OΛΛΑΝΔΙΑ....Τα διαμάντια είναι παντοτεινά.

Τουλίπες, ανεμόμυλοι, κανάλια, κίτρινο τυρί, ποδήλατα, Ρέμπραντ, ρομαντισμός ανάμεικτος με sex shops, κυρίως Αμστερνταμ και φυσικά διαμάντια...να οι πρώτες λέξεις που σούρχονται στο μυαλό γιαυτή τη χώρα.
Ξέρεις οτι βρίσκεται κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας, με αξιοθαύμαστο σύστημα φραγμάτων και γιαυτό λέγεται και Κάτω Χώρες. Χωρίς σχεδόν καθόλου βουνά..επίπεδη μα ανηφορική σε πολιτισμό, τέχνη, κουλτούρα κλπ.
Επίσης ξέρεις και έχεις διαβάσει οτι εκεί ανέχονται σχεδόν τα πάντα, γίνονται γάμοι ομοφυλλοφύλων, ευθανασία, πώληση ναρκωτικών σε καφετέριες, όλα είναι χαλαρά και χωρίς περιοριστικές γραμμές.



Στο Άμστερνταμ ήταν πρόπερσι το δεύτερο ταξίδι μου. Tο πρώτο ανάμεικτο με Βερολίνο και λίγο από Κοπεγχάγη, δεν το χόρτασα , 3 χώρες σε 15 μέρες άλλωστε, άφησαν πολλά υπόλοιπα στο μυαλό και ήθελε επιστροφή. Του κάνα το χατίρι για τις 2 πρωτεύουσες αφήνοντας το Βερολίνο για κάποια άλλη φορά, ίσως γιατί το ξεχωρίζω και ήθελα νάχω μέρες και μέρες για να το χαρώ και σαν κοντινό θα μπορούσα να ξαναπάω και να ξαναπάω για 3μερο κλπ. Κατεβαίνοντας το αεροπλάνο της KLM για να προσγειωθεί στο Shipol, το γνωστό και αρκετά ενδιαφέρον αεροδρόμιο του Άμστερνταμ. Έβλεπα τους διαδρόμους των καναλιών κάτω που διασχίζουν την πόλη σαν γυαλιστερά φίδια. Ευτυχώς ήμουν τυχερή και είχε καλή μέρα. Ο ήλιος έπεφτε πάνω τους. Θυμήθηκα όμως την πρώτη φορά που με υποδέχτηκε μια βροχή ψιλή και εκνευριστική κι ας ήταν ντάλα καλοκαίρι. Στο ταξί πηγαίνοντας για το ξενοδοχείο χαζολογούσα τα χιλιάδες ποδήλατα στους δρόμους και βρέθηκα πάλι αντιμέτωπη με μια πραγματικότητα που πρέπει να τη δεχθείς και να τη βιώσεις τις μέρες που θα μείνεις: τα ποδήλατα. Πηγαινοέρχονται ακατάπαυστα, υπερτερούν και κυριαρχούν, σε μια πόλη που έδιωξε πριν τριάντα χρόνια τα αυτοκίνητα και κατέληξε να αγαπήσει με πάθος το ποδήλατο.

Κοιτώντας γύρω διαπιστώνεις ότι παντού προηγείται ο ποδηλάτης και ο πεζός απλά περιμένει υπομονετικά τη σειρά του. Kαι το βλέπεις, τα ποδήλατα είναι ζυμωμένα με το προφίλ του Ολλανδού. Εκείνο που σε κάνει να απορείς αλλά βρίσκει απάντηση όταν περάσουν λίγες μέρες είναι η απλότητα τους γιατί σκουριασμένα και αρκετά παλιά διασχίζουν ανέμελα τους δρόμους. Που και που βλέπεις κάποιο Ολλανδό να το έχει στολίσει, με καλαθάκι και ψεύτικα λουλούδια ή να μεταφέρει τα ψώνια της ημέρας η εκεί στο καλαθάκι, το σκυλάκι, το παιδάκι, με το ένα χέρι οδηγεί και με το άλλο στο κινητό.. μιλάει, συζητάει, κινείται και ναι δεν απορείς πια για τις χιλιάδες παρκαρισμένα και δεμένα με αλυσίδες ποδήλατα . Ακούγοντας τα προειδοποιητικά κουδουνάκια τους από το παράθυρο του ταξί μπαίνεις άμεσα στο χωροχρόνο , το δέχεσαι το συνηθίζεις και κυρίως σου αρέσει. Επίσης αναρωτιέσαι πως βρίσκουν το δικό τους που μοιάζει τόσο με τα άλλα μέσα σε όλα, αλλά όμως το βρίσκουν και το δέχεσαι κι αυτό και δεν απορείς. Η εξήγηση σου έρχεται για την παλαιότητα τους και από το γεγονός, ότι μαθαίνεις ότι γίνονται πολλές κλοπές. Οι απλοί Ολλανδοί που δεν ενδιαφέρονται καθόλου μα καθόλου, για να εντυπωσιάσουν τους άλλους -μιας και η επίδειξη πλούτου είναι απαράδεκτη στη χώρα αυτή- αρκούνται σε αυτά τα παλιά και κάνουν άνετα τη δουλειά τους χωρίς να ενδιαφέρονται για τα υπόλοιπα.



