to ...Anonymo Veneciano...

Θαταν το Ταξίδι...Η Απογείωση...

Είχε όνομα...Ημουν σίγουρη οτι θα ερχόταν κάποια στιγμή...Το νοιωθα...το ήξερα...απλά περίμενα...Το κλουβί μου με κρατούσε.
Δεν είχα φτερά....Δεν μπορούσα...

Μόνη ελπίδα η διαφυγή...Θα έσπαζα τα κάγκελα.Θα τόκανα.

Θα πέταγα αφού εκείνος θα μουδινε τα φτερά..κ θα με μάθαινε
να πετάω.Θα πετούσε κι αυτός ...και θα ανταμώναμε εκει.

Anonymo Veneciano...Θα ήταν Εκείνος Laguna Venecia...Απιαστη θαρρείς.Διαφυγή μέσω έρωτα όταν όλα μοιάζουν ίδια και στατικά.Τη νομίζεις αερικό αλλά με συγκλονιστικά έντονη παρουσία.Ολη η έλξη. Ζεις μέσα της.Υπάρχεις δίπλα της.Την αναπνέεις.

Θα ζούσα μέσα του.Θα ζούσε μέσα μου..O δικός του αέρας εγώ.Το όνειρο.

Η δική μας στιγμή...Μέσα στο χωροχρόνο...Η δική μας μέρα.Το δικό μας εκπληκτικά μοναδικό ταξίδι..Ενα ταξίδι μαζί.

...al gabbiano della mia vita con amore


Εχει όνομα τωρα πια...Τώρα ξέρω...


αναρτήθηκε απο Μyrisun[Manya] 09/02/2010-
.....

Θέλω...Μπορώ..αρα Ζω...

Κ γω πάλι...στα χνάρια της γραφής....Το κάνω τελευταία...Μια ταξιδιώτισσα ψυχής...καρδιάς..εκ dna...με όνειρο τη διαδικασία.Και φυσικά το προορισμό...Για λίγο η περισσότερο...Το για πάντα..δεν το ξέρει κανείς..κ δεν μπορεί να το ορίζει.

Μια αληθινή...γυναίκα μπορεί...με κάθε τρόπο να πάρει..κ να δώσει...Στο ζενίθ.
Το ναδίρ δεν με αφορά.
Ακολουθώ το δικό μου..μονοπάτι. Τώρα...είναι διαφυγή...ξέσπασμα...απόδραση.Ηθελα να ήταν αλλιώς...μα πορεύομαι πια ετσι οπως έρθει...όπως η έκπληξη της ζωής...θα μου δείξει.Θα θελα
απλά θαθελα οτι ζω...ναχει ήλιο...θάλασσα..μουσική...καλοκαίρι...απογείωση...ουρανό γαλανό...κ αλήθεια.Στιγμές...ώρες η μέρες..Δεν μπλοκάρω στο χρόνο η στη διάρκεια.
Δεν γίνεται να υπάρχουν όρια..προδιαγραφές...κατοχυρώσεις..Δεν γίνεται..κ δεν θέλω καν
να ξέρω...το αύριο.Δεν ανησυχώ γιατί πια..με αφορά το τώρα...


Eγω...συνεχίζω να ταξιδεύω. Δεν θέλω την ησυχία των λιμανιών...η την εγκατάλειψη
μιας βάρκας..εξω στην άμμο.Δεν θέλω να θολώσω...δεν θέλω το βούρκο της ακινησίας...η να σκουριάσω..να μουχλιάσω...να γίνω σαν τραίνο εκει ..παραιτημένο...που παλιώνει με θυμό..χωρίς να τρέχει πάνω σε ράγες. Δεν θα αφεθώ..να με παρασύρει κανένα τέλμα..Δεν ξέρω γιατί...τώρα νοιώθω απόλυτα λεύτερη κ απόλυτα νέα...οσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Kι αν στη διαφυγή μου πάνω..τελειώσω..η γκρεμιστώ πετώντας? ε κ λοιπόν? Δεν θα ζω με το φόβο...κ δεν θα χάνω τη ζωή...γιατί δεν τόλμησα.Τολμώ. Δεν θα λιμνάσω...δεν θα αφεθώ να μείνω στο καρνάγιο. Τοχω υποσχεθεί σε μένα...κ οτι υπόσχομαι το τηρώ.Ετσι είμαι..
Μαρέσει ο ανοιχτός ορίζοντας...κ το απρόσμενο.Μπορώ να ονειρεύομαι ακόμη..Μπορώ..αρα ζω..Υπάρχω...

Αν δεν ελπίζω...αυτό είναι άλλο. Ποιος είπε..οτι η ελπίδα φεύγει τελευταία.?
Το όνειρο φεύγει τελευταίο...κ εγω δεν θα προδώσω τα όνειρά μου.
Θα τα υποστηρίξω...με ολη μου την αντοχή κ την δύναμη.
Αν Εκείνος με εμποδίσει..σωματικά..εγω μπορώ κ εχω σαν πλεονέκτημα τη φαντασία μου.Να ζω...μέσα απ αυτή..οτιδήποτε.
Σαν αληθινό.
Αν με εμποδίσει πνευματικά...τότε..τέλειωσα. Κ αυτό θαναι το αληθινό τέλος. Κ αυτό ομως
μες το παιχνίδι της ζωής....
Δεν εκανα ταξίδια μακρινά. Ταξίδεψε η καρδιά..Μα δεν μου φτάνει..Θέλω να συμμετέχω..με οτιδήποτε...Θέλω κάτι φορές τα ακατόρθωτα.Ετσι είμαι...κ θαρρώ πια θα παραμείνω έτσι.
Νομίζω το συναντάς στους ανθρώπους με παθιασμένο έρωτα σε ότι αποφασίσουν να κάνουν.Υπέροχα κ μοναδικά ερωτικούς. Παντού.
Σε ανθρώπους που ρουφούν καθε σταγόνα της ζωής κ ζουν ως το μεδούλι τους..συναισθήματα..στιγμές...καταστάσεις. Χωρίς φόβο..αλλά με απόλυτο πάθος.
Αλλιως ουτε καν θα ασχολιόμουν...Το πάθος είναι καταλύτης σε οτιδήποτε...η με οτιδήποτε
καταπιαστείς..η αφεθείς να ζήσεις.Αλλιως μη το κάνεις.

Ας πούμε...μια φανατική λάτρις της ζωής. Μπορεί μια μέλισσα η ακόμη κ μια πεταλούδα με ζωή μια μέρας.Φανατικά λεύτερη κ φανατικά με ενα έρωτα αντάρτη στη καρδιά.Αλήτη κ ανυπάκουο.Η ανατροπή είναι μέρος μου..κομμάτι μου.Κ το συνήθισα κ μαρέσει.

Οσο ζω...ονειρεύομαι..Οσο θέλω ..θα μπορώ...Οσο μπορώ..θα κάνω...Οσο κάνω..θα μαρέσει..κ θα το ζω..Οσο ζω...κ μπορώ..θα ταξιδεύω...
Ας πούμε...
Manyascent.

ps.
οσο σκέπτομαι...δεν θα φιλτράρω...θα μιλώ όταν κ όπως νοιώθω...
Αυθόρμητα κ Αληθινά.Αλλιως ...δεν θαμαι εγώ.

Κύπρος

Πολλές φορές αναρωτιέμαι εάν είναι Ελλάδα ή κάτι άλλο. Λόγω του μικρού μεγέθους των πόλεων, κρατά κάτι από την αθωότητα των ελληνικών πόλεων της δεκαετίας του 70. Όμως και αυτό χάνεται με ευθύνη του πολυεθνικού μίγματος της ανθρωπογεωγραφίας της, όπως αυτή διαμορφώθηκε την τελευταία 10-ετία.



Στην Κύπρο πήγα για πρώτη φορά το 1993, όμως από τότε άλλαξαν πολλά. Έχοντας κάνει περισσότερα από 100 ταξίδια στο νησί τα τελευταία 15 χρόνια, βάζω την μία εικόνα πάνω στην άλλη και αναπολώ το παρελθόν.

Στην αρχή η Πάφος ήταν ένα ιδανικό ησυχαστήριο με λίγα ξενοδοχεία στην παραλιακή ζώνη και ένα γραφικό λιμανάκι. Σήμερα έχει μπει στην δύνη μιας μεγάλης πόλης με δικό της αεροδρόμιο και εκατομμύρια επισκέπτες. Οι μόνιμοι κάτοικοι αυξήθηκαν, συνεπεία του μεγάλου ’’μεταναστευτικού ρεύματος’’ από ευρωπαίους συνταξιούχους και νεόπλουτους ανατολικοφερμένους τσάρους. Και φυσικά τα ξενοδοχεία πολλαπλασιάστηκαν και συνέχεια ξεφυτρώνουν νέα.




Οι μεγάλοι developers του νησιού διαγκωνίζονται να καλύψουν με μπετονένιους σκελετούς κτιρίων και την τελευταία σπιθαμή εδάφους.



Το ίδιο ακριβώς έγινε και στην Λεμεσό, μόνο που εδώ επικράτησαν οι Ανατολικοί. Σταδιακά έφυγαν και οι Λιβανέζοι και την θέση τους την πήραν οι Ρώσοι.
Τα τελευταία χρόνια έκλεισαν 33 μικρές ξενοδοχειακές μονάδες στην πόλη της Λεμεσού, γιατί οι χώροι τους σχεδόν στο σύνολό τους μετασκευάστηκαν και πουλήθηκαν ως -ακριβά- διαμερίσματα. Έτσι αποχώρησαν από την πόλη και οι τελευταίοι συνταξιούχοι Βόρειοευρωπαίοι, που στο μεγαλύτερο μέρος τους ενοικίαζαν την χειμερινή σεζόν αυτά τα ξενοδοχεία.
Η παραλιακή ζώνη άλλαξε μορφή. Οι πολύγλωσσες ετικέτες είναι πλέον must. H τουριστική ζώνη στα ανατολικά της πόλης αποτελεί σημείο εύκολου κέρδους αλλά και αισθητικού ξεπεσμού. Οι καλά μυημένοι ταξιτζήδες εισπράττουν 5-6 € για κάθε κεφάλι τουρίστα που κουβαλάνε στα εστιατόρια της τουριστικής.
Τα ξενυχτάδικα της παραλίας είναι σχεδόν στο σύνολό τους strip-show. Γνώρισαν μεγάλη άνθηση την προηγούμενη δεκαετία, αλλά σιγά-σιγά περιορίζονται. Η ταρίφα εδώ για τους ’’μυημένους ταξιτζήδες’’ που ανέφερα και πιο πριν φτάνει στο 50% του τζίρου.



Η θάλασσα μετά την προσθήκη βράχων στα 100 μέτρα από την ακτογραμμή της Λεμεσού απέκτησε ενδιαφέρον και άλλαξε την μορφή του παραλιακού άξονα. Τώρα πια η Λεμεσός έχει μια τεράστια αμμουδιά, προϊόν τεχνικής αλλά και συνάμα έξυπνης φυσικής επιχωμάτωσης.





Η Λευκωσία μεγαλώνει και αυτή με τον ίδιο σχεδόν ρυθμό που αναπτύσσετε και η Πάφος. Η πόλη μεγαλώνει κάθε μέρα. Τα σπίτια έφθασαν στις περιβάλλουσες βιομηχανικές ζώνες και τις ξεπέρασαν. Το κλίμα εδώ είναι καλλίτερο από τα ασφυκτικά παράλια, αλλά για μένα η απώλεια της θάλασσας δεν μπορεί να υποκατασταθεί.
Η πιο κάτω φωτογραφία είναι τραβηγμένη από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου μου στην Λευκωσία και βλέπει την τουρκοκρατούμενη περιοχή και τον Πενταδάκτυλο.



Γενικό χαρακτηριστικό του νησιού είναι ότι όλα έχουν αλλάξει. Οι άνθρωποι έχουν αλλοτριωθεί από το χρήμα. Ο εύκολος πλουτισμός είναι αποτέλεσμα του real-estate που έχει αναδειχθεί σε εθνικό σπορ. Πριν λίγες μέρες ήμουν σε ένα χωριό στα όρια της Λεμεσού και ο ερωτηθείς πρόεδρος της Κοινότητας ’’με τι ασχολούνται οι 2.500 κάτοικοι του’’ απάντησε ’’ οι ντόπιοι με αγοραπωλησίες οικοπέδων και υπαλληλική σχέση στις δημόσιες υπηρεσίες, οι ξένοι κάνουν διακοπές’’.



