Mουσικά ταξίδια

Τα μουσικά ταξίδια εφυγαν για έναν άλλο χώρο. ΕΔΩ

καλή πλοήγηση...

Λίβανος

Πρώτη φορά πήγα στην Βηρυτό στις αρχές του 1994. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την κατάπαυση των εχθροπραξιών και η πόλη ήταν βυθισμένη στα συντρίμμια της. Παντού φυλάκια με πάνοπλους στρατιώτες και την συριακή σημαία να κυριαρχεί σε κάθε γωνία της πόλης. Έβλεπα την φάτσα του σύριου προέδρου Ασαντ σε κάθε μεταλλικό στύλο, σε κάθε παράγκα και σχεδόν μέσα σε κάθε κτίριο. Η εικόνες αυτές έδειχναν ποια πλευρά –ξένη δύναμη- είχε επικρατήσει στον μακρύ εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου και μου προκαλούσαν αηδία. Μου θύμιζαν τις παλιές βασιλικές φωτογραφίες που μοίραζαν μεταπολεμικά οι βασιλόφρονες στα ελληνικά χωριά και ανάγκαζαν τους ιδιοκτήτες των σπιτιών, να τις κρεμάσουν σε κοινή θέα ή δίπλα στο εικονοστάσι του σπιτιού. Εικόνες εξαναγκασμού, εικόνες παρακμής.

Το ρεύμα λιγοστό και οι εφεδρικές γεννήτριες που ήταν σκορπισμένες από ιδιωτικές εταιρίες παντού στην πόλη, έπαιρναν με το αζημίωτο κάθε λίγο και λιγάκι μπροστά.
Μέχρι και το 1996 το Τηλέφωνο αποτελούσε μια σπάνια πολυτέλεια. Μιλούσαμε με Ελλάδα από ένα ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο του ξενοδοχείου και η κλήση γινόταν μέσω τηλεφωνητή (operator). Η φωνή αργούσε να πάει, αλλά και να έρθει και η γραμμή είχε ένα εκνευριστικό βουητό. Μας έλεγαν ότι η συνδιάλεξη γινόταν με την βοήθεια δορυφόρου εγκατεστημένου στην Αμερική, αλλά με αναγκαία υποβοήθηση σήματος στην Κύπρο. Πολλές φορές σκέφτηκα ότι όλα αυτά ήταν μια πρόφαση για τους επιτήδειους που ήθελαν να εισπράττουν σημαντικά τέλη. Δυο λέξεις έλεγες και είχες βγάλει 50 δολάρια από την τσέπη σου.

Αυτό που με συγκλόνιζε κάθε φορά που πήγαινα στο Λίβανο ήταν τα εκατομμύρια τρύπες που έβλεπα στα κτίρια , προϊόν απερίσκεπτης χρήσης των όπλων και του καλλιεργηθέντος μίσους για δεκαετίες. Ακόμη και 10 χρόνια μετά έβλεπες τα κουφάρια μεγάλων κτιρίων –όπως αυτό της φωτογραφίας- να στέκονται εκεί μισογκρεμισμένα.



Ο πρώτος οδηγός του ταξί που είχα, ο Mohamed , έκανε και χρέη σωματοφύλακα. Γινόταν η σκιά μου. Φυσικά με το αζημίωτο. Από την Hamra Street έως την βραδινή έξοδο στο Juneeh, ήταν πάντα εκεί. Καθόταν διακριτικά λίγο πιο δίπλα, αλλά το βλέμμα του σκάναρε την είσοδο και τις παράξενες κινήσεις στους χώρους που μπαίναμε.
Η πόλη δεν είχε φανάρια και οι οδηγοί επικοινωνούσαν με το πάτημα της κόρνας. Μια φορά κορνάρισμα σήμαινε κάτι άλλο από το παρατεταμένο πάτημα του κλάξον. Όλοι έτρεχαν τότε. Σκεφτόμουν φορές-φορές ότι το τρέξιμο στους δρόμους ήταν κατάλοιπο των δύσκολων χρόνων του πολέμου.

Σίγουρα η Βηρυτός άλλαξε. Τα ερείπια απομακρύνθηκαν και στη θέση τους ξεφύτρωσαν νέα κτίρια, ιδιαίτερα στην Ashrafieh και στο παλαιό κέντρο. Αρκετά παλαιά κτίρια αναστυλώθηκαν και η πόλη απέκτησε πλατείες, φανάρια, φώτα, πεζοδρόμους.



Σε ένα από ταξίδια μου των τελευταίων χρόνων έπεσα πάνω σε μεγάλη διαδήλωση υπέρ του φιλοσυριακού καθεστώτος. Είχε προηγηθεί η δολοφονία του Hariri και ήταν ορατό ότι κάποιοι βασίζονταν σε μετακινούμενες μάζες πληθυσμών για να δείξουν την δύναμή τους και την αριθμητική τους υπεροχή.