Φτάνοντας στο πολυτελές, αλλά αρκετά απομακρυσμένο ξενοδοχείο μου διαπίστωσα ότι έκανα λάθος να μείνω έξω από τη πόλη και είπα ας είχα λιγότερη πολυτέλεια παρά αυτό το πέρα-δώθε, μιας και γύρω από το συγκεκριμένο ξενοδοχείο ήταν πλήρης ερημιά. Ήταν επιλογή μου και για το λόγο ότι είχε δωρεάν απεριόριστη χρήση ιντερνετ… μια ευκαιρία να ρωτάς και να παίρνεις απαντήσεις σε πολλά, να κλείνεις εισιτήρια ή οτιδήποτε η για να μη χάνεις και επαφή από τις εξαρτήσεις σου αν θέλετε. Επίσης γιατί την πρώτη φορά έμενα κοντά στο κέντρο και δεν μου πολυάρεσε, όμως ασυζητητί τώρα αν ξαναπάω θα πάω ξανά κοντά στο κέντρο.


Όλα ερημώνουν γύρω και το βράδυ θες να τηλεφωνήσουν για ταξί, να κατεβείς κέντρο, και αρκείσαι να περάσεις στο ρεστωράν η στο μπαρ για να μην κάνεις όλη αυτή τη μανούβρα. Βέβαια όλη η ζωή, είναι κάτω στη πόλη, μέσα εκεί στα κανάλια και στην πλατεία . Όταν όλο το πρωινό και μέχρι και αργά το απόγευμα είσαι κέντρο η περπατάς η πας οπουδήποτε και γυρίσεις πίσω για ένα μπάνιο η για να ξεκουραστείς, θες πάλι το βράδυ να βγεις και εκεί αρχίζει το πρόβλημα αν δεν έχεις αυτοκίνητο. Σκέφτηκα να νοικιάσω αλλά μετά λέω ωριμότερα τι θέλω εγώ με αυτοκίνητο σε μια πόλη με ποδήλατα. Για ποδήλατο δεν το συζήτησα καν γιατί άλλο να κάνεις στην εξοχή κι άλλο σε πόλη., Το ξενοδοχείο έκλεινε οργανωμένες ποδηλατικές εξορμήσεις για όποιον ήθελε… μα που καιρός γιαυτά.
Το Άμστερνταμ το περπατάς λίγο-λίγο, η παίρνεις τραμ. Ειδικά στα μουσεία που έχουν πάντα ουρές πρέπει να διαθέτεις υπομονή και διάθεση. Εγώ ευτυχώς την πρώτη φορά είχα επικεντρωθεί σε αυτά, μα τη δεύτερη δεν μου χρειάστηκε να τα ξαναδώ και γεύτηκα καλλίτερα τη πόλη και μετά την ύπαιθρο.


Όμως εδώ έχουμε το τεράστιο Rijksmuseum [To Eθνικό τους]με αριστουργήματα Φλαμανδικής σχολής και ο Ρέμπραντ κυριαρχεί. Μπορείς να αγοράσεις πολλά αντίγραφα από πίνακες και ειναι όμορφα για μια γωνιά κάπου στο σπίτι, έτσι για να θυμάσαι. Λοιπόν δεν μπορείς να μην πας εκεί όπως και στο μουσείο VAN GOGH : άλλο εξαιρετικό μουσείο για να περάσεις ωρες. Πολυ ομορφο βρήκα και το Stedelijk με πίνακες Σαγκάλ, Μονέ, Πικάσο κλπ. που διαθέτει μοντέρνους επίσης πίνακες De Coning κλπ. Τα μουσεία βρίσκονται κοντά και γύρω απο τη μεγάλη πλατεία.

Μετά θες να δεις το σπίτι του Ρέμπραντ και υπάρχουν ενδιαφέρουσες συλλογές. Για τους φανατικούς της φωτογραφίας και δεν εξαιρούμαι, το FOAM μου έφαγε ώρες και βλέπεις οτι αφορά τον Τύπο εκεί. Δεν θα παράλειπα το Σπίτι της Αννας Φρανκ, μα στο θυμίζει αν το ξεχάσεις η μπροσούρα στο λόμπυ στο ξενοδοχείο. Πας και ζεις όσο μπορείς, στέκεις και προσπαθείς να αντιληφθείς την ατμόσφαιρα που έζησε αυτό το κορίτσι που με το ημερολόγιο της μας άφησε εικόνα και μνήμες για τη σύντομη απελπιστική, ζοφερή ζωή της. Μέσα απο κει πληροφορήσε για μια εποχή που σημάδεψε σχεδόν όλο το κόσμο και που δεν θέλουν να θυμούνται όσοι τυχόν την έζησαν. Μιά κόλαση εδώ στη γη.



