Μην σε τρομάξει ο «Δράκουλας» του Μπραμ Στόκερ.Φαντάσου μια πόλη γεμάτη νεανική
φρεσκάδα.Aλλωστε στο πληθυσμό της υπερτερούν οι νέοι.. Θυμίζει Αγγλία αλλά δεν έχει καμμιά σχέση.Θερμή κ καθόλου ψυχρή/τυπική. Αντιστέκεται..με το πείσμα των Δουβλινέζων...κ δημιουργεί δική της ξεχωριστή προσωπικότητα.
Ας πούμε λίγο..επαναστατική...αιφνιδιαστικά αντιδραστική.Μας μοιάζουν στην ιδιοσυγκρασία.Οι Ιρλανδοί...δεν υποτάσσονται εύκολα..κάνουν του κεφαλιού τους..πίνουν πολύ...μπύρα [δοξάστε την Guinness] κ φλερτάρουν πολλές φορές πιεστικά..σαν Μεσογειακοί.
Με φώναζαν ...Μαρία παρότι επέμενα επαναλαμβάνοντας το δικό μου αλλιώτικο όνομα.
Μάλλον κάθε Ελληνίδα έτσι την φαντάζονται..Κ δεν κρύβουν την αγάπη τους για τους Ελληνες.
Μπορεί κ να σε πείσουν οτι σ ερωτεύτηκαν ...με την πρώτη ματιά.Εσύ μην πιστεύεις απλά κράτα τη λέξη για ότι δεις κ αποθανατίσεις στο σκληρό του μυαλού σου.
Ωστόσο είναι απ τις πιο σίγουρες...κ ασφαλείς πόλεις..να περιηγηθείς...να ξενυχτίσεις όσο
γίνεται..ακόμη κ αν είσαι μόνη...
Απο το Luton[London airport]...σε μια ώρα κ κάτι είσαι Δουβλίνο.Αρκετές εταιρίες πετάνε
κ φυσικά τα ωράρια ακολουθούν το τυπικό Αγγλικό πρότυπο.
Χαίρεσαι να το περπατάς. Λυπάμαι δεν κάνει για shopholics...ισως καλά βιβλία...cds...να σε
κάνουν να δεις κ το άλλο πρόσωπο του shopping.
Η συνοικία Temple Bar είναι το πιο γραφικό κομμάτι της πόλης.
Κατά τον 19ο αιων. η συνοικία ηταν εμπορική...με πολλά μαγαζάκια και βιοτεχνίες. Βρισκόταν σε μεγάλη παρακμή ...όταν αρκετοί καλλιτέχνες αποφάσισαν να κάνουν εκεί τα στούντιό τους. Τότε το Temple Bar πήρε άλλο χαρακτήρα και έγινε συνώνυμο με την culture της πόλης...Ας πούμε λίγο απο Docklands...η το δικό μας Γκάζι.
Στη δεκαετία του '80 ξεκίνησε η μεγάλη ανάπλαση ...κ πολλά κτίρια αναστηλώθηκαν και στέγασαν -πέρα από τους καλλιτέχνες- τα Εθνικά Φωτογραφικά Αρχεία.... το Ιρλανδικό Κέντρο Κινηματογράφου...Πλήθος μπαράκια... παμπς....[το σπιτι του Ιρλανδού ειναι η παμπ]η Crawl - Περιήγηση των παμπς - μάλλον «crawl» = σύρσιμο στα 4. δηλ. ανάλογα με την ποσότητα οινοπνεύματος που έχουν πιει οι συμμετέχοντες] ξενώνες... ξενοδοχεία...και κομψά μαγαζάκια θα συναντήσεις στο διάβα σου.
Εχεις πολλά να δεις...κ να κάνεις τις μέρες που θα μείνεις...Ατέλειωτη..ασταμάτητη βροχή οπωςδήποτε άρα αδιάβροχο με κουκούλα κ ελαφρό ντύσιμο για περπάτημα...
Πάρε τα 2 τμήματα[βόρειο-νότιο]που χωρίζονται απ τον ποταμό Λίφεϊ ...χάζεψε πανω απ τις 11 γέφυρες...κυρίως το βράδυ που είναι πανέμορφα φωτισμένες.Περίπου 1.500.000 κάτοικοι ζουν στο Δουβλίνο κ οι περισσότεροι σαφώς στο κέντρο της πόλης. Το κέντρο της οριοθετεί... η μεγάλη λεωφόρος Ο' Κόνελ...με την ομώνυμη κεντρική γέφυρα...το μνημείο του ελευθερωτή Ντάνιελ Ο' Κόνελ.... μεγάλου πατριώτη Παρνέλ και του αρχηγού των εργατών Μπιγκ Τζιμ Λάρκιν. Βγάλε φωτογραφίες στο Μνημείο του φωτός....στο πανύψηλο κτίριο που μοιάζει με τεράστια βελόνα.