Λίγο αργότερα (τον Ιούλιο του 2006)ξεκίνησε ο Βομβαρδισμός του Λιβάνου από το Ισραήλ. Το δράμα τον αμάχων σε ένα φιλμάκι του Youtube είναι απλά μια ιστορική αναδρομή. Η χώρα όμως μετρά τα σημάδια της μέχρι και σήμερα.
Ο αδελφικός φίλος, ο Habib, από τα γεγονότα εκείνα και μετά είναι με το διαβατήριο στην δεξιά του τσέπη. Αναρωτιέται ξανά και ξανά, μήπως ήταν λάθος που εκεί στο 1993 άφησε την Γαλλία και γύρισε στην Βηρυτό. Την ίδια ερώτηση την κάνουν χιλιάδες Λιβανέζοι, αλλά η απάντηση είναι εξαιρετικά δύσκολη.


H επόμενη φωτογραφία είναι μια αεροφωτογραφία, βγαλμένη πάνω από τα βουνά του Λιβάνου, κάπου κοντά στα σύνορα με την Συρία.



Ίσως πολύ λίγοι να γνωρίζουν στην Ελλάδα, ότι εκεί στα ορεινά του Λιβάνου σώζονται τα ερείπια μιας ιστορικής πολιτείας (Baalbeck) με ναούς αντίστοιχου κάλους με τον δικό μας τον Παρθενώνα αλλά και ένα ανεπτυγμένο χιονοδρομικό κέντρο.

Τσεχία (Πράγα-Κάρλοβυ Βάρυ)

Στα μάτια ενός ταξιδιώτη κάθε χώρα και κάθε πόλη που επισκέπτεται αποκτά ξεχωριστό νόημα και για την κάθε μια λέει το δικό της επίθετο. Όμορφη, παράξενη, ερωτική, φιλόξενη, συγκινητική, μυστηριώδης κλπ. Και με το ίδιο σκεπτικό και αφού περάσει τη διαδικασία της προετοιμασίας του ταξιδιού του, φτάνοντας στο προορισμό του ζώντας την άφιξη, αποφασίζει αν θέλει να πάει ξανά, η ξανά η δεν τον ενδιαφέρει πια να ξαναπάει.
Στην πρώτη περίπτωση αυτό που νοιώθει είναι η αίσθηση του πεινασμένου εκείνου
που σηκώνεται από το τραπέζι χωρίς να έχει χορτάσει το φαγητό που τόσο του άρεσε. Πεινάει και θάθελε κι άλλο. Με αυτή τη συγκεκριμένη λαχτάρα – που μεταφράζεται σε πολλά ’’πιάτα’’ (εικόνες) είδα την Πράγα και έτσι έμεινε στο μυαλό μου ακόμη και αφότου έφυγα από κει. Η λαχτάρα με ακολουθεί ακόμη και σήμερα και ψάχνω την ευκαιρία να ξαναπάω. Λίγες πόλεις μου δημιούργησαν αυτό το συναίσθημα. Και εκτός απ αυτό, λίγες πόλεις με έκαναν να κλάψω από τη πρώτη ματιά και να κλάψω και την τελευταία στιγμή που τις άφησα. Με μια λέξη θα την έλεγα μαγική. Κάπως παραμυθένια.



Όταν το σχεδόν άδειο αεροπλάνο των Τσέχικων αερογραμμών -και λέω άδειο γιατί μπορούσα να καθίσω σχεδόν όπου ήθελα- πήγαινε πότε δεξιά πότε αριστερά, έκανε την προσγείωση του και αντίκρισα τις στέγες της πόλης και κάτω το ποτάμι Vltava να στραφταλίζει στο πρώτο φως του ήλιου, δάκρυσα. Πήγαινα από δω και από κει προσπαθώντας να ρουφήξω όση εικόνα μπορούσα. Τα δάκρυα μου αντιλήφθηκε ο συνοδός της πτήσης και πιάνοντας με από το μπράτσο με ρώτησε τι έχω, αν αισθάνομαι καλά και αν ήθελα κάτι. Του απάντησα το λόγο γι’αυτήν μου την εμφανή συγκίνηση και μου είπε ότι έχει δει πολλούς να το παθαίνουν φθάνοντας πάνω από την Πράγα. Όλα αυτά τα γράφω γιατί τα έζησα τόσο έντονα, και παρότι αρκετά χρόνια πέρασαν από τότε, όλα υπάρχουν χαραγμένα στο μυαλό και στην καρδιά .
Ήταν μεγάλη η επιθυμία μου γι’αυτό το ταξίδι. Υπήρχε κάτι που με τσίγκληζε σχεδόν από κορίτσι.
Για τον Μάη της Πράγας, του 1968, είχα διαβάσει σχετικά. Αν και ήμουν πολύ νέα για να κρίνω, πίστευα ότι αυτή η χώρα ήταν η μόνη του Σύμφωνου της Βαρσοβίας που είχε τα φόντα γι’αυτή την μεταρρύθμιση. Ενώ φάνηκε ότι όλα θα γίνονταν σχεδόν φυσιολογικά, τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς και παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε φανερή αντίσταση, έπεσαν 23 νεκροί.
Τα συνθήματα στους τοίχους, το προχωρημένο θέατρο με τον Χάβελ κλπ. συνόδευαν την σχετική ανάγνωση με αποτέλεσμα το εξιτάρισμα σαν σπίθα να υπάρχει και να θέλω να δω όλο αυτό το σκηνικό που έγιναν αυτά.
Είχα λοιπόν διαβάσει, είχα προετοιμαστεί πολύ και έλεγα ότι με μια καλή κατανομή του χρόνου μου περίπου 6 μέρες θα ήταν καλά να δω αυτά που ήθελα. Εμεινα τελικά 12 μέρες.
Μην διανοηθείτε a long week end δεν πρόκειται να δείτε τίποτα, εκτός αν πάτε για 2η η 3η φορά έτσι μιας και είναι λίγες ώρες μόνο με το αεροπλάνο.
Αν εξαιρέσει κανείς τον αστάθμητο παράγοντα ενός σπάνιου για το καλοκαίρι της Πράγας καυτού ήλιου και της αφόρητης ζέστης που εμπόδιζε, κάθε κίνηση μου μες την πόλη, που την περισσότερη έπρεπε να την γυρίσεις περπατώντας.
Και γω δεν ήξερα -και φυσικά κρίνοντας από την υπόλοιπη Ευρώπη, που το καλοκαίρι είναι δροσερό έως κρύο- είχα προετοιμαστεί για κάτι άλλο από αυτό που με περίμενε εκεί. Και ως να προμηθευτώ τα κατάλληλα ρούχα, καπέλο και αντηλιακό, έπαθα ένα τρομερό έγκαυμα από τον δυνατό ήλιο και τις ώρες περπάτημα κάτω απ αυτόν.
Το ξενοδοχείο μου από τα καλλίτερα της Πράγας και ευτυχώς σχετικά μακριά από το ποτάμι γιατί όσοι επεχείρησαν τα κεντρικά κοντά του, χωρίς αντικουνουπικό το πλήρωσαν ακριβά.
Όμως άξιζε τα λεφτά του και γιατί είχε ότι ήθελες αλλά και υπέροχη θέα σε ένα απίστευτο λόφο-δάσος με πανύψηλα δέντρα, που από την πόλη σχεδόν ξεκινούσε για να καταλήξει απέναντι από το ξενοδοχείο, θέα που χρησίμευσε για πολλές φωτογραφίες της πόλης από σχετικά ψηλά.



