Εκεί χτυπάει η καρδιά του καρναβαλιού παγκόσμια.Ριο ντε Τζανέιρο.De ritmo de Brazil.
Η πόλη που όλο το χρόνο ζει στη φθορά... περιμένοντας το μεγάλο της θαύμα.Τη μεγάλη της μοναδική γιορτή.Ντύνεται..φοράει τ αστραφτερά της ρούχα...ραντίζεται χρυσόσκονη και χορεύει τρελλά...θέλοντας να ξεχάσει τα πάντα.Οτι βλέπει... και ότι δεν θέλει να βλέπει.
![[10633_155713929622_139823959622_3546664_4649140_n.jpg]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkqjj1dHECwc7g6JhEz2RhyphenhyphenjQ0ej0d58eipR7sIew8MAyYP-rlUfVntWLegT0DP26lUjNUxy5B1YcFeI6K3Avptq02OGWFb5VzMpCZ03ll3_GItrHrb1hDceaxAi6_cwHEd3vbFS262vs/s1600/10633_155713929622_139823959622_3546664_4649140_n.jpg)
Σχεδόν στην καρδιά του Ρίο, που έχει μέγεθος όσο εννέα Αθήνες μαζί... θα συναντήσεις βράχους, τούνελ, δάση, πάρκα, μνημεία, παραλίες, λίμνη, ουρανοξύστες, παράγκες.
Ξέρεις ήδη... οτι είσαι αλλού.

Σε κάθε στροφή και μια παραλία σαγηνευτική και απέναντι μικρά νησάκια εμπνευσμένα από τις οάσεις της ερήμου. Αμέτρητες λεωφόροι με σειρές από φοινικόδεντρα. Γραφικά λιμανάκια με αραγμένα δεκάδες πολυτελή γιοτς. Τόσο κοντά με τις φαβέλες...τις παραγκογειτονιές.
Τόσο χρήμα και τόση φτώχεια... μαζί.Αδέλφια.



Μυθικές πλαζ..Ιπανίμα...Κοπακαμπάνα...ιδρώτας...δίψα και ένταση...ξέφρενος εφήμερος έρωτας...λαχτάρα για ζωή...όλα μαζί μπερδεύονται ...και παρραληρούν σαν παραζαλισμένη τεράστια πεταλούδα σαν κι αυτές που συναντάς στο μεγαλύτερο αστικό δάσος στο κόσμο στο Τιτζούκα δέκα λεπτά μόνο απο το κέντρο.Μια πεταλούδα που πετάει ανάμεσα στη πυκνή βλάστηση και στα θεόρατα δέντρα και που ξέρει καλά ότι θα ζήσει μόνο μια μέρα.
Ισως και μια μόνο νύχτα. Τη δική της.
![[6580_122855232343_89098762343_2822748_5405532_n.jpg]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwtDw9vgV3LOGgnaQ5zdzwvfknSZ6WIu81W6S7782qXDGok3U-oHBt1liqC9jO-0AYO-4-2pNJwdvEERWGowO3bN4IfTpfutR9uURoD6I4N5l8mfAEcJGlqPwG6Dg_nhXe_RWK9OYH62s/s1600/6580_122855232343_89098762343_2822748_5405532_n.jpg)
Σαυτή τη πόλη λες και η φύση έκανε προσφορά το καλύτερο κομμάτι της και το πρόσφερε ως θέα στο Χριστό... που βλέπει ψηλά από ένα βράχο.Το άγαλμα του βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της πόλης. Στην κορυφή ενός καταπράσινου βράχου... σε ύψος 710 μέτρων. Φτάνεις εκεί με τρενάκι. Διαδρομή σαν παραμύθι.



Και κείνος με απλωμένα χέρια προσπαθεί να αγκαλιάσει...σαυτή την ίδια πόλη...τους αγγέλους που συναντιούνται...χορεύουν και ζούν αντάμα με τους δαίμονες.
Σε μια θαρρείς τέλεια και παθιασμένη συνύπαρξη.
[κάντε κλικ στις εικόνες]
2 σχόλια:
Μάνυα συγχαρητήρια!! Κολλάει κάποιος στο μπλογκ σου και δεν θέλει να φύγει. Είναι στ' αλήθεια μελετημένα ταξιδιάρικο! Και σαν πληροφορία, και σαν εικόνες. Ισως το στήσιμο να ήθελε κάτι...αλλά όχι οτι του αφαιρεί κάτι!
Καλή δύναμη!!!
Και να μου επιτρέψεις:
καλή διασκέδαση!!! Επειδή με μεράκι και ευχαρίστηση είναι καμωμένο!
Βασίλη...Οταν εσύ παλιός μπλογκερ και γνωστός συγγραφέας τόσων βιβλίων λες αυτά είναι πράγματι τιμητικό.Ομως δεν είναι μπλογκ μου.Ανήκει στον συνεργάτη και καλό μου φίλο..μέντωρα και δάσκαλό μου στο blogging Αριστοτέλη.Εκεί οφείλονται όλα.Και κυρίως η ψυχή και το μεράκι που είναι καμωμένο.Εγω απλά είμαι εδώ χάρις σ εκείνον και στην διαρκή ηθική του υποστήριξη.
Ακόμη πιο απλά το νοιώθω σαν δικό μου και βάζω και γω το πετραδάκι μου.Νασαι καλά.Σευχαριστούμε.
Δημοσίευση σχολίου