Τις επόμενες μέρες ανακαλύπτεις το εξιτάρισμα που σου προκαλεί αυτή η πόλη. 'Όλη είναι σαν ένα ύφασμα δαντελένιο διάτρητο από κανάλια. Γη και νερά εναλλάσσονται παντού. Μια πόλη με δύο πρόσωπα. Από τη μια το ρομαντικό και φυσικό σαν πίνακας που βλέπεις στα μουσεία της η στα λουλουδιασμένα πάρκα της. Και από την άλλη οι συγκεκριμένες καφετέριες που αν θέλει κανείς νόμιμα σερβίρουν χασίς [τηρουμένων κάποιων δικών τους προδιαγραφών]και οι βιτρίνες με τις ζωντανές κούκλες- γυναίκες που άνετα δουλεύουν στα Κόκκινα Φανάρια του Άμστερνταμ. Τα άπειρα sex shops είναι εκεί για όλα τα γούστα. Σαστίζεις και εκπλήσσεσαι και όλο το σκηνικό είναι μια πρόκληση που καλείσαι να δεις, να γνωρίσεις, να ανακαλύψεις.



Τη δεύτερη φορά δεν σου κάνει πια εντύπωση και ούτε πια κοιτάς και προσπερνάς αδιάφορος.
Μα η πραγματική πρόκληση για μένα ήτανε όλο το σκηνικό που βλέπεις και ζεις μέσα από τα πλοιάρια που κάνουνε βόλτες συνέχεια στα αναρίθμητακανάλια και οι εικόνες που εναλάσσονται. Μια φωτογραφική μηχανή δεν μπορεί να αποτυπώσει οτιδήποτε.


Καθισμένη σε μια απλή άλλου είδους και γνώριμης για μας καφετέρια, κοντά στη πλατεία Νταμ και απολαμβάνοντας ένα καφέ με δωρεάν μηλόπιτα που πρόσφεραν μαζί εκείνη τη μέρα, προσπαθούσα να κρατήσω πιο πολλά στη μνήμη παρά στη μηχανή μου. Το μουσικό κουτί που πολλές φορές συντροφεύει τις ώρες μου συνήθως μου δίνει την ευκαιρία να συνδυάσω τη μουσική με ότι βλέπω μιας και η μουσική σφραγίζει τις εικόνες και το αντίθετο και είναι σαν να βλέπεις έργο στο CINEMA PARADISO. CINEMA PARADISO.

Εμείς θα συνεχίσουμε τις βόλτες μαζί και τη γνωριμία μας με το Αμστερνταμ . Μια πόλη ευρωπαική και κοσμοπολίτισσα με άνεση και μεγάλη αίσθηση ελευθερίας , με έντονη προσωπικότητα , ιδιαίτερο ταμπεραμέντο που αποδέχεται το κάθε τι χωρίς πολλές ερωτήσεις και γιατί. Ετσι γιατί θέλει.
Δεν νοιώθεις άγχος και θες χαλαρά να αναπνεύσεις τον αέρα της να δεις τα χρώματα της και να γευτείς τις παράξενες γεύσεις της, όμοιες περίπου με πολλά απο τα εξωτικά φαγητά της. Ινδονησιακά, Πολυνησιακά, κρεολέζικα κλπ. απομεινάρι των παλιών αποικιοκρατικών επεκτατικών τάσεων της και της ισχυρής και γνωστής θαλασσοκρατορίας της. [Ολλ.Αντίλες κλπ].

Θα πάμε..,Χάγη,Ντελφτ, Βόλενταμ, Μάρκεν . Εκεί που όλα είναι ένα Capriccio.. πάνω και γύρω απ τους ... ανεμόμυλους του μυαλού σου. Πως θάθελα ναμαι κει πάνω.

Aέρας και νερό...


Καλοκαίρι και καταχνιά.
Είχε σχεδιαστεί απο Αθήνα και σκόπευα να πάω μερικές μέρες έτσι χαλαρά, έξω απο το Αμστερνταμ η με εναλλαγές Αμστερνταμ-ημερήσιες εκδρομές, αν μου άρεσε να μείνω θα έβλεπα στην πορεία. Οι χιλιομετρικές αποστάσεις μικρές και μπορείς να κάνεις σε μια μέρα πολλές εκδρομές.