Για καλή μου τύχη, το τραμ περνούσε ακριβώς μπροστά στο ξενοδοχείο και σε λίγα λεπτά βρισκόμουν άνετα στο κέντρο, στις όχθες του ποταμού που χωρίζει Ηradcany και Mala Strana. Και γλύτωνα και αρκετό περπάτημα μέσα στον καυτό ήλιο. Μα για να δεις αυτό το σκηνικό της Πράγας που είναι το καλύτερο μίγμα μπαρόκ, νεοκλασικής, γοτθικής, αναγεννησιακής, και νεωτεριστικής αρχιτεκτονικής έπρεπε να το αποφασίσεις ότι θα περπατήσεις πολύ. Πάρα πολύ. Και ειδικά μέσα στα μεσαιωνικά σοκάκια της stare Mesto[παλιά πόλη]και Νοve Mesto[νέα]. Χρειάζονται άνετα και ίσια παπούτσια γιαυτό.





Δεν θα μπορούσα να μην αρχίσω από την μικρή αλλά διάσημη τριγωνική Πλατεία της Παλιάς πόλης με το θαυμάσιο Δημαρχείο, σε σύμπλεγμα κτιρίων και ένα πύργο που βρίσκεται το περίφημο αστρονομικό ρολόι. Νομίζω σε ένα απ αυτά τα κτίρια ήταν και το σπίτι των παιδικών χρόνων του Καφκα. Σ αυτό το καφκικό απίστευτο περιβάλλον υπάρχουν γύρω-γύρω τόσα αξιοθέατα που δεν ξέρεις σε ποιο να πρωτοπάς. Κάτω από το ρολόι ξημεροβραδιάζονται χιλιάδες κόσμου που περιμένουν το γύρισμα του κάθε μια ώρα. Τα κομψά καφέ ,κάτω και γύρω του βουλιάζουν από κόσμο κάθε εθνικότητας. Αν μείνει λίγος χρόνος μια ματιά στους οίκους μόδας είναι απαραίτητη. Ναι έχει και απ αυτό. Αλλά θαταν για μένα κουταμάρα να αφήσεις κάποιο άλλο αξιοθέατο για να δεις boutiques εκτός αν έχεις πολύ χρόνο.



Στην Πλατεία αυτή βρίσκεται και το μνημείο του Γιαν ΧΟΥΣ,θρησκευτικού μεταρρυθμιστή το ανάκτορο Γκλοτσ Κίνσκι [σήμερα πινακοθήκη]το Θέατρο των Τόξων, εκκλησίες της Παρθένου και του Αγ.Νικολαου, ο μικρός πύργος της Πυριτιδας κ.λπ. Στις βόλτες μου εκει περα, κάπου-κάπου άκουγα στον αέρα μουσικές Μπαχ, Χαιντν και ήταν κάτι μαγικό. Ο ήχος ερχόταν από τις εκκλησίες . Ρώτησα και έμαθα, ότι δεν είναι και πολύ θρήσκοι και οι εκκλησιές τους είναι πιο πολύ για κονσέρτα που γίνονται σχεδόν κάθε απόγευμα.
Πρέπει να σας πω ότι σ’αυτήν την πλατεία βλέπεις ξαφνικά μια νύφη να περπατάει με το γαμπρό σέρνοντας στο λιθόστρωτο το μακρύ άσπρο νυφικό της, [μάλλον λόγω γάμων στο δημαρχείο η λόγω διάφορων happenings, ε και το πιο συνηθισμένο να γυρίζεται σ’αυτό το πανώριο σκηνικό κάποια ταινία].
Οι περισσότεροι, πέρα από τα σικάτα καφέ, κάθονται -κυρίως οι πολύ νέοι- κάτω στο δρόμο. Εκεί μπερδεύονται οι δικοί τους ήχοι μουσικής που έρχονται από κάθε χώρα και με κάποιο αυτοσχέδιο νεανικό συγκρότημα που στήνεται στο περίμενε για το ρολόι.



