. Του απάντησα το λόγο γι’αυτήν μου την εμφανή συγκίνηση και μου είπε ότι έχει δει πολλούς να το παθαίνουν φθάνοντας πάνω από την Πράγα. Όλα αυτά τα γράφω γιατί τα έζησα τόσο έντονα, και παρότι αρκετά χρόνια πέρασαν από τότε, όλα υπάρχουν χαραγμένα στο μυαλό και στην καρδιά .
Ήταν μεγάλη η επιθυμία μου γι’αυτό το ταξίδι. Υπήρχε κάτι που με τσίγκληζε σχεδόν από κορίτσι.
Για τον Μάη της Πράγας, του 1968, είχα διαβάσει σχετικά. Αν και ήμουν πολύ νέα για να κρίνω, πίστευα ότι αυτή η χώρα ήταν η μόνη του Σύμφωνου της Βαρσοβίας που είχε τα φόντα γι’αυτή την μεταρρύθμιση. Ενώ φάνηκε ότι όλα θα γίνονταν σχεδόν φυσιολογικά, τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς και παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε φανερή αντίσταση, έπεσαν 23 νεκροί.
Τα συνθήματα στους τοίχους, το προχωρημένο θέατρο με τον Χάβελ κλπ. συνόδευαν την σχετική ανάγνωση με αποτέλεσμα το εξιτάρισμα σαν σπίθα να υπάρχει και να θέλω να δω όλο αυτό το σκηνικό που έγιναν αυτά.
Είχα λοιπόν διαβάσει, είχα προετοιμαστεί πολύ και έλεγα ότι με μια καλή κατανομή του χρόνου μου περίπου 6 μέρες θα ήταν καλά να δω αυτά που ήθελα. Εμεινα τελικά 12 μέρες.
Μην διανοηθείτε a long week end δεν πρόκειται να δείτε τίποτα, εκτός αν πάτε για 2η η 3η φορά έτσι μιας και είναι λίγες ώρες μόνο με το αεροπλάνο.
Αν εξαιρέσει κανείς τον αστάθμητο παράγοντα ενός σπάνιου για το καλοκαίρι της Πράγας καυτού ήλιου και της αφόρητης ζέστης που εμπόδιζε, κάθε κίνηση μου μες την πόλη, που την περισσότερη έπρεπε να την γυρίσεις περπατώντας.
Και γω δεν ήξερα -και φυσικά κρίνοντας από την υπόλοιπη Ευρώπη, που το καλοκαίρι είναι δροσερό έως κρύο- είχα προετοιμαστεί για κάτι άλλο από αυτό που με περίμενε εκεί. Και ως να προμηθευτώ τα κατάλληλα ρούχα, καπέλο και αντηλιακό, έπαθα ένα τρομερό έγκαυμα από τον δυνατό ήλιο και τις ώρες περπάτημα κάτω απ αυτόν.
Το ξενοδοχείο μου από τα καλλίτερα της Πράγας και ευτυχώς σχετικά μακριά από το ποτάμι γιατί όσοι επεχείρησαν τα κεντρικά κοντά του, χωρίς αντικουνουπικό το πλήρωσαν ακριβά.
Όμως άξιζε τα λεφτά του και γιατί είχε ότι ήθελες αλλά και υπέροχη θέα σε ένα απίστευτο λόφο-δάσος με πανύψηλα δέντρα, που από την πόλη σχεδόν ξεκινούσε για να καταλήξει απέναντι από το ξενοδοχείο, θέα που χρησίμευσε για πολλές φωτογραφίες της πόλης από σχετικά ψηλά.



Για καλή μου τύχη, το τραμ περνούσε ακριβώς μπροστά στο ξενοδοχείο και σε λίγα λεπτά βρισκόμουν άνετα στο κέντρο, στις όχθες του ποταμού που χωρίζει Ηradcany και Mala Strana. Και γλύτωνα και αρκετό περπάτημα μέσα στον καυτό ήλιο. Μα για να δεις αυτό το σκηνικό της Πράγας που είναι το καλύτερο μίγμα μπαρόκ, νεοκλασικής, γοτθικής, αναγεννησιακής, και νεωτεριστικής αρχιτεκτονικής έπρεπε να το αποφασίσεις ότι θα περπατήσεις πολύ. Πάρα πολύ. Και ειδικά μέσα στα μεσαιωνικά σοκάκια της stare Mesto[παλιά πόλη]και Νοve Mesto[νέα]. Χρειάζονται άνετα και ίσια παπούτσια γιαυτό.