Χάζεψε τα μεσαιωνικά...βικτωριανά...κ μοντέρνα κτίσματα..κ απόλαυσε τους χαλαρούς ρυθμούς που οι Δουβλινέζοι μετακινούνται...με ποδήλατα..πίνουν τσάι με φίλους η μόνοι...κ καταλήγουν στις παμπς για την κλασσική τους ...περηφάνεια...τη Guinness μπύρα.
Δώσε τις μέρες σου...για να δεις:
Το Trinity College [με απίστευτη βιβλιοθήκη 200.000 τόμων]ενα απ τα παλιότερα/διασημότερα πανεπιστήμια της Δ.Ευρώπης.
στέκει εκει μεγαλόπρεπος.
Το the Custom house...[στο κατασκευαστικό υλικό του πρόσθεσε κ τις...διαδηλώσεις...κ το κάψιμο του απ τον ΙRA...]
Το υπέροχο επιβλητικό νεοκλασσικό δημαρχείο... Dublin's City Hall είναι ενα ακόμη must see...
Oταν κουραστεις απ το περπάτημα...μπες σε ενα απ τα ωραιότερα πάρκα της Πόλης το St Stephens green...ξεκουράσου αρκετά...γιατι οπως θα δεις το πάρκο καταλήγει στον πιο high πεζόδρομο Γκράφτον.Μια μικρούλα στάση ακόμη στα εκθέματα των πλανόδιων ζωγράφων που εκθέτουν στα κάγκελα δεν θα την κάνεις? ε ναι...
Old Jameson Distillery για τους whiskyfriends...με πολλές πολλές δοκιμές..η Guinness Storehouse...για τους μπυρολάτρεις.? προτιμώ [χωρίς μπύρα] το roofbar...του 2ου για να βλέπω την πανοραμική θέα.
Πάμπολλα μουσεία θα σε απασχολήσουν τις υπόλοιπες μέρες σου.Δεν θα πλήξεις καθόλου..
Nat Museum of Ireland[με εκθέματα-δείγματα κελτικής τέχνης]...το Ιrish museum of Modern Art....με υπέροχους κήπους κ εκθέσεις σύγχρονης τέχνης...Την εθνική γκαλερί της Ιρλανδίας...θαυμάσια πινακοθήκη με άπειρες αίθουσες...κ φυσικά...μουσεία αφιερωμένα σε Ιρλανδούς διασημους συγγραφείς.[James Joyce center].Προσωπικά απόλαυσα το Chester Beatty...τη βιβλιοθήκη στο Dublin castle με σπάνια ασιατικά χειρόγραφα...βιβλία. κλπ.Μη χάσετε-ξεχάσετε...να τη δείτε.
Μου έπιαναν συχνά τη κουβέντα..οπου κ αν πήγαινα.Διέκρινα τον ίδιο αυθορμητισμό...με τους Ελληνες....μόνο που οι Ιρλανδοί δεν πολυφωνάζουν...μοιάζουν ήρεμοι...μα θαρρώ το αίμα τους βράζει...
Το νησί όμως είναι κ πασίγνωστο για την παραδοσιακή μουσική του...αλλά κ τους διάσημους συγγραφείς παιδιά του οπως τον Τζ.Τζόις..τον Τζ.Μπέρναντ Σω...τον Οσκαρ Ουαιλντ..τον Τζ.Μπέρκλευ...κλπ.
Ο νομπελίστας Ερνεστ Γούλτον [Νόμπελ Φυσικής] είναι ακόμη ενα άξιο τέκνο της Ιρλανδίας..αλλά κ ονόματα της show buss την δόξασαν σε όλο το κόσμο..οπως η Ένυα..ο Ρ.Γκάλαχερ...οι U2..Σ.ο Κόνορ κλπ.
Οι χορευτικές παραστάσεις Riverdance & lord of the dance...αφήνουν τις καλλίτερες εντυπώσεις με τη δεξιοτεχνία των χορευτών κ το τεράστιο ταλέντο τους.