Μου άρεσε υπερβολικά η Εβραϊκή συνοικία, JOSEFOV, αν θυμάμαι καλά μια από τις πιο μεγάλες Ευρωπαϊκές κοινότητες, με τις Συναγωγές και το Νεκροταφείο, το εβραϊκό μουσείο αλλά και πολλά νεανικά μπαράκια-στέκια. Που το παλιό κλειστό γκέτο! Ε και σαν γυναίκα δεν θα μπορούσα να μην κολλήσω για λίγη όμως ώρα, στις βιτρίνες των μαγαζιών με τα φίνα κεχριμπαρένια κολιέ και άλλα κοσμήματα που βρισκόταν εκεί.







Πάμε Mala Strana?
H παλιά πόλη ενώνεται μ΄αυτήν τη Μικρή Γειτονιά με τη γέφυρα του Καρόλου [must see], μια μεγάλη γέφυρα με πάρα πολλά ανάγλυφα, νομίζω 30 αγάλματα, γοτθικού ρυθμού. Στην είσοδο της υπάρχει και ένας γοτθικός πύργος και η είσοδος είναι σαν αψίδα. Δεκάδες γραφικά καφέ, επιπλέοντα εστιατόρια, μικρά παρκάκια, κάνουν την κατάσταση συναρπαστική. Από παντού ξεχύνονται μουσικές , τζαζ, κλπ. Καθ όλο το μήκος της γέφυρας βλέπεις οργανοπαίκτες που παίζει ο καθένας ότι μουσική θέλει. Κοντά είναι ο Λαβύρινθος των καθρεπτών πλατεία της Μάλτας, το πάρκο Πέρτζιν, και το Αστεροσκοπείο.


Εκεί γύρω σε ένα γραφικό εστιατόριο δοκίμασα 2-3 φορές τις τοπικές λιχουδιές. Φοβερά κρέατα, υπέροχη μπύρα [την καλλίτερη lager που έχω πιεί] και σε ένα στυλ αρ νουβό μπαράκι άκουσα την καλλίτερη τζαζ. Y Π Ε Ρ Ο Χ Ο κλείσιμο μέρας και μετά στο ξενοδοχείο, πάλι πιάνο σχεδόν ως το πρωί. Δεν ήθελα να κοιμηθώ. Τόχω ξαναπάθει στο Παρίσι και σε μια δυο άλλες πόλεις. Και μια και είπα Παρίσι, ένα κοινό σημείο υπάρχει μικρό και λίγο κιτς θα έλεγα με τη πόλη του φωτός αλλά πιο κάτω θα το δούμε μαζί και με λόγια και φωτός.
Η Πράγα σε κρατάει σε εγρήγορση, θες να τη ζήσεις κάθε λεπτό και ο ύπνος σου στερεί ώρες από αυτό. Θέλει όλες σου τις αντοχές. Μια συναρπαστική, ζωντανή, γεμάτη ένταση πόλη. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω με λόγια. Έχει κάτι το μυστηριακά σκοτεινό και το απελευθερωτικά φωτεινό αυτό το κομμάτι της.



Μπορείς να ανέβεις στο Κάστρο της Πράγας, από ένα ανηφορικό δρόμο. Εκεί είναι και η έδρα του Προέδρου, και γύρω-γύρω είναι η Πόλη Χραντσάνι. Εκεί μέσα στο Κάστρο είναι ένα στολίδι. Ο ναός του Αγίου Βίτου, και τα ανάκτορα των πριγκίπων της Βοημίας. Πιο κει ένας υπέροχος κήπος και ο χρυσός δρόμος με τα σπιτάκια των αλχημιστών. Αν δε πάτε βράδυ η ατμόσφαιρα ξεφεύγει εντελώς και σεις μαζί της, γιατί απλώνεται ένα κίτρινο φως που τα κάνει όλα σαν να πετιούνται από κάποιο παλιό βιβλίο. Δεν ξέρω μου θύμισε παλιά έργα με ομίχλη Αγγλίας και κείνο τον φωτισμό τον περίεργο .