Μία Οffshore Οικονομία

Ως γνωστόν στην Κύπρο δραστηριοποιούνται χιλιάδες offshore εταιρίες με φυσική παρουσία (έδρα και δραστηριότητα) ή και μόνον καταθετικούς λογαριασμούς. Εκτιμάται ότι σήμερα οι καταθέσεις σε ξένο συνάλλαγμα από μη κατοίκους ξεπερνά τα 10,5 δισ. Ευρώ. Η πλειονότητα των καταθετών είναι εταιρίες ρωσικών και ουκρανικών συμφερόντων (σε ποσοστό περίπου 70%). Υπάρχουν επίσης αρκετοί Βρετανοί και Έλληνες επιχειρηματίες που εκδράμουν από την Μεγαλόνησσο.
Οι Βρετανοί επιδόθηκαν τα τελευταία χρόνια και στο real-estate της Κύπρο, γεγονός που γίνεται αντιληπτό τώρα με την μαζική αποχώρησή τους από την ευρύτερη περιοχή της Πάφου. Tους συμφέρει - σήμερα- να πουλήσουν σε υψηλές τιμές τα ακίνητά τους στην Πάφο και να επενδύσουν στο real-estate στην Αγγλία ή Αμερική, όπου οι τιμές έχουν καταρρεύσει. Εξάλλου οι επενδυτές δεν έχουν πατρίδα!!


Μια καλή Κουζίνα

Φυσικά κυπριακούς μεζέδες βρίσκεις παντού στο νησί, αλλά πρέπει να προσέξετε την ποσότητα και φυσικά την ποιότητα.
Για καλό ψάρι θα πρότεινα το Φάληρο και τον Λαδά (στο λιμάνι) στην Λεμεσό αλλά για πιο σύγχρονες γαστριμαργικές απολαύσεις θα πρέπει να γνωρίζετε στέκια και κόσμο. Σας χαρίζω την επόμενη φωτογραφία από γνωστό εστιατόριο της Πάφου με ψήσιμο σε black-stone στο τραπέζι σας.




Τι δεν θα πρότεινα...
Θα απέτρεπα τον ταξιδιώτη να μπει στον κόπο να πάει στα Λεύκαρα και στην Αγία Νάπα, γιατί και οι δύο χώροι είναι φτιαγμένοι για τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό μιας στενής κάστας ανθρώπων. Στα Λεύκαρα -που ανήκουν στην ημιορεινή ζώνη- θα βρείτε αρκετά εμπορικά μαγαζιά με κεντήματα κλπ. που δεν έχουν καμία σχέση με την παράδοση που διατυμπανίζουν. Εκεί οι φίλοι μας οι ''μυημένοι ταξιτζήδες'' εισπράττουν 30% του τζίρου και κουβαλάνε σωρηδόν τους αθώους περιηγητές.
Τώρα για την Αγία Νάπα, δεν θα χρειασθεί νομίζω να γράψω πολλά, αλλά μόνον μια λέξη: Kατάντια!

νύχτα στις πόλεις του κόσμου...να ζεις τις αντιθέσεις[2]

H γη οταν νυχτώνει...Ζει...αναπνέει.Κυκλοφορεί.Αισθάνεται.Κάθε ώρα του ταξιδιού έχει εικόνα.
Κάθε στιγμή έχει σασπένς.Αντιθετική ..απρόσμενη...ρευστή...σκοτεινή η με χρώματα..
Μαγική η νύχτα.
Σε κάθε πόλη διαφορετική. Βουβή η με δις-εκατομμύρια λέξεις....οσες κ τα φώτα της. Μπορεί
ναναι κ θαύμα. Μπορεί ναναι προκλητική...η να σε φοβίζει τόσο πολύ οσο εξίσου πολύ σου αρέσει..Ηδονοβλεπτικό το ταξίδι.
Κι αν εσυ..έχεις έρωτα μαυτό... σαν έννοια ...σαν ιδέα...σαν θεωρία ..αν μπορεί να σου γεμίζει κάθε σημείο με απόλαυση...η αν βρίσκεις σαυτό ...η μέσα απ αυτό...να ξυπνούν κ να λειτουργούν όλες οι αισθήσεις σου στο ζενίθ...μη κρυφτείς τις νύχτες στις πόλεις του κόσμου.