Αυτό το νησί [Εire-Irland] δέχτηκε σαν πρώτους αποίκους τους Κέλτες...που επηρέασαν πολύ την κουλτούρα των Ιρλανδών.Πλήθος οι μύθοι...κ η κέλτικη μουσική είναι πανταχού παρούσα.Μετά οι Βίκινγκς ..η νορμανδική κατοχή...ώσπου καταλήφθηκε απ τους Βρεττανούς.
Το 1922 πέτυχε την ανεξαρτησία της αλλά το 1/6 του νησιού η Β.Ιρλανδία ανήκει ακόμη στην Αγγλία. Ειναι μέλος της ευρ.ένωσης απ το 1973.
Μύθοι και αλήθειες της Ιρλανδίας
Ενας συγγραφέας σχολιάζει την κρίση
Ο Χιούγκο Χάμιλτον(γεν. 1953] από πατέρα ιρλανδό εθνικιστή.... και μητέρα βερολινέζα αντιναζί ....και μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές του Δουβλίνου. Με «μπάσταρδο αίμα»... είναι και ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του.... νιώθει βαθιά αλληλέγγυος με όσους δεν υποκύπτουν στις μόδες.... με τους εξόριστους στην ίδια τους την πατρίδα... συνεχίζοντας έτσι μια μακρά παράδοση της ιρλανδικής λογοτεχνίας. Το τελευταίο έχει τίτλο «Οπως κανείς» απ' όπου εκλεψα ένα μικρό απόσπασμα.
/// Ο Ιρλανδός είναι τεχνίτης στο χειρισμό του φαντασιακού. Ολος ο κόσμος γνωρίζει αυτό το μοναδικό ταλέντο μας στη θεατρικότητα. Για μας, στην Ιρλανδία, η ιστορία που φτιάχνουμε για κάτι έχει συχνά μεγαλύτερη σημασία και από το ίδιο το γεγονός. Να συζητάμε, να υπερβάλλουμε, να σχολιάζουμε με λεπτομέρειες τη ζωή μας και τη χώρα μας, αξίζουν όσο και η αντικειμενική αλήθεια. Να 'μαι, λοιπόν, κι εγώ να έχω κολλήσει αυτή την... εθνική συνήθεια που τόσο έχω προσπαθήσει να αποφύγω!
Από την άλλη, όμως, ο μείζων ρόλος που έχει παίξει το φαντασιακό στην ανάπτυξη της ιρλανδικής κοινωνίας είναι ίσως αποκαλυπτικός των δυνατοτήτων και των αδυναμιών μας, ακόμα και σήμερα. Αυτή τη στιγμή, οι Ιρλανδοί περνούν μια έντονη φάση ενδοσκόπησης. Το σύνθημα τώρα είναι: "Ανανέωση της Δημοκρατίας". Υστερα από δύο δεκαετίες αγοραστικής τρέλας, κατά τις οποίες το φαντασιακό μας μεταμορφώθηκε σε καταναλωτική φαντασίωση, οι βασικές αρχές των προγόνων μας έγιναν ξανά αντικείμενο συζήτησης στα μέσα ενημέρωσης. Τι δεν πήγε καλά; Ποιες είναι οι αξίες που έχουν πράγματι σημασία; Και τι περιμένουμε, στ' αλήθεια, από το μέλλον;
Ο εθνικός ιρλανδικός χαρακτήρας βασίζεται στις προσδοκίες. Η ιστορία μας είναι ποτισμένη με εθνικιστικά όνειρα για ελευθερία. Με τα όνειρα των αμέτρητων μεταναστών που είναι αναγκασμένοι να παραμένουν στο εξωτερικό, που ζουν με την επιθυμία να ξαναγυρίσουν στην πατρίδα τους. Με τα όνειρα για ευημερία έπειτα από τόσα χρόνια φτώχειας, πείνας και έλλειψης προοπτικής, από τα οποία η χώρα βγήκε τελικά χάρη στην αλματώδη ανάπτυξη της δεκαετίας του 1990.
Με μαζική επένδυση στην εκπαίδευση και στην ένταξη στη λέσχη των Ευρωπαίων, αυτή η ευημερία έφτασε στις όχθες της Ιρλανδίας και έκανε όλα μας τα όνειρα πραγματικότητα. Οι μετανάστες άρχισαν να επιστρέφουν. Το θρυλικό αίσθημα φιλοξενίας των Ιρλανδών άνοιξε τις πόρτες διάπλατα για να μπει ένα πρωτόγνωρο κύμα μεταναστών, ιδίως από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Μέσα στην αρχική μέθη αυτής της οικονομικής ανάπτυξης, η χώρα ξεπέρασε ακόμα και τις θρησκευτικές διαμάχες της, για να προωθήσει, στη Βόρεια Ιρλανδία, μια διαδικασία ειρήνευσης, που ακόμα ισχύει, έστω και αν όλα τα άλλα μοιάζουν να έχουν γίνει ξανά σκόνη. Θα 'λεγε, όμως, κανείς ότι τα όνειρά μας υφίστανται μια απότομη έκπτωση.