Κάποιο βράδυ μην παραλείψετε το μαύρο θέατρο της Πράγας, αυτό το απίστευτα παράξενο μαύρο σκηνικό με τις φιγούρες να ξεχωρίζουν σαν να χορεύουν μυστηριακά. Επίσης κάποια ίσως συναυλία κλασσικής μουσικής. Εμένα με κάλυψαν πλήρως, οι ορχήστρες μέσα στις εκκλησίες, ε και το απαραίτητο κερασάκι στη τούρτα, τα κρύσταλλα Βοημίας. Εδώ θα σας έλεγα να προσέξετε το fake και ελαττωματικό που κυκλοφορεί για την τουριστική κατανάλωση.
Προσωπική πρόταση: μια βόλτα με αμαξάκι, η μια άλλη βόλτα με πλοιάριο βράδυ στο ποτάμι, όταν όλα τα φώτα της γέφυρας είναι αναμμένα, και όλα καθρεφτίζονται μέσα κει, τόσο ονειρεμένα που χάνεις τα λόγια σου. Μόνο μουσική θες να ακούς, να μη μιλάς και να βλέπεις.



Ε τώρα και κάτι χλιδάτο, έτσι για να το θυμάμαι και αυτό. Νοικιάζεις μια limo με πολύ λίγα λεφτά για τα δεδομένα της Ελλάδας και την κρατάς ένα 24ωρο. Πας όπου θες και σταματάς να δεις ότι θες. Το βράδυ είναι απίστευτα όμορφα, εσύ να τσουλάς μέσα στους δρόμους, να πίνεις σαμπάνια και να ακούς μουσική. Ε μια ζωή την έχουμε, και αξίζει κάποιο δώρο για μας, ας στερηθούμε ένα βάζο ακόμη η ένα γυαλικό. Εγώ προσωπικά το προτίμησα και άξιζε τον κόπο πέρα ως πέρα.



Φεύγοντας, μια δυο μέρες άφησα για να δω λίγο από ¨¨Παρίσ騨 περνώντας απέναντι από το ξενοδοχείο -σας έγραψα για ένα λόφο με δασάκι- υπάρχει μια κακογραφία του Πύργου του Αιφελ. Σαφώς μικρότερη και δίχως αίγλη, αλλά από την κορφή του μπορείς να πάρεις the best σε φωτογραφίες -αν δεν έχει ομίχλη βέβαια- πανοραμικά από την πόλη, τις στέγες, τις εκκλησίες, το ποτάμι.



Εκεί με περίμενε και μια εκπληξούλα. Με το ελαφρύ μου ντύσιμο -λόγω ζέστης- και ξεκινώντας να επιστρέψω με πάνινα παπούτσια, περπατώντας μέσα από το δάσος, έπιασε εντελώς ξαφνικά η μεγαλύτερη καταιγίδα που είχα δει ποτέ. Κεραυνοί και αστραπές κτυπούσαν τα πανύψηλα δέντρα και γω δεν ήξερα που να πάω και που να σταθώ, ξέροντας πόσο επικίνδυνο είναι να είσαι σε τέτοιο περιβάλλον. Μα δεν είχα άλλη επιλογή από το να ρισκάρω να προχωρήσω, μιας και το να γυρίσω πίσω από την άλλη πλευρά θα ήταν ακόμη χειρότερο και πιο χρονοβόρο. Επί πλέον έπρεπε με κάθε θυσία να φυλάξω ανέπαφη τη φωτογραφική μου μηχανή. Δεν έπρεπε να χάσω τις πολύτιμες Φώτος μου. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν αυτό, παρά η ίδια μου η ζωή, αν έπεφτε κεραυνός στο κεφάλι μου. Να λοιπόν καμία φορά που συμβαίνουν κι αυτά που δεν τα περιμένουμε.


ΚARLOVY VARY, οπτασία ... με θεραπευτικές ιδιότητες
----------------------------------------------------

Για το Καρλοβυ-Βάρυ, μουχαν πει. Και είχα διαβάσει για μια πόλη σαν ζωγραφιά αλλά και κέντρο συγκέντρωσης διασήμων [πιο πολύ κάποτε] για το ιαματικό νερό του με τις μαγικές ιδιότητες. Τότε που πήγα εγώ, βρήκα ένα κουκλίστικο μέρος γεμάτο τουρίστες, υπαίθρια καφέ και μαγαζάκια και είδα και ένα στυλ περίεργο κάτι σαν δική μας Αιδηψό αλλά στο πιο νεανικό του.




Είδα και πολλούς που με ειδικά κανατάκια, που πουλιούνται σε κάθε γωνιά, να πίνουν το θαυματουργό νερό από τις πολλές βρύσες στα περισσότερα σημεία. Και φυσικά και το σημείο που βγαίνει το νερό. Μπροστά ένα άγαλμα που γράφει ΗΥGEIA.




Κατά τύχη εκεί που έφαγα για μεσημέρι συνάντησα ένα φίλο. Μετά τις πρώτες χαρές, στην ερώτησή μου: εσύ δούλευες εκεί στην Ελλάδα [και καμιά σχέση μ’αυτό που κάνεις εδώ] τι γυρεύεις στην Τσεχία και συγκεκριμένα στο Βάρυ και μ αυτή τη δουλειά του ξεναγού, μου απάντησε: απλά ρίξε μια ματιά γύρω και ίσως καταλάβεις. Και η ματιά η δική του -που και εγώ την είδα βέβαια σαν δίκαιη γυναίκα- ήταν οι πολύ όμορφες Τσέχες.
Και ο τρελός του έρωτας για μια απ αυτές που τον πήγε εκεί. Χώρισαν μεν αλλά παρέμεινε μέσα του το Έρωτας. Aρσενικό ... και παλιά δαντέλλα. Αδιόρθωτα αρσενικά. Πάντα ερωτευμένα. Και στην πορεία βρήκε κάποιες ευκαιρίες, γιατί αγάπησε τη χώρα. Ήταν λέει και φθηνή σε σχέση με την Ελλάδα.