Φουλάρισε κάθε ίνα σου με νέργεια...με θέληση...με λαίμαργη λαχτάρα και αφήσου στη μαγεία των ωρών της.Πες οτι δεν θαρθει γρήγορα το ξημέρωμα ..γεύσου κάθε λεπτό...κάθε στιγμή. Χωρίς τη σκέψη της επόμενης μέρας.

Τόκυο..Αμστερνταμ...Ταλλίν....Τζακάρτα....Κάιρο.. Πεκίνο...Ρώμη...Παρίσι...Νέα Υόρκη...Αθήνα ..τι σημασία έχει το όνομα? Περιπλάνηση κ αποπλάνηση. Αφέσου χαλαρά
να το ζήσεις.Κι αν η νύχτα σου δεν έχει reality...μπορεί ναχει σκέψεις..η φαντασία.
Με το μυαλό μπορείς να πας παντού. Σε κάθε γωνιά...σε κάθε σταυροδρόμι.Σε κάθε ήπειρο
σε κάθε κομμάτι τούτης της ζωντανής σφαίρας.

Για την δική σου ανακάλυψη.Για την δική σου εμπειρία. Γιατί ξέρεις καλά..οτι η εμπειρία..
είναι ατομική υπόθεση. Σαν τη κάθε νύχτα του ταξιδιού σου.
Ξενυχτώντας....μπορεις άνετα κ να ονειρεύεσαι. Και ...να φτάνεις...Ως την άκρη της γης...
η ως την άκρη του ουρανού σου.

ασε τη γη ν αλλάζει...

τίποτα μη σε νοιάζει...τίποτα μη σε τρομάζει...

ειν η αγάπη που δεν τέλειωσε ποτέ...

και θα σου πω κ την ουσία..αυτό που έχει σημασία

μη με ρωτάς...Eσυ το ταξίδι αντέχεις ...αν μπορείς...
Οσο θα κρατούσε θαχε νόημα...

μη με ρωτάς....ποτέ δεν θα σ αρνηθώ...ποτέ δεν θα σ απολησμονήσω...

τώρα ..απλά...

οτι κ αν γίνει καρδιά μου...εσυ να σαι εδω...

Με αισθητή την παρουσία του...Ενα φθινόπωρο ...

Το βλέπεις πια.Και το νοιώθεις εξίσου.Η θερμοκρασία δεν χτυπάει κόκκινο...κ το τοπίο
παίρνει πορτοκαλοκίτρινο χρώμα με καφέ απαλές πινελιές...
Κάποιες ψιλοβροχές στο θυμίζουν ακόμη πιο έντονα. Ειναι φθινόπωρο...κ θέλει να κάνει αισθητή την παρουσία του.
Ειναι η σειρά του κ πρέπει να το δεχθείς.Πεισματικά..αναζητάς το καλοκαίρι.Η μια του ..εστω παράταση.
Φανατικός ταξιδευτής...κάθε εποχής του χρόνου...αλλά κ για τις δικές σου αιτίες..θες τις δικές σου διαφυγές.Αναζητάς νέους σταθμούς κ προορισμούς. Το δικο σου φίλμ καταγράφει κινηματογραφικά...Το soundtrack της ταινίας σου...θα μένει στα charts συνέχεια κ χωρίς να σε κουράζει.Καμμιά απολύτως επανάλειψή του...δεν είναι όμοια με τη προηγούμενη.Τοχουν αυτό...τα μοναδικά ακούσματα.

Μια αίσθηση γλυκιά...γεύση σαν του μελιού...αλλά κ μυστηριακά νοσταλγική σε οδηγεί πάλι για τις δικές σου διαδρομές.Για τη δική σου συνάντηση με τα αρώματα κ τα χρώματα του φθινοπώρου. Κι αυτο σαν ερωτικό σμίξιμο μοιάζει..που δεν το χορταίνεις ποτέ.Εσύ παραμένεις εραστής των μακρινών οριζόντων ...κ το πάθος για το ταξίδι δεν τελειώνει αλλά αρχίζει ξανά..με την ίδια λαχτάρα..περισσότερη ένταση κάθε φορά...με τις ίδιες αποχρώσεις αλλά σε αλλιώτικο παιχνίδι απλά για να μην το βαριέσαι εξίσου ποτέ.

Τι τα θες...
Αυτό το ταξίδι..εχει την μαγική ιδιότητα να...ανανεώνει τις αισθήσεις κ κάνει πράγματα χιλιοειπωμένα να σε ... ξαφνιάζουν σαν να ειναι η πρώτη φορά..

[Ν.Καζαντζάκης]
Ελα μαζί μου..στη πολύπλευρη Μάλτα..
ακολούθησέ με στο στο περίπου εγγλέζικο αλλά ιδιαίτερο Δουβλίνο ...δες ένα 4μερο το Παρίσι

με νέα οπτική-καινούργιο άκουσμα..κ ξενύχτησε στη αιώνια Ρώμη...ψιλοζαλισμένoς απ το roman excitement..περπατώντας ξυπόλητος σαν εμένα... απο φοντάνα σε φοντάνα.Δεν θα χάσεις.Στα σίγουρα.
Κράτα μερικά κέρματα στην τζέπη...θα σου χρειαστούν για τις ευχές σου.

Κι αν το τραγούδι μοιάζει λίγο παλιό...η ξανα-ακουσμένο δως του αέρα..πάθος...λάμψη
καινούργιου...βάλε σημείο αναφοράς τον έρωτα...φόρεσέ του τα καλά σου...κ κάντο μαγικό..ολοκαίνουργιο..Δηλαδή... απογείωσέ το..οπως κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει.

όπου κ αν πας...

οτι κ αν κάνεις..οτι νέο κ αν γνωρίσεις...ότι κι αν θελήσεις...
ότι κι αν πεις...οτι κι αν ποθήσεις...εγώ θαμαι για σένα...εγώ...

Αλεξάνδρεια...

Δευτέρα, 4 Φεβρουαρίου 2008

Όταν άκουγα Αλεξάνδρεια, το μυαλό μου ταξίδευε στο Μ.Αλέξανδρο. Ήξερα ότι την είχε ιδρύσει εκείνος ο μεγάλος στρατηλάτης και έγινε πρωτεύουσα της Ελληνο-Ρωμαϊκής Αιγύπτου. Ο νους πήγαινε και σε ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας: τον ΦΑΡΟ της. Έπειτα σκεπτόταν τον Καβάφη. Ήξερα ότι εκεί ήταν το σπίτι του .Όλα αυτά μαζεμένα και άλλα πολλά, με έκαναν στο πρώτο μου ταξίδι στο Κάιρο να θελήσω να την δω. Εξάλλου δεν απείχε πολύ από το Κάιρο. Μόνο 220 χλμ.
Όταν μπήκα στην είσοδο της πόλης και αντίκρισα μια ελληνική επιγραφή τότε κατάλαβα το τι σήμαινε για μας τους Έλληνες η πόλη αυτή.



Πρώτη επίσκεψή μου ήταν στο σπίτι εκείνου του μεγάλου ποιητή. Ένα σπίτι παλαιό διώροφο. Με το γραφείο του αρκετά καλά διατηρημένο. Άκουγα φωνές γύρω, παντού, και στα χείλη ήταν ένα πικρό χαμόγελο. Θυμόμουνα τον αυστηρό πατέρα μου, λάτρη της ποίησής του και λάτρη των στίχων των ποιημάτων του, που όμως δεν κατάφερε να πάει να δει το σπίτι αυτό.
ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ....και άλλα εκεί… λες και είναι γραμμένα στον τοίχο.
Ρίγησα και έμεινα σιωπηλή ακούγοντας μόνο τη καρδιά μου να χτυπάει. Σ’ όλους τους τοίχους ήταν σαν να διάβαζα όλα τα ποιήματά του, τόσο καθαρογραμμένα.

Η επόμενη μου στάση ήταν η περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Είχα διαβάσει ότι πριν καταστραφεί από πυρκαγιά, είχε θαρρώ 7000 τόμους βιβλίων.

Όλη η πόλη, η ατμόσφαιρά της ,το κάθε τι, μύριζε Μεσόγειο, παρά Ανατολή. Η θάλασσα της απλωμένη, όμορφα, είχε μια γλύκα αλλά πιο πολύ αυτή την ηρεμία και την αλλόκοτη Ομορφιά της ελληνικής θάλασσας. Δεν μου κάνει καμιά εντύπωση ότι την ονομάζουν Μαργαριτάρι της Μεσογείου.
Το μεσημέρι κάθισα σε μια παραθαλάσσια ψαροταβέρνα, μείγμα δικής μας και ολίγον από οντά. Τα φρέσκα ψάρια απλωμένα σε πάγκους, για να διαλέξεις εκείνη την ώρα όποιο θέλεις. Και θα στο φτιάξουν όπως το θέλεις. Θύμιζε έντονα τις δικές μας ταβέρνες κοντά στη θάλασσα, με ίσως διαφορά τα λογής λογής...προκαταρτικά μεζεδάκια με ταχίνι και καυτερά που συνόδευαν το κυρίως πιάτο. Γεμάτη από πλούσιους πελάτες που αυτό έδειχνε το ντύσιμο τους, με τις μεταξωτές κελεμπίες τους. Η μουσική καθόλα ανατολίτικη συνόδευε το γεύμα.
Έχει ένα κοσμοπολίτικο αέρα αυτή η πόλη. Το λιμάνι της υποδέχτηκε πριν χρόνια γενιές Ελλήνων και Ιταλών μεταναστών και είναι θαρρώ από τις πιο εντυπωσιακές πόλεις της Μεσογείου Με την μοντέρνα αρχιτεκτονική της αλλά και με σεβασμό στο ένδοξο παρελθόν.
Θα σε θυμάμαι Αλεξάνδρεια.
H μπαλάντα του νερού και της θάλασσας (ποίηση Federico Garcia Lorka, μουσική ΟΝΑΡ)




Οταν ενώνονται δυο διαφορετικές φωνές σε ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα σε πάνε πολυ μακριά.

και η συνέχεια... by aristotelis

εκεί, στο νησί του κόσμου, την Αλεξάνδρεια, πήγα πολλές φορές εως τώρα. Πάντα κάτω από την ιστορική πύλη της πόλης σκέφτομαι το ελληνικό στοιχείο και το χνάρι που άφησε στον χώρο-χρονο.



Δεν είναι μόνο η βιβλιοθήκη που σου επιβάλει την παρουσία της, δεν είναι το σπίτι του Μεγάλου Ελληνα Ποιητή, αλλά είναι το δέσιμο της πόλης με την θάλασσα και τον ουρανό της Μεσογείου. Η πόλη αυτή είναι για μένα ο σύνδεσμος με την πατρίδα. Αγναντεύω την θάλασσα σαν μικρό παιδί και αναζητώ στο βάθος του ορίζοντα, τον Ψηλορείτη. Ξέρω τα μάτια δεν αρκούν, αλλά η ψυχή τον φθάνει.


Εκεί στην παραλία της πόλης, ακούς βαθιά στα ώτα του μυαλού σου, τα λόγια του ποιητή και πέφτεις σε περίσκεψη.

''Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.'' Κώστας Καβάφης - Che fece... il gran rifiuto


Εκεί στην Αλεξάνδρεια βλέπω την θάλασσα και σκέφτομαι τα Όχι και τα Ναι της ζωής μου. Με πνίγει το Ναι της υποταγής και οραματίζομε το Όχι.

Ο Αλεξανδρινός ο καθαρός ο ουρανός στον έρωτα είναι σαν διαμάντι ανθεκτικός και ...είναι ο αυθεντικός o Aλεξανδρινός. Το ένα μου λιμάνι είναι δυτικό, το άλλο το παλιό ανατολικό, εχω αεροδρόμιο στο βοριά και ενα αρχαίο φάρο προς τον νοτιά.



Αναρτήθηκε από ΜyriSun[Manya] στις 11:05 μ.μ.

απ το Α....ως το Ω...

του κορμιού...της καρδιάς κ της ψυχής..