Η μέρα ξημέρωσε με ήλιο, αυτό έφερε την κατάλληλη διάθεση και η Madurodam, η μικρογραφία της Ολλανδίας σε κλίμακα 1:25 με περίμενε εκεί και θάθελα να την ξαναδώ με ότι καινούργιο προστέθηκε εξ άλλου κοντά ήταν πανέμορφοι κήποι με τουλίπες, υπέροχα σημεία για ξεκούραση η διασκέδαση και υπέροχες φωτος για μια ευχαριστημένη ταξιδιώτισα και μια ικανοποιημένη φωτο μηχανή. Ο κ.και η κα. Maduro ήταν αλλωστε απο τους πρωτεργάτες, εμπνευστές, δημιουργούς του concept, βάλτε δίπλα και τη λέξη dam-φράγμα που πάει με όλα σαυτή τη χώρα και έχεις όλη σχεδόν την Ολλανδια με ένα μικρό εισητήριο κυριολεκτικά στα πόδια σου. Ενα πάρκο διασκέδασης με κανάλια,σπίτια της συγκεκριμένης αρχιτεκτονικής, παλάτια, δρόμους,πόλεις, σιδηρόδρομο,ακόμη και το αεροδρόμιο Shiphol όλα σαν μια τεράστια Legoland. Δεν φταίω που έγινα παιδί και το ευχαριστήθηκα και απίστευτα, έχει τόσα να δεις και να κάνεις εκεί, να φας σε υπέροχα restaurants με θέα το μικρόκοσμο αυτό, να πιεις μυρωδάτο καφέ απολαμβάνοντας λουλούδια και χαζεύοντας τα χαρούμενα πρόσωπα μικρών και μεγάλων που περιδιαβαίνουν τις μινιατούρες με τα αξιοθέατα της χώρας.
Η όμορφη ημέρα παρόλο οτι άρχισε πάλι να βρέχει, συνεχίστηκε στο Delft, μια πόλη συνδυασμένη με την ραφινάτη μπλέ διάσημη πορσελάνη που παίρνει μορφή και όψη απο τους τεχνίτες Ολλανδούς σε υπέροχα είδη κάθε λογής που γεμίζουν τις βιτρίνες των μαγαζιών στο διάβα σου και των μικρών βιοτεχνιών που ανθούν στην πόλη αυτή.
Στη συνέχεια ........δεν θα έπληττα...

Εξω απο μια Ολλανδική Φάρμα.

Tυροκομείο..επίσκεψη..και η μικρή Ολλανδέζα με τη μητέρα της.Εδω βλέπεις πως φιάχνουν
το κίτρινο τυρί δοκιμάζεις ότι σου αρέσει..και φυσικά αγοράζεις.

Στο δρόμο συνεχώς έβλεπα φάρμες η εργοστάσια που όλη η δουλειά γινόταν με τους ανεμόμυλους
συνηθισμένο πια τοπίο, τους καινούργιους και τους παραδοσιακούς για το ντεκόρ, ενας αέρας κινεί αυτη τη χώρα και το νερό συμμετέχει σαυτή την κίνηση.Αέρας -my friend the wind-και νερό.Ζωογόνα και σε πλήρη αρμονία.Χορεύουν συνέχεια μαζί θαρρείς.Φράγματα υπερυψωμένα για να προφυλάσσουν απο τις πλημμύρες, πόλεις πιο χαμηλά απο τη στάθμη του νερού, η πρώτη εικόνα μπαίνοντας στο Volendam πάνω στη λίμνη Εισελμέερ και μετα στο Μarken.

Μια φωτο με ήλιο είναι καλλίτερη σίγουρα.Καθ οδόν προς Βόλενταμ-[photo]...άφιξη.

Aπο το δρόμο και μέσα στο λεωφορείο, έβλεπες τον 3ο όροφο του σπιτιού ,πέρναγες δίπλα απο το παράθυρο του χάζευες τη διάταξη και κάτω έβλεπες τον άλλο δρόμο με την πόρτα του σπιτιού.Παράξενο αλλά το συνηθίζεις κι αυτό.Είναι έτσι και απλά το δέχεσαι.Το Βόλενταμ ενα γραφικό και τουριστικό χωριουδάκι ολο πάνω στη λίμνη με ένα μακρύ δρόμο κατά μήκος γεμάτο με τουριστικά μαγαζάκια που πουλάνε το κάθε τι και καφετέριες,εστιατόρια,σπίτια με πανέμορφους κηπάκους, είναι ότι πρέπει για βόλτες και χάζι, ξεκούραση και αναπόληση.Μπουχτίζεις από τα τουριστικά είδη, ξύλινα -σιδερένια-πλαστικά- πορσελάνης. Μαγαζάκι μαγαζάκι γεμάτο απο τουριστες απο όλα τα μέρη της γης.Μπορείς να φας και στο πόδι, περίφημους θαλασσινούς μεζέδες που στους σερβίρουν σε πλαστικά πιάτα, απο σολωμό μέχρι καβούρι, από ότι ειδους ψάρι θελεις ψητο,καπνιστό ή τηγανιτό, όστρακα καθαρισμένα σε σαλάτες, γαρίδες με ότι σως προτιμάς πολλοί επίσης μεζέδες ψήνονται απ έξω και σε ψησταριές και ολο αυτό θες να το κάνεις για να ανακατευτείς με τους ντόπιους που τρώνε και τους τουρίστες μαζί και να νοιώσεις πραγματικά την Ολλανδική γεύση και μυρωδιά..Ε και να... πιεις μια Ολλανδική Μπύρα βέβαια.

Και ....να πεις ''Dam Good City, Dam Good Tradition, One Dam Good Bier"

Τα βαρκάκια και ferries πηγαινοέρχονται κι αν δεν ήταν ο καιρός και το διαφορετικό των σπιτιών και της ατμόσφαιρας θα θύμιζε νησί ελληνικό κάπως..Με το καραβάκι πέρασα απέναντι στο μικρούλι Μάρκεν,που ήταν πρώην νησάκι. με τα όμορφα σπιτάκια σε πράσινο χρώμα, πολλά απο αυτά είναι πάνω σε πάσσαλους και έχουν γίνει γραφικές καφετέριες και ρέστος.Στο δρόμο συναντάς επίσης ντόπιους με τις παραδοσιακές τους στολές και είναι ολο μαζί σαν ζωγραφιά. Λίγη ξεκούραση το απόγευμα στο ξενοδοχείο στην επιστροφή και πάλι έξω.


Απόψε θέλησα να φάω και να ακούσω μουσική σε ένα πλωτό εστιατόριο που θύμιζε παγόδα και λίγο απο Ινδονησία.Τοχα δει και μου έκανε εντύπωση.Ολος ο τουριστικός εξωτισμός ηταν εκεί. Πέρα απο τα σερβιρισμένα κατάλληλα φαγητά -στο Αμστερνταμ λένε οτι τρώς τα καλλίτερα εξωτικά φαγητά- . η όλη ατμόσφαιρα ήταν ομορφη με το φως των κεριών ,η μουσική και λίγο ποτό εφιαξε τη διάθεση και όλα κύλησαν όμορφα. Σαν το ποτάμι που έφευγε λες μπροστά σου κατρακυλώντας και τα πλοιάρια να πηγαινοέρχονται πάνω κάτω φωτισμένα. Σαν μεθυσμένα απο την έκσταση που αντίκρυζαν γύρω τους. Ολα ήταν μαγικά.
Ηταν μια γλυκειά ντυμένη σε άσπρο σατέν νύχτα.

Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στη Χάγη, στη διοικητική Πρωτεύουσα της Ολλανδίας που είναι στο δυτικό τμήμα της Χώρας και φημισμένο διπλωματικό σταυροδρόμι.Η 3η μεγαλύτερη πόλη μετά το Αμστερνταμ και το Ρόττερνταμ και εδρα των Ηνωμένων Εθνών και του Διεθνούς Δικαστηρίου που είναι στο Παλάτι Ειρήνης.Επίσης εκεί και η Ανω και Κάτω Βουλή που αποτελεί και το Ολλανδικό Κοινοβούλιο.Ενδιαφέροντες σταθμοί για να γεμίσεις γνώσεις και εμπειρίες, να ακούσεις πράγματα που δεν ήξερες και να τα δεις.Να μάθεις.
Ναι υπάρχει και Οργανισμός για την απαγόρευση των Χημικών Οπλων.Δεν το ήξερα ομολογώ.
Αλλωστε δεν βλεπω να απαγορεύoνται τα συγκεκριμένα και αναρωτιέμαι σε τι χρησιμεύει.Chemical romance...is always a tough painfull romance...
Πανέμορφη πόλη γεμάτη πρεσβείες, υπουργεία,το Ανώτατο Δικαστήριο και πολλούς οργανισμούς.
Βόλτες και φωτογραφίες γέμισαν το πρωινό μου και πλατείες με πανέμορφες καφετέριες βοήθησαν να μην κουραστώ και να συνεχίζω.Ο καιρός έπαιζε περίεργα παιχνίδια.Δικά του.
Πότε συννεφιά.-.μαυρίλα και κει να ένας ήλιος αντάρτης να φωτιζει τα πάντα.
Ενα ελαφρύ αδιάβροχο που κουβαλάω διπλωμένο πια απο εμπειρία μαζί μου στα ταξίδια, κατάλοιπο των συχνών επισκέψεων στην Αγγλία ,με προστατεύει και αφήνει ελεύθερα τα χέρια μου για τις φωτος.Δυστυχώς ξέμεινα απο μπαταρία στη μηχανή δεν ειχα προλάβει μάλλον αμέλησα να την φορτώσω και η απόφαση πια πάρθηκε να κρατάω και τη δεύτερη μηχανή μαζί μου για κάθε απρόοπτο στο εξής. Σαυτή τη χώρα του νερού,το πόσιμο νερό στο μπουκάλι είναι πανάκριβο και το χρειάζεσαι διαρκώς. Ολα αυτά βαραίνουν οταν περπατάς συνέχεια μα και τι μπορείς να κάνεις.
Περάσαμε και απο το διάσημο Ολλανδικό θέρετρο Scheveningen με την μεγάλη πλαζ πηγμένη απο κόσμο,είναι άλλωστε το καμάρι των Ολλανδών η παραλία αυτή.Εγω βέβαια σαν γνήσια Ελληνίδα ειπα μέσα μου καμμια σχέση με τις πανώριες θάλασσες της Ελλάδας.
Προσπαθούσα να αποτυπώσω στο φίλμ των ματιών και στο δίσκο του μυαλού μου τις εικόνες, τις πληροφορίες, τα δεδομένα.Παλιά στα ταξίδια μου είχα περίσσιο άγχος να τα δω όλα να τα προλάβω όλα.Ετρεχα και αγωνιζόμουνα σχεδόν αδιάκοπα με τον χρόνο που περνούσε απίστευτα γρήγορα.Ομως πια μετά τόσα χρόνια ταξιδιών αποφάσισα να βλέπω οτι προλάβω.Δεν είναι δυνατόν σε λίγες ώρες η μέρες να δεις μια πόλη...ένα μέρος,θα αφήσεις κενά και αν τρέξεις να τα προλάβεις όλα στο τέλος δεν ευχαριστιέσαι τίποτα όλα γίνονται βιαστικά και πάλι δεν προλαβαίνεις.Απλά λες τόσα είδα και θα υπάρξει κι αλλη φορά αν όχι πάλι δεν πειράζει τόσα είδα οσα πρόφτασα να δω χαλαρά..Είναι ανώφελο να προσπαθείς να γευτείς όλα οσα θέλεις σε τόσο λίγο διάστημα.Οπότε αρκείσαι σαυτό και δεν έχεις άγχος.Αυτό εκανα πια και συνεχίζω να κάνω..let it be.
Οτι προλάβω.. Οτι δω. Οτι φωτογραφίσω. Οτι αγαπήσω.-.strani amore...Οτι με αγαπήσει.


Θα συνεχίσουμε με Ρόττερνταμ και θα ξαναδούμε μετά πάλι μαζί το υπέροχο Αμστερνταμ που πήρε το όνομα του απο τον ποταμό Αμστελ και το νταμ-φράγμα, θα ξαναπάμε μαζί στις πλατείες,στα καφετί-bruine- καφέ του με τα πορσελάνινα πιάτα στις προθήκες και τα παλιά αντικείμενα στους τοίχους, στα πάρκα του ,στη αγορά λουλουδιών και τον κεντρικό σταθμό του,στο μουσείο ΝΕΜΟ, στο μουσείο Διαμαντιών, θα αγοράσουμε βολβούς και λουλούδια, θα πάμε πάλι σε μερικά απο τα 165 κανάλια του και στις χιλιαδες μικρές και μεγάλες γέφυρές του, θα φωτογραφίσουμε τις στενές εισόδους και τα ακόμη πιο στενά παράθυρα στα σχεδόν κουκλίστικα σπίτια, φωτισμένα το βράδυ σαν μικρά φαναράκια...θα επισκεφτούμε τα μαγαζιά του και τις open markets του ελπίζοντας να νοιώσουμε μαζί την ατμόσφαιρα αυτής της πόλης με τα πολλά πρόσωπα, ρομαντικής μα και γήινα μοντέρνας-γεμάτης ενέργεια... μιας απόλυτα πολυεθνικής και απελευθερωμένης- ευρωπαικής πρωτεύουσας. Μίγμα που δεν χορταίνεις και που δεν αφήνει κανένα επισκέπτη της αδιάφορο.



Στους ανεμόμυλους του ονείρου...

Rotterdam,
...αυτό το dam-φράγμα ....παντού...μια πόλη γνωστή..διάσημη..το μεγαλύτερο λιμάνι της Ευρώπης που ισοπεδώθηκε σχεδόν στο Β.Παγκόσμιο πόλεμο ,αν και κράτησε μόνο 5 μέρες η αντίσταση στους Γερμανούς και στη θέση των ερειπίων ξεφύτρωσαν πολυόροφα κτίρια μοντέρνου και πρωτοποριακού ύφους, αρκετά μεταμοντέρνα τα Cubic houses, πρότυπο προχωρημένης αρχιτεκτονικής. Κανένα τέταρτο απόσταση απο το κεντρικό σταθμό περίπου και τα βρίσκετε μπροστά σας με το παράξενο κυβικό σχήμα τους.
Ενα λιμάνι πολύβουο, μια πόλη με δικούς της έντονους ρυθμούς. Κόσμος που πηγαινοέρχεται συνεχώς, μια πόλη που χαρακτηρίζεις μόνιμα busy
.

Μια υπέροχη γέφυρα η ERASMUS που ονομάστηκε έτσι απο τον Ολλανδό φιλόσοφο..σ τ ολί ζει το ποτάμι..και δίνει τόνο και έμφαση στο Ρόττερνταμ. Οι ντόπιοι της έχουν δώσει το παρατσούκλι Κύκνος[swan]για το άσπρο χρώμα και το αγέρωχο στύλ της που θυμίζει κύκνο...που πλέει στα νερά του ποταμού Maas και αντιμετωπίζει ψύχραιμα τους δυνατούς ανέμους που φυσάνε στη περιοχή.Φυσικά εχει προβλεφθεί πάνω της και λουρίδα για τα διερχόμενα ποδήλατα.
H νυχτερινή ζωή επίσης έντονη αλλά εγώ προτίμησα να φάω κροκέτες και να πιω καφέ στο Ευρομάστ και στα 100 μ.ύψος με θέα στα πόδια όλο το Ροττερνταμ, τη γέφυρα, το στάδιο,τα φωτισμένα ξενοδοχεία.Εμπειρία αξέχαστη που θυμάμαι ακόμη. Αξίζει σας βεβαιώνω.