Τα άλλα λέω να τα αφήσω να τα πουν οι φωτογραφίες και η μουσική.

Αρκεί να μάθεις να πετάς φίλε... Iωνάθαν

Αρκετές φορές πετάω γιατί πρέπει. 'Ομως σιγά-σιγά ξεχωρίζω τα πράγματα και πετάω επιλεκτικά.
Φύτρωσαν τα δικά μου φτερά και εκπαιδεύομαι στο μεγάλο ταξίδι του Γλάρου.

Και κάτι από γνωστό έργο που μας συνδέει όλους μαζί:
«Ο μόνος αληθινός νόμος είναι ο νόμος που οδηγεί στη λευτερία», είπε ο Ιωνάθαν. «Άλλος δεν υπάρχει»

και τέλος κάτι από μια γνωστή μουσική που θα μας συνοδεύσει στο ταξίδι, το έκρυψα εδώ και έναν 'Ελληνα γλάρο εδώ.

Αίγυπτος .

Στην χώρα αυτή έχω ταξιδέψει ίσως πάνω από 50 φορές την τελευταία 15-ετία. Μόνον η φετινή σοδειά του 2007 ήταν 6 ταξίδια. Και δεν είναι μόνον το Κάιρο, είναι πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα κατά μήκος και πλάτος της χώρας. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) μόνον μια φορά την είδα σαν τουρίστας και αυτή για 2 μέρες, το 1995.
Άρα οι εικόνες και η αφήγηση που θα ακολουθήσει δεν θα έχει φτιασίδια, όμοια με αυτά που απεργάζονται τα τουριστικά γραφεία για να τραβήξουν κοντά τους το σύγχρονο εμπόρευμα.

Από την γωνία Kasr-El-Nil που είναι το δωμάτιο του ξενοδοχείου μου έχω σχεδόν πάντα αυτές τις δύο εικόνες της πόλης μπροστά μου. Σπάνια η ατμόσφαιρα είναι καθαρή και ο ορίζοντας ανοικτός. Για την θολή εικόνα φροντίζουν οι αμμοθύελλες αλλά και μόλυνση της ατμόσφαιρας, προϊόν των εκατομμυρίων αυτοκινήτων που παραβγαίνουν το ένα το άλλο στην αέναη κόντρα του πιο γρήγορα, πιο κοντά, πιο σφιχτά, πιο μπροστά, πιο ανάποδα κλπ.



Ομως η πόλη έχει και άλλες όψεις, όπως αυτές



και αυτές



αλλά και αυτές που είναι πολύ κοντά στην μεγάλη πυραμίδα του Χέοπος. Φυσικά αποδώ δεν θα σας πάνε ποτέ, γιατί οι τουρίστες πάνε μόνον από τον κεντρικό δρόμο. 'Όμως εδώ θα δείτε τα σκουπίδια να κατακλύζουν τις όχθες του μικρού καναλιού στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Καλωςήλθατε στην Giza. Στο κανάλι έχω δει πολλές φορές να κολυμπάνε παιδιά αλλά και να ξεπλένονται ζώα (γαϊδούρια κλπ).



Αλλά το πέρασμα στην χερσόνησο του Σινά είναι από μόνο του μια εμπειρία. Το τούνελ σε οδηγεί από την άλλη πλευρά, την άγονη, την σκληρή και μονότονη. Εάν θα πάς με αεροπλάνο θα πετάξεις στο Sarm ή θα πας στην Αγ.Αικατερίνη. Αλλά εάν πας οδικώς οι εμπειρίες θα είναι πολλές και θα σου μείνουν αξέχαστες.



Mέσα στον μεσημεριανό ήλιο του Σινά ξεχωρίζεις αμυδρά τα πρόσωπα. Το θερμόμετρο στο αυτοκίνητο σταμάτησε στους 48 βαθμούς, και εσύ ακούς την καρδιά σου να δουλεύει ακόμη.Οι Βεδουίνοι μας πλησιάζουν και προθυμοποιούνται να μας δείξουν την περιοχή. Είσαι στο μέσο του πουθενά και τα χαμόγελα και οι κινήσεις φιλοφρόνησης δεν πρέπει να σε ξεγελάσουν.

Tο ταξίδι στην έρημο του El-Alamein

Έχουν περάσει σχεδόν 3 χρόνια από το ταξίδι μου στην έρημο, νοτίως του Ελ-Αλαμέιν αλλά η εμπειρία εκείνης της ημέρας θα μου μείνει αξέχαστη. Είναι το ίδιο συναρπαστική με ένα άλλο ταξίδι στην Βορειοδυτική Συρία και που θα σας περιγράψω συν τω χρόνο.

Πάμε λοιπόν...