Οι αιτίες της ζημιάς που έγινε στην Ιρλανδία από τη σημερινή κρίση σίγουρα θα γίνουν αντικείμενο αναλύσεων από τους οικονομολόγους για τις επόμενες δεκαετίες. Ισως φταίει η έκπληξη να βλέπουμε τα όνειρά μας να πραγματοποιούνται που μας παραπλάνησε και δεν μας άφησε να φανταστούμε ότι υπήρχε πιθανότητα αποτυχίας. Είχαμε "λεφτά και στις δύο τσέπες", όπως λέμε. Είχαμε ανάγκη να σβήσουμε το παρελθόν ξοδεύοντας μανιωδώς. Είναι ενδεικτικό εξάλλου ότι σ' αυτή τη χρυσή εποχή η Ιρλανδία παρήγαγε δύο παγκόσμια μπεστ σέλερ με θέμα τη φτώχεια: "Οι στάχτες της Αντζελα", του Φρανκ Μακ Κορτ και "It's a Long Way From Penny Apples", του Μπιλ Κάλεν, δύο κείμενα που μιλούν για την εποχή όπου τα παιδιά περπατούσαν ξυπόλυτα. Οταν η οικονομία είναι ανθηρή, μια κοινωνία επιτρέπει στον εαυτό της ν' αντιμετωπίσει και τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της, όπως έγινε με όλα αυτά τα σκάνδαλα σεξουαλικής κακοποίησης στην Εκκλησία ή με το εκπαιδευτικό σύστημα.
Τώρα που έχουμε πια άδειες και τις δύο τσέπες, αποκοιμιόμαστε με ιστορίες τρελών και αλόγιστων δαπανών. Θυμόμαστε την εποχή που δεν μπαίναμε καν στον κόπο να συγκρίνουμε τις τιμές στο σουπερμάρκετ. Την ώρα που κάποιοι λένε ότι μπορεί να ξαναγυρίσουμε στα συσσίτια, εμείς ψάχνουμε πού πήγαν τα λεφτά. Και αν μας αρέσει πλέον να διαβάζουμε ιστορίες για ανείπωτο πλούτο παρά για ανείπωτη φτώχεια, μάλλον είναι από απλή νοσταλγία.\\\
=========
Θα μπορούσα να πω για τους Ιρλανδούς again and again ...πόσο μας μοιάζουν.Εχουν περάσει κι αυτοί απο πολλά δύσκολα/μεγάλα κύματα...εμφύλιο...εκκλησιαστικές μάχες...πολέμους ανεξαρτησίας...κ αγωνίστηκαν για την λευτεριά κ την αυτονομία τους.Η ιστορία έγραψε κ θα γράψει στα κιτάπια της γιαυτούς κ για μας.
Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ την καταγραφή των γεγονότων η των καταστάσεων.
Ας πούμε οτι βρισκόμαστε στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας...Το διάσημο συγκρότημα U2 δίνει μια απ τις... πιο μεγαλειώδεις παραστάσεις της καριέρας του.80000 Ελληνες φίλοι του συγκροτήματος-θρύλου... βλέπουν το υπερθέαμα κ τον Ιρλανδό frontman...του συγκροτήματος ΒΟΝΟ να αλωνίζει την κυκλική πασαρέλα/σκηνή κυψέλη...φωνάζοντας στο κοινό...Ι m Alexander the great. 
Tα λόγια του...ηταν η κορύφωση ...του επικοινωνιακού γκελ που είχε ο τραγουδιστής...εκείνο το βράδυ..με το Ελληνικό κοινό...
Ειπε:Εμεις οι 2 λαοί μοιάζουμε..Ελληνες θα τα καταφέρετε γιατί έχετε μυαλό κ καρδιά....
σημ.Νομίζω οτι ναι...μοιάζουμε...Ιρλανδοί κ Ελληνες.Αγαπάμε εξ ίσου τη ζωή...Ελπίζουμε ακόμη κ τι παράξενο...μπορούμε ακόμη κ να ονειρευόμαστε.
.jpg)
Σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου