Όταν άκουγα Αλεξάνδρεια, το μυαλό μου ταξίδευε στο Μ.Αλέξανδρο. Ήξερα ότι την είχε ιδρύσει εκείνος ο μεγάλος στρατηλάτης και έγινε πρωτεύουσα της Ελληνο-Ρωμαϊκής Αιγύπτου. Ο νους πήγαινε και σε ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας: τον ΦΑΡΟ της. Έπειτα σκεπτόταν τον Καβάφη. Ήξερα ότι εκεί ήταν το σπίτι του .Όλα αυτά μαζεμένα και άλλα πολλά, με έκαναν στο πρώτο μου ταξίδι στο Κάιρο να θελήσω να την δω. Εξάλλου δεν απείχε πολύ από το Κάιρο. Μόνο 220 χλμ.
Όταν μπήκα στην είσοδο της πόλης και αντίκρισα μια ελληνική επιγραφή τότε κατάλαβα το τι σήμαινε για μας τους Έλληνες η πόλη αυτή.
Πρώτη επίσκεψή μου ήταν στο σπίτι εκείνου του μεγάλου ποιητή. Ένα σπίτι παλαιό διώροφο. Με το γραφείο του αρκετά καλά διατηρημένο. Άκουγα φωνές γύρω, παντού, και στα χείλη ήταν ένα πικρό χαμόγελο. Θυμόμουνα τον αυστηρό πατέρα μου, λάτρη της ποίησής του και λάτρη των στίχων των ποιημάτων του, που όμως δεν κατάφερε να πάει να δει το σπίτι αυτό.
ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ....και άλλα εκεί… λες και είναι γραμμένα στον τοίχο.
Ρίγησα και έμεινα σιωπηλή ακούγοντας μόνο τη καρδιά μου να χτυπάει. Σ’ όλους τους τοίχους ήταν σαν να διάβαζα όλα τα ποιήματά του, τόσο καθαρογραμμένα.
Η επόμενη μου στάση ήταν η περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Είχα διαβάσει ότι πριν καταστραφεί από πυρκαγιά, είχε θαρρώ 7000 τόμους βιβλίων.
Όλη η πόλη, η ατμόσφαιρά της ,το κάθε τι, μύριζε Μεσόγειο, παρά Ανατολή. Η θάλασσα της απλωμένη, όμορφα, είχε μια γλύκα αλλά πιο πολύ αυτή την ηρεμία και την αλλόκοτη Ομορφιά της ελληνικής θάλασσας. Δεν μου κάνει καμιά εντύπωση ότι την ονομάζουν Μαργαριτάρι της Μεσογείου.
Το μεσημέρι κάθισα σε μια παραθαλάσσια ψαροταβέρνα, μείγμα δικής μας και ολίγον από οντά. Τα φρέσκα ψάρια απλωμένα σε πάγκους, για να διαλέξεις εκείνη την ώρα όποιο θέλεις. Και θα στο φτιάξουν όπως το θέλεις. Θύμιζε έντονα τις δικές μας ταβέρνες κοντά στη θάλασσα, με ίσως διαφορά τα λογής λογής...προκαταρτικά μεζεδάκια με ταχίνι και καυτερά που συνόδευαν το κυρίως πιάτο. Γεμάτη από πλούσιους πελάτες που αυτό έδειχνε το ντύσιμο τους, με τις μεταξωτές κελεμπίες τους. Η μουσική καθόλα ανατολίτικη συνόδευε το γεύμα.
Έχει ένα κοσμοπολίτικο αέρα αυτή η πόλη. Το λιμάνι της υποδέχτηκε πριν χρόνια γενιές Ελλήνων και Ιταλών μεταναστών και είναι θαρρώ από τις πιο εντυπωσιακές πόλεις της Μεσογείου Με την μοντέρνα αρχιτεκτονική της αλλά και με σεβασμό στο ένδοξο παρελθόν.
Θα σε θυμάμαι Αλεξάνδρεια.
H μπαλάντα του νερού και της θάλασσας (ποίηση Federico Garcia Lorka, μουσική ΟΝΑΡ)
Οταν ενώνονται δυο διαφορετικές φωνές σε ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα σε πάνε πολυ μακριά.
και η συνέχεια... by aristotelis
εκεί, στο νησί του κόσμου, την Αλεξάνδρεια, πήγα πολλές φορές εως τώρα. Πάντα κάτω από την ιστορική πύλη της πόλης σκέφτομαι το ελληνικό στοιχείο και το χνάρι που άφησε στον χώρο-χρονο.
Δεν είναι μόνο η βιβλιοθήκη που σου επιβάλει την παρουσία της, δεν είναι το σπίτι του Μεγάλου Ελληνα Ποιητή, αλλά είναι το δέσιμο της πόλης με την θάλασσα και τον ουρανό της Μεσογείου. Η πόλη αυτή είναι για μένα ο σύνδεσμος με την πατρίδα. Αγναντεύω την θάλασσα σαν μικρό παιδί και αναζητώ στο βάθος του ορίζοντα, τον Ψηλορείτη. Ξέρω τα μάτια δεν αρκούν, αλλά η ψυχή τον φθάνει.
Εκεί στην παραλία της πόλης, ακούς βαθιά στα ώτα του μυαλού σου, τα λόγια του ποιητή και πέφτεις σε περίσκεψη.
''Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.'' Κώστας Καβάφης - Che fece... il gran rifiuto
Εκεί στην Αλεξάνδρεια βλέπω την θάλασσα και σκέφτομαι τα Όχι και τα Ναι της ζωής μου. Με πνίγει το Ναι της υποταγής και οραματίζομε το Όχι.
Ο Αλεξανδρινός ο καθαρός ο ουρανός στον έρωτα είναι σαν διαμάντι ανθεκτικός
και ...είναι ο αυθεντικός o Aλεξανδρινός. Το ένα μου λιμάνι είναι δυτικό, το άλλο το παλιό ανατολικό, εχω αεροδρόμιο στο βοριά και ενα αρχαίο φάρο προς τον νοτιά.
Όταν μπήκα στην είσοδο της πόλης και αντίκρισα μια ελληνική επιγραφή τότε κατάλαβα το τι σήμαινε για μας τους Έλληνες η πόλη αυτή.
Πρώτη επίσκεψή μου ήταν στο σπίτι εκείνου του μεγάλου ποιητή. Ένα σπίτι παλαιό διώροφο. Με το γραφείο του αρκετά καλά διατηρημένο. Άκουγα φωνές γύρω, παντού, και στα χείλη ήταν ένα πικρό χαμόγελο. Θυμόμουνα τον αυστηρό πατέρα μου, λάτρη της ποίησής του και λάτρη των στίχων των ποιημάτων του, που όμως δεν κατάφερε να πάει να δει το σπίτι αυτό.
ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ....και άλλα εκεί… λες και είναι γραμμένα στον τοίχο.
Ρίγησα και έμεινα σιωπηλή ακούγοντας μόνο τη καρδιά μου να χτυπάει. Σ’ όλους τους τοίχους ήταν σαν να διάβαζα όλα τα ποιήματά του, τόσο καθαρογραμμένα.
Η επόμενη μου στάση ήταν η περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Είχα διαβάσει ότι πριν καταστραφεί από πυρκαγιά, είχε θαρρώ 7000 τόμους βιβλίων.
Όλη η πόλη, η ατμόσφαιρά της ,το κάθε τι, μύριζε Μεσόγειο, παρά Ανατολή. Η θάλασσα της απλωμένη, όμορφα, είχε μια γλύκα αλλά πιο πολύ αυτή την ηρεμία και την αλλόκοτη Ομορφιά της ελληνικής θάλασσας. Δεν μου κάνει καμιά εντύπωση ότι την ονομάζουν Μαργαριτάρι της Μεσογείου.
Το μεσημέρι κάθισα σε μια παραθαλάσσια ψαροταβέρνα, μείγμα δικής μας και ολίγον από οντά. Τα φρέσκα ψάρια απλωμένα σε πάγκους, για να διαλέξεις εκείνη την ώρα όποιο θέλεις. Και θα στο φτιάξουν όπως το θέλεις. Θύμιζε έντονα τις δικές μας ταβέρνες κοντά στη θάλασσα, με ίσως διαφορά τα λογής λογής...προκαταρτικά μεζεδάκια με ταχίνι και καυτερά που συνόδευαν το κυρίως πιάτο. Γεμάτη από πλούσιους πελάτες που αυτό έδειχνε το ντύσιμο τους, με τις μεταξωτές κελεμπίες τους. Η μουσική καθόλα ανατολίτικη συνόδευε το γεύμα.
Έχει ένα κοσμοπολίτικο αέρα αυτή η πόλη. Το λιμάνι της υποδέχτηκε πριν χρόνια γενιές Ελλήνων και Ιταλών μεταναστών και είναι θαρρώ από τις πιο εντυπωσιακές πόλεις της Μεσογείου Με την μοντέρνα αρχιτεκτονική της αλλά και με σεβασμό στο ένδοξο παρελθόν.
Θα σε θυμάμαι Αλεξάνδρεια.
H μπαλάντα του νερού και της θάλασσας (ποίηση Federico Garcia Lorka, μουσική ΟΝΑΡ)
Οταν ενώνονται δυο διαφορετικές φωνές σε ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα σε πάνε πολυ μακριά.
και η συνέχεια... by aristotelis
εκεί, στο νησί του κόσμου, την Αλεξάνδρεια, πήγα πολλές φορές εως τώρα. Πάντα κάτω από την ιστορική πύλη της πόλης σκέφτομαι το ελληνικό στοιχείο και το χνάρι που άφησε στον χώρο-χρονο.
Δεν είναι μόνο η βιβλιοθήκη που σου επιβάλει την παρουσία της, δεν είναι το σπίτι του Μεγάλου Ελληνα Ποιητή, αλλά είναι το δέσιμο της πόλης με την θάλασσα και τον ουρανό της Μεσογείου. Η πόλη αυτή είναι για μένα ο σύνδεσμος με την πατρίδα. Αγναντεύω την θάλασσα σαν μικρό παιδί και αναζητώ στο βάθος του ορίζοντα, τον Ψηλορείτη. Ξέρω τα μάτια δεν αρκούν, αλλά η ψυχή τον φθάνει.
Εκεί στην παραλία της πόλης, ακούς βαθιά στα ώτα του μυαλού σου, τα λόγια του ποιητή και πέφτεις σε περίσκεψη.
''Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.'' Κώστας Καβάφης - Che fece... il gran rifiuto
Εκεί στην Αλεξάνδρεια βλέπω την θάλασσα και σκέφτομαι τα Όχι και τα Ναι της ζωής μου. Με πνίγει το Ναι της υποταγής και οραματίζομε το Όχι.
Ο Αλεξανδρινός ο καθαρός ο ουρανός στον έρωτα είναι σαν διαμάντι ανθεκτικός
και ...είναι ο αυθεντικός o Aλεξανδρινός. Το ένα μου λιμάνι είναι δυτικό, το άλλο το παλιό ανατολικό, εχω αεροδρόμιο στο βοριά και ενα αρχαίο φάρο προς τον νοτιά.
Enta bas ely hawaito
.jpg)
Όλα τα σχόλια