Ξεκινήσαμε το πρωί από το Κάιρο και μέσο του ερημικού δρόμου φθάσαμε στο δυτικό σημείο του Borg-el-Arab και στην συνέχεια στο Ελ-Αλαμέιν. Ήμασταν 5 άτομα σε 2 αυτοκίνητα και αναζητούσαμε ένα παλιό ορυχείο 40-50 km νοτιότερα του El-Alamein, βαθειά μέσα στην έρημο.



Ο Δρόμος συνέχεια στένευε αλλά ήταν υποφερτός. Κάποια στιγμή πλησιάσαμε έναν μικρό οικισμό με παράξενα σπίτια, κάτι ανάμεσα σε πήλινες καλύβες και πρόχειρα πετρόχτιστα παραπήγματα. Μέσα στον μέση του δρόμου υπήρχαν άνθρωποι, ωσάν να ήθελαν να μας φράξουν το δρόμο. Καταλάβαμε ότι φθάσαμε σε περιοχή που ολοκληρωτικά ελεγχόταν από τους Βεδουίνους της ερήμου και εδώ χρειαζόταν αυξημένα αντανακλαστικά. Σταματήσαμε και περιμέναμε λίγο με ανοικτή την μηχανή, αλλά καμιά μεταβολή. Οι άνθρωποι απέναντί μας είχαν όλο τον χρόνο μαζί τους. Οι περισσότεροι ήταν με κελεμπίες και λίγοι, οι νεώτεροι, με κλασσική αμφίεση.
Σε όλη την διαδρομή μέχρι εκεί βλέπαμε ειδικά σημεία ελέγχου για φορτηγά, στα οποία οι οδηγοί σταματούσαν υποχρεωτικά και αφού περνούσαν την πόρτα των μικρών οικίσκων (όπως της φωτογραφίας) κατέθεταν τον οβολό τους.




Μετά από αρκετή ώρα εμφανίστηκε πίσω από τα δεξιά σπίτια του οικισμού, ένας βεδουίνος, ψηλός, γεροδεμένος, μεσήλικας, με λευκή κελεμπία, χρυσό ρολόι και δύο κινητά στα χέρια του. Από το πρώτο βλέμα καταλάβαμε ότι ήταν ο αρχηγός του χωριού.
Τις επόμενες 2 ώρες θα μέναμε στο ίδιο σημείο διαπραγματευόμενοι την συνέχεια του ταξιδιού μας. Η πλευρά των βεδουίνων πρόβαλε το επιχείρημα ότι είχαν ορισθεί από την κυβέρνηση τοποτηρητές και για λόγους ασφαλείας δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε βαθειά στην έρημο χωρίς την ενεργητική παρουσία τους.

Όμως πολύ λίγη σημασία δώσαμε στα περί κυβερνητικών οδηγιών και βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη μας άνοιξε η δίοδος στην άγνωστη έρημο. Όμως όχι για όλους και όχι με τα αυτοκίνητά μας.
Έτσι εγώ και ο φίλος ο Μάνος ανεβήκαμε στο φορτηγάκι (αγροτικό 4χ4) και μαζί με έναν οδηγό συνεχίσαμε μέχρι το ορυχείο που ήταν και ο αρχικός μας στόχος.
Πίσω έμεινε ο δικηγόρος που μας συνόδευε από το Κάιρο και δύο Αλεξανδρινοί μεσίτες που ανέλαβαν και όλη την διαπραγμάτευση.



Ακολουθήσαμε τον δρόμο προς τον νότο, στην αρχή υπήρχαν 2-3 μικρές πετρελαιοπηγές στα δεξιά μας, αλλά μετά μπήκαμε σε ένα ερημικό μονοπάτι που μόνον άγριες καμήλες συναντούσες.



Σε διάστημα 2 ωρών είχαμε κάνει την διαδρομή από τον οικισμό των Βεδουϊνων στο ορυχείο και είχαμε γυρίσει ξανά εκεί. Κανένα συμβάν, τίποτε απρόοπτο. Όμως πολύ ζέστη και την τελευταία γλουκιά νερού την είχαμε πιεί 3-4 ώρες πιο πριν όταν καθόμασταν αναπαυτικά στα αυτοκίνητά μας.
Στην πιο κάτω (αποκεφαλισμένη) φωτογραφία στέκομαι δίπλα στον οδηγό του αυτοκινήτου, που είναι μια κλασσική εμφάνιση ενός σύγχρονου βεδουίνου. Κρύβω το κεφάλι μου για ευνόητους λόγους και όχι για να μην προσέξετε την ομοιότητα μας!!!



Γυρίσαμε στο χωριό με μια φωτογραφική μηχανή ασφυκτικά γεμάτη με φωτογραφίες, που ήξερα ότι τις περίμεναν την άλλη μέρα πώς και πως στην εταιρία, αλλά και με την ευχαρίστηση ότι δεν αφήσαμε την τελευταία μας πνοή στο άγνωστο.

Μόλις φθάσαμε ο αρχηγός των Βεδουίνων μας κάλεσε σε γεύμα-δείπνο. Και τότε κοιταχτήκαμε ανάμεσά μας. Ξέραμε ότι ήταν προσβολή να φύγουμε, αλλά στο σημείο που βρισκόμασταν ήταν συνάμα και επικίνδυνη επιλογή. Κοίταξα τον Μάνο στα μάτια και του είπα δεν πέθανα μετά από τόσα ταξίδια στην Αίγυπτο και τις 2 σοβαρές δηλητηριάσεις που έπαθα στο παρελθόν, αλλά τώρα δεν την γλυτώνω!!
Έτσι καταλήξαμε στο επίσημο δωμάτιο-σαλόνι του οικισμού. Ήταν ένα δωμάτιο με μία πόρτα και δύο παράθυρα και κανένα έπιπλο. Από την μέση κει πέρα και κοντά στον τοίχο, είχε ένα πλαστικό χαλί/μοκέτα και πάνω σε αυτό ένα μεγάλο κοκκινόμαυρο αραβικό χαλί.
Καθίσαμε κυκλικά πάνω στο χαλί, μαζί με τους γηραιότερους του οικισμού. Συνολικά πρέπει να ήμασταν 20 άτομα. Άλλοι τόσοι όμως ήταν όρθιοι στην άκρη του δωματίου που μας περιεργάζονταν με τα μάτια τους και έτοιμοι να κάνουν θελήματα, ανάλογα με τα νεύματα ή τις εντολές του αρχηγού.
Ξεκίνησαν λοιπόν να φθάνουν τα πρώτα πήλινα πιάτα στο κέντρο του χαλιού και οι καθιερωμένες αραβικές πίτες. Είχα πάρει θέση κάτω από το παράθυρο με πλάτη στον τοίχο και δεν άγγιξα τίποτα, γιατί -εκτός των άλλων που σκεφτόμουν- ο χώρος ήταν γεμάτος με πολλές και μεγάλες μύγες. Τις οποίες έδιωχνα με εντατικές κινήσεις του χεριού για να μην μου μπουν στα μάτια στην μύτη και στο στόμα. Οι Βεδουίνοι έδειχναν να μην τους ενοχλούν οι μύγες, λες και ήταν μέρος της ιεροτελεστίας του φαγητού ή λες και ήταν οι άτυποι καλεσμένοι τους. Φυσικά μετά από τις σχετικές προφάσεις –δεν πεινάμε κλπ.- δεν έφαγε ούτε ο Μάνος, ούτε ο αμερικανόφερτος δικηγόρος μας. Αυτοί που έσωσαν την κατάσταση ήταν οι δύο Αλεξανδρινοί μεσίτες που μας συνόδευαν και που συμμετείχαν στο γεύμα.
Δεν μετάνιωσα την μη συμμετοχή στο φαγητό, εξάλλου δεν ήταν η πρώτη φορά που καθόμουν πεινασμένος σε τραπέζι στην Αίγυπτο και δεν έτρωγα.
Το μεγάλο μαρτύριο που υπέστην όμως εκεί, ήταν το φοβερό αίσθημα της δίψας. Σίγουρα πια είχαν περάσει 4 ώρες που η τελευταία σταγόνα νερού κύλισε στο λαρύγγι μου και ήμουν σταθερά όλη την ενδιάμεση ώρα σε εξωτερικό χώρο με θερμοκρασίες άνω των 45 βαθμών. Δίπλα μου και για όλη την διάρκεια του φαγητού, είχα μια μεγάλη γαλβανιζέ κανάτα με νερό που έμοιαζε φρέσκο και καθαρό. Όμως έλεγα όχι στον εαυτό μου, δεν πρέπει να σε εγκαταλείψουν οι δυνάμεις σου εδώ, πρέπει να αντισταθείς, έχεις περάσει πολλά, έχεις υποφέρει αρκετά, δεν αξίζεις μια ακόμη δηλητηρίαση από νερό. Αυτό το μαρτύριο μόνον όσοι έχουν διψάσει πραγματικά μπορούν να το καταλάβουν.

Όμως συνέβη κάτι αναπάντεχο. Ο πρώτος βεδουίνος που τελείωσε το φαγητό του, σηκώθηκε ήρθε δίπλα μου, έβαλα τα δυο του χέρια μέσα στην κανάτα, τα έπλυνε και μετά την σήκωσε ψηλά και ήπιε νερό. Στην συνέχεια ακολούθησαν και άλλοι. Όλοι έπιναν από λίγο νερό, αφού πρώτα πλένονταν σε αυτό. Κάτι σαν ιεροτελεστία. Δεν χρειάζεται να συνεχίσω νομίζω την εξιστόρηση. Εκεί έχασα πλέον κάθε διάθεση για το πολύτιμο υλικό που βρισκόταν δίπλα μου. Συνειδητά πλέον φώναζα μέσα μου : Δεν θέλω πια νερό!
Όλα τέλειωσαν εκεί. Υποσχεθήκαμε στην ομήγυρη ότι την επόμενη φορά θα τους επισκεφτούμε νηστικοί για να μπορέσουμε να ’’απολαύσουμε’’ την φιλοξενία τους. Καθίσαμε γρήγορα στα αυτοκίνητά μας και σε 40 λεπτά είχαμε βρει το πρώτο μαγαζάκι κοντά στο El-Alamein. Σταματήσαμε και τρέξαμε για νερό, το οποίο, είναι σίγουρα το πολυτιμότερο αγαθό στον κόσμο.