Δεν θα μπορούσα να μην αρχίσω από την μικρή αλλά διάσημη τριγωνική Πλατεία της Παλιάς πόλης με το θαυμάσιο Δημαρχείο, σε σύμπλεγμα κτιρίων και ένα πύργο που βρίσκεται το περίφημο αστρονομικό ρολόι. Νομίζω σε ένα απ αυτά τα κτίρια ήταν και το σπίτι των παιδικών χρόνων του Καφκα. Σ αυτό το καφκικό απίστευτο περιβάλλον υπάρχουν γύρω-γύρω τόσα αξιοθέατα που δεν ξέρεις σε ποιο να πρωτοπάς. Κάτω από το ρολόι ξημεροβραδιάζονται χιλιάδες κόσμου που περιμένουν το γύρισμα του κάθε μια ώρα. Τα κομψά καφέ ,κάτω και γύρω του βουλιάζουν από κόσμο κάθε εθνικότητας. Αν μείνει λίγος χρόνος μια ματιά στους οίκους μόδας είναι απαραίτητη. Ναι έχει και απ αυτό. Αλλά θαταν για μένα κουταμάρα να αφήσεις κάποιο άλλο αξιοθέατο για να δεις boutiques εκτός αν έχεις πολύ χρόνο.



Στην Πλατεία αυτή βρίσκεται και το μνημείο του Γιαν ΧΟΥΣ,θρησκευτικού μεταρρυθμιστή το ανάκτορο Γκλοτσ Κίνσκι [σήμερα πινακοθήκη]το Θέατρο των Τόξων, εκκλησίες της Παρθένου και του Αγ.Νικολαου, ο μικρός πύργος της Πυριτιδας κ.λπ. Στις βόλτες μου εκει περα, κάπου-κάπου άκουγα στον αέρα μουσικές Μπαχ, Χαιντν και ήταν κάτι μαγικό. Ο ήχος ερχόταν από τις εκκλησίες . Ρώτησα και έμαθα, ότι δεν είναι και πολύ θρήσκοι και οι εκκλησιές τους είναι πιο πολύ για κονσέρτα που γίνονται σχεδόν κάθε απόγευμα.
Πρέπει να σας πω ότι σ’αυτήν την πλατεία βλέπεις ξαφνικά μια νύφη να περπατάει με το γαμπρό σέρνοντας στο λιθόστρωτο το μακρύ άσπρο νυφικό της, [μάλλον λόγω γάμων στο δημαρχείο η λόγω διάφορων happenings, ε και το πιο συνηθισμένο να γυρίζεται σ’αυτό το πανώριο σκηνικό κάποια ταινία].
Οι περισσότεροι, πέρα από τα σικάτα καφέ, κάθονται -κυρίως οι πολύ νέοι- κάτω στο δρόμο. Εκεί μπερδεύονται οι δικοί τους ήχοι μουσικής που έρχονται από κάθε χώρα και με κάποιο αυτοσχέδιο νεανικό συγκρότημα που στήνεται στο περίμενε για το ρολόι.



Μου άρεσε υπερβολικά η Εβραϊκή συνοικία, JOSEFOV, αν θυμάμαι καλά μια από τις πιο μεγάλες Ευρωπαϊκές κοινότητες, με τις Συναγωγές και το Νεκροταφείο, το εβραϊκό μουσείο αλλά και πολλά νεανικά μπαράκια-στέκια. Που το παλιό κλειστό γκέτο! Ε και σαν γυναίκα δεν θα μπορούσα να μην κολλήσω για λίγη όμως ώρα, στις βιτρίνες των μαγαζιών με τα φίνα κεχριμπαρένια κολιέ και άλλα κοσμήματα που βρισκόταν εκεί.







Πάμε Mala Strana?
H παλιά πόλη ενώνεται μ΄αυτήν τη Μικρή Γειτονιά με τη γέφυρα του Καρόλου [must see], μια μεγάλη γέφυρα με πάρα πολλά ανάγλυφα, νομίζω 30 αγάλματα, γοτθικού ρυθμού. Στην είσοδο της υπάρχει και ένας γοτθικός πύργος και η είσοδος είναι σαν αψίδα. Δεκάδες γραφικά καφέ, επιπλέοντα εστιατόρια, μικρά παρκάκια, κάνουν την κατάσταση συναρπαστική. Από παντού ξεχύνονται μουσικές , τζαζ, κλπ. Καθ όλο το μήκος της γέφυρας βλέπεις οργανοπαίκτες που παίζει ο καθένας ότι μουσική θέλει. Κοντά είναι ο Λαβύρινθος των καθρεπτών πλατεία της Μάλτας, το πάρκο Πέρτζιν, και το Αστεροσκοπείο.