Επέστρεψα στο Αμστερνταμ με καταρρακτώδη βροχή.Ευτυχώς με το τραίνο ήταν μόνο μια ώρα.Το μόνο που ήθελα ήταν την επομένη να ξημερώσει μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα για να προλάβω να δω πάλι λίγο τη πόλη και όσα είχα αφήσει να δω, μιας και η μέρα της επιστροφής πλησίαζε.
Λαχταρούσα να έχω ευκολία να περπατώ και να φωτογραφίζω χωρίς ομπρέλλες και αδιάβροχα.Η ευχή μου εισακούστηκε και η επόμενη μέρα με βρήκε να κάνω βόλτες στη πόλη με ήλιο.Πρώτη μου επίσκεψη η Bloemenmarkt η μοναδική στο κόσμο πλωτή αγορά λουλουδιών.
Ηταν υπέροχη.Δεν έχω λόγια να περιγράψω.Με πλημμύρισαν μυρωδιές και χρώματα. Λουλούδια, βολβοί και φυτά κάθε είδους.Αγόρασα δεκάδες φακελλάκια και σακουλάκια με διάφορους σπόρους και βολβούς με κυρίαρχες τις τουλίπες,αυτές τις πανέμορφες χρωματιστές τουλίπες, με όνειρο να τα δω να ανθίζουν στην Αθήνα και να μου θυμίζουν την Ολλανδία.

Το μουσείο διαμαντιών πήρε αρκετή ώρα απο το χρόνο μου και φυσικά σαν γυναίκα θαύμασα τα απίστευτα αυτά sparkling αριστουργήματα, που γίνονται αντικείμενα πόθου για τις περισσότερες θηλυκές υπάρξεις μιας και τα ονομάζουν...τους καλλίτερους φίλους μιας γυναίκας. Αδύνατον.
Οι ..προνομιούχες κάτι περισσότερο θα ξέρουν?Iσως...Λένε..τα διαμάντια είναι παντοτεινά. Φαντάζομαι θα το εννοούν μεταφορικά.Δεν πιστεύω ενα άψυχο πράγμα να γίνεται φίλος και απαραίτητος..ομως....μιλάνε στη έντονη γυναικεία φιλαρέσκεια..έτσι...επιμένουν..ότι Diamonds never lie to me...they stimulate and please me...deserve me..so diamonds are for ever.

Το απόγευμα με βρήκε πάλι να κάνω βόλτα ξανά με τα πλοιάρια στα κανάλια.Ηθελα να δω και το μουσείο ΝΕΜΟ, μια κατασκευή σαν πράσινο καράβι που μου έκανε αμέσως μόλις το πρωτοείδα εντύπωση.Διάβασα ότι αρχιτέκτονας του μουσείου είναι ο ίδιος άνθρωπος που έφιαξε και το κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι.Η κατασκευή ήταν απο χαλκό που σιγά σιγά και με το χρόνο και την υγρασία πήρε αυτό το περίεργο πράσινο χρώμα. Αφιερωμένο στην έρευνα,στην επιστήμη και στην τεχνολογία κρατάει το ενδιαφέρον σου για αρκετές ώρες.

Ωστόσο η βόλτα στα κανάλια, μου αποκάλυπτε συνέχεια. Μικρά, στενά αλλά ψηλά σπίτια κουκλίστικα θαρρείς, μικρές πόρτες και παράθυρα,.πρέπει να χωρέσουν πολλοί και πρέπει να ανεβάσουν και πράγματα στους πάνω ορόφους, τη δουλειά αναλαμβάνουν σιδερένιοι γάντζοι με αλυσίδες η σκοινιά που βοηθούν στην εύκολη ανάβαση. Τα βλέπεις να κρέμονται μόνιμα εκεί κι αυτά.

Οι εικόνες διαδέχονταν η μία την άλλη, καταιγιστικά. Χωρίς αναπνοή. Αλλού ένα πλωτό σπιτικό με βεραντούλα, γλάστρες, απλώστρες, κάδους..όλη η ζωή στο νερό, εκεί κόντρα στα ψηλά μοντέρνα κτίρια και γέφυρες, περάσματα σαν υγροί δρόμοι, σαν διέξοδοι, όλα και πάνω στο νερό που δείχνει να κυριαρχεί.

Κουρασμένη μα ευχαριστημένη απο τις φωτος.. κατέληξα πάλι στη πλατεία Dam για ένα σνακ, νερό και καφέ. Ενας αλλιώτικος κόσμος εκεί,νέοι και μεγαλύτεροι, ντόπιοι και ξένοι τουρίστες, περπατούσαν, διασκέδαζαν, ψώνιζαν στα γύρω μαγαζιά, συμμετείχαν σε events,happenings, έπιναν καφέ η έτρωγαν, μια πολύβουη παρέα όλοι μαζί, χρωματιστή και ενωμένη θαρρείς,ήθελες να ενωθείς κι εσύ με το πλήθος να πάρεις μέρος σαυτό το είδος γιορτής. Μιας γιορτής που συναντάς σε πολλές κεντρικές και διάσημες πλατείες στην Ευρώπη. Δεν είχε αναγγελθεί κάτι συγκεκριμένο, μα εσύ ένοιωθες οτι υπήρχε γύρω σου και με τη θέλησή σου έπαιρνες μέρος σαυτήν.
Αφησα την τελευταία μέρα για κάποια πρόχειρα ψώνια και αναμνηστικά. Μου έκανε εντύπωση που στο Αμστερνταμ δεν συνάντησα το καταναλωτικό όργιο άλλων Ευρωπαικών μεγαλουπόλεων με τα αχανή malls και τις ατέλειωτες βιτρίνες επί χιλιόμετρα.
Οχι ότι δεν υπήρχαν μεγάλα καταστήματα μα δεν ήταν σαν τις άλλες ευρωπαικές πρωτεύουσες που είχα δει ως τότε. Η μόνη λογική εξήγηση που έδωσα ήταν η απλότητα και
ένα είδος εμφανούς λιτότητας που είχα παρατηρήσει στους Ολλανδούς. Δεν υπήρχε πρόκληση
με επίδειξη πλούτου και θαρρώ αυτή είναι τελικά και η φιλοσοφία του Ολλανδού. Να έχει υλικά αγαθά τόσα όσα να περνάει καλά μα χωρίς να δείχνει τον όποιο πλούτο του. Ναι αυτό τελικά είναι. Ολα εκεί είναι απλά. Σύγχρονα μα απλά. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο μα εγώ αυτό αποκόμισα. Και μου άρεσε. Με εξέπληξε ευχάριστα αυτό και το θυμάμαι και τοχω καταγράψει
στο μυαλό και το θυμάμαι όταν θυμάμαι αυτή την χώρα.

Φυσικά και υπάρχει κίνηση και κυρίως στο κέντρο. Κόσμος πάει κι έρχεται και τα τραμ..περπατάνε άνετα στους δρόμους μαζί με τους πεζούς, πηγαίνουν-φέρνουν ανθρώπους στις δουλειές τους , στη διασκέδαση,στη ζωή.Εξυπηρετούν. Χωρίς υπερβολική φασαρία, άσκοπα κορναρίσματα, καυσαέριο , παίρνεις αέρα, δεν πήζει απο αυτοκίνητα, δεν υπάρχει
άγχος κυκλοφοριακού και το αυτοκίνητο έχει δώσει τη θέση στο ποδήλατο και το τραμ, Ανθρωποι, ποδήλατα πολλά , απλά και στολισμένα, συνυπάρχουν ήρεμα χαλαρά και λειτουργούν άψογα όλα μαζί σαν να έχουν κάνει συμφωνία..κυρίων.

Θα έφευγα την άλλη μέρα αργά το απόγευμα. Μετά το πρωινό και το μάζεμα των αποσκευών, θέλησα πάλι μια μικρή βόλτα έξω απο την πόλη.Hθελα να ξαναδώ την όμορφη εξοχή έστω για λίγο...

Ακολούθησέ με..Είμαι σίγουρη ότι αξίζει να πας μια φορά εστω στη ζωή σου στην Ολλανδία. Κι αν έχεις πάει, να ξαναπάς.Και να ξαναπάς. Με το μυαλό ...με τη φαντασία...με το όνειρο...με feeling αναζήτησης.Το ξέρεις.. οτι γίνεται κι έτσι...

..

Ολλανδία....παντού ακους ..διαβάζεις τη λέξη ....dam-φράγμα..υπάρχει... μόνο για να εμποδίζει τα νερά να κυριαρχήσουν πάνω της...κι όμως...στην πράξη..στη ζωή..στη καθημερινότητα, στις συνθήκες...μια χώρα λες against all odds...που δεν έχει φραγές..η κάγκελα στην σκέψη..στη πρωτοπορία..στο καινούργιο..μια πολυπολιτισμική κοινωνία, με ανοχή στο διαφορετικό, μια χώρα οpenminded...που δεν έχει τον κονφορμισμό αυτοσκοπό, με δικά της όρια και περιθώρια. Δικές της παραμέτρους. Καλές η κακές δεν έχει σημασία όμως καταφέρνει και τις επιβάλλει.Με σταθερό , απλό και ήρεμο τρόπο. Δικό της.

Θάλεγα... μου θυμίζει μια απλή μα εντυπωσιακή, όμορφη, σοφιστικέ, ελκυστική

γυναίκα..με πάθος..κάπως φευγάτη...που παραμένει όμως αληθινή και φυσική, ρομαντική και ονειροπόλα ετσι σαν τα δυο της πρόσωπα που είδα εκεί και που όταν την συναντάς ποτέ μα ποτέ δεν μπορείς να την προσπεράσεις αδιάφορα.