Εκεί γύρω σε ένα γραφικό εστιατόριο δοκίμασα 2-3 φορές τις τοπικές λιχουδιές. Φοβερά κρέατα, υπέροχη μπύρα [την καλλίτερη lager που έχω πιεί] και σε ένα στυλ αρ νουβό μπαράκι άκουσα την καλλίτερη τζαζ. Y Π Ε Ρ Ο Χ Ο κλείσιμο μέρας και μετά στο ξενοδοχείο, πάλι πιάνο σχεδόν ως το πρωί. Δεν ήθελα να κοιμηθώ. Τόχω ξαναπάθει στο Παρίσι και σε μια δυο άλλες πόλεις. Και μια και είπα Παρίσι, ένα κοινό σημείο υπάρχει μικρό και λίγο κιτς θα έλεγα με τη πόλη του φωτός αλλά πιο κάτω θα το δούμε μαζί και με λόγια και φωτός.
Η Πράγα σε κρατάει σε εγρήγορση, θες να τη ζήσεις κάθε λεπτό και ο ύπνος σου στερεί ώρες από αυτό. Θέλει όλες σου τις αντοχές. Μια συναρπαστική, ζωντανή, γεμάτη ένταση πόλη. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω με λόγια. Έχει κάτι το μυστηριακά σκοτεινό και το απελευθερωτικά φωτεινό αυτό το κομμάτι της.



Μπορείς να ανέβεις στο Κάστρο της Πράγας, από ένα ανηφορικό δρόμο. Εκεί είναι και η έδρα του Προέδρου, και γύρω-γύρω είναι η Πόλη Χραντσάνι. Εκεί μέσα στο Κάστρο είναι ένα στολίδι. Ο ναός του Αγίου Βίτου, και τα ανάκτορα των πριγκίπων της Βοημίας. Πιο κει ένας υπέροχος κήπος και ο χρυσός δρόμος με τα σπιτάκια των αλχημιστών. Αν δε πάτε βράδυ η ατμόσφαιρα ξεφεύγει εντελώς και σεις μαζί της, γιατί απλώνεται ένα κίτρινο φως που τα κάνει όλα σαν να πετιούνται από κάποιο παλιό βιβλίο. Δεν ξέρω μου θύμισε παλιά έργα με ομίχλη Αγγλίας και κείνο τον φωτισμό τον περίεργο .



Κάποιο βράδυ μην παραλείψετε το μαύρο θέατρο της Πράγας, αυτό το απίστευτα παράξενο μαύρο σκηνικό με τις φιγούρες να ξεχωρίζουν σαν να χορεύουν μυστηριακά. Επίσης κάποια ίσως συναυλία κλασσικής μουσικής. Εμένα με κάλυψαν πλήρως, οι ορχήστρες μέσα στις εκκλησίες, ε και το απαραίτητο κερασάκι στη τούρτα, τα κρύσταλλα Βοημίας. Εδώ θα σας έλεγα να προσέξετε το fake και ελαττωματικό που κυκλοφορεί για την τουριστική κατανάλωση.
Προσωπική πρόταση: μια βόλτα με αμαξάκι, η μια άλλη βόλτα με πλοιάριο βράδυ στο ποτάμι, όταν όλα τα φώτα της γέφυρας είναι αναμμένα, και όλα καθρεφτίζονται μέσα κει, τόσο ονειρεμένα που χάνεις τα λόγια σου. Μόνο μουσική θες να ακούς, να μη μιλάς και να βλέπεις.



Ε τώρα και κάτι χλιδάτο, έτσι για να το θυμάμαι και αυτό. Νοικιάζεις μια limo με πολύ λίγα λεφτά για τα δεδομένα της Ελλάδας και την κρατάς ένα 24ωρο. Πας όπου θες και σταματάς να δεις ότι θες. Το βράδυ είναι απίστευτα όμορφα, εσύ να τσουλάς μέσα στους δρόμους, να πίνεις σαμπάνια και να ακούς μουσική. Ε μια ζωή την έχουμε, και αξίζει κάποιο δώρο για μας, ας στερηθούμε ένα βάζο ακόμη η ένα γυαλικό. Εγώ προσωπικά το προτίμησα και άξιζε τον κόπο πέρα ως πέρα.



Φεύγοντας, μια δυο μέρες άφησα για να δω λίγο από ¨¨Παρίσ騨 περνώντας απέναντι από το ξενοδοχείο -σας έγραψα για ένα λόφο με δασάκι- υπάρχει μια κακογραφία του Πύργου του Αιφελ. Σαφώς μικρότερη και δίχως αίγλη, αλλά από την κορφή του μπορείς να πάρεις the best σε φωτογραφίες -αν δεν έχει ομίχλη βέβαια- πανοραμικά από την πόλη, τις στέγες, τις εκκλησίες, το ποτάμι.



Εκεί με περίμενε και μια εκπληξούλα. Με το ελαφρύ μου ντύσιμο -λόγω ζέστης- και ξεκινώντας να επιστρέψω με πάνινα παπούτσια, περπατώντας μέσα από το δάσος, έπιασε εντελώς ξαφνικά η μεγαλύτερη καταιγίδα που είχα δει ποτέ. Κεραυνοί και αστραπές κτυπούσαν τα πανύψηλα δέντρα και γω δεν ήξερα που να πάω και που να σταθώ, ξέροντας πόσο επικίνδυνο είναι να είσαι σε τέτοιο περιβάλλον. Μα δεν είχα άλλη επιλογή από το να ρισκάρω να προχωρήσω, μιας και το να γυρίσω πίσω από την άλλη πλευρά θα ήταν ακόμη χειρότερο και πιο χρονοβόρο. Επί πλέον έπρεπε με κάθε θυσία να φυλάξω ανέπαφη τη φωτογραφική μου μηχανή. Δεν έπρεπε να χάσω τις πολύτιμες Φώτος μου. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν αυτό, παρά η ίδια μου η ζωή, αν έπεφτε κεραυνός στο κεφάλι μου. Να λοιπόν καμία φορά που συμβαίνουν κι αυτά που δεν τα περιμένουμε.


ΚARLOVY VARY, οπτασία ... με θεραπευτικές ιδιότητες
----------------------------------------------------

Για το Καρλοβυ-Βάρυ, μουχαν πει. Και είχα διαβάσει για μια πόλη σαν ζωγραφιά αλλά και κέντρο συγκέντρωσης διασήμων [πιο πολύ κάποτε] για το ιαματικό νερό του με τις μαγικές ιδιότητες. Τότε που πήγα εγώ, βρήκα ένα κουκλίστικο μέρος γεμάτο τουρίστες, υπαίθρια καφέ και μαγαζάκια και είδα και ένα στυλ περίεργο κάτι σαν δική μας Αιδηψό αλλά στο πιο νεανικό του.




Είδα και πολλούς που με ειδικά κανατάκια, που πουλιούνται σε κάθε γωνιά, να πίνουν το θαυματουργό νερό από τις πολλές βρύσες στα περισσότερα σημεία. Και φυσικά και το σημείο που βγαίνει το νερό. Μπροστά ένα άγαλμα που γράφει ΗΥGEIA.




Κατά τύχη εκεί που έφαγα για μεσημέρι συνάντησα ένα φίλο. Μετά τις πρώτες χαρές, στην ερώτησή μου: εσύ δούλευες εκεί στην Ελλάδα [και καμιά σχέση μ’αυτό που κάνεις εδώ] τι γυρεύεις στην Τσεχία και συγκεκριμένα στο Βάρυ και μ αυτή τη δουλειά του ξεναγού, μου απάντησε: απλά ρίξε μια ματιά γύρω και ίσως καταλάβεις. Και η ματιά η δική του -που και εγώ την είδα βέβαια σαν δίκαιη γυναίκα- ήταν οι πολύ όμορφες Τσέχες.
Και ο τρελός του έρωτας για μια απ αυτές που τον πήγε εκεί. Χώρισαν μεν αλλά παρέμεινε μέσα του το Έρωτας. Aρσενικό ... και παλιά δαντέλλα. Αδιόρθωτα αρσενικά. Πάντα ερωτευμένα. Και στην πορεία βρήκε κάποιες ευκαιρίες, γιατί αγάπησε τη χώρα. Ήταν λέει και φθηνή σε σχέση με την Ελλάδα.



Τα άλλα λέω να τα αφήσω να τα πουν οι φωτογραφίες και η μουσική.