Θέλω...Μπορώ..αρα Ζω...

Κ γω πάλι...στα χνάρια της γραφής....Το κάνω τελευταία...Μια ταξιδιώτισσα ψυχής...καρδιάς..εκ dna...με όνειρο τη διαδικασία.Και φυσικά το προορισμό...Για λίγο η περισσότερο...Το για πάντα..δεν το ξέρει κανείς..κ δεν μπορεί να το ορίζει.

Μια αληθινή...γυναίκα μπορεί...με κάθε τρόπο να πάρει..κ να δώσει...Στο ζενίθ.
Το ναδίρ δεν με αφορά.
Ακολουθώ το δικό μου..μονοπάτι. Τώρα...είναι διαφυγή...ξέσπασμα...απόδραση.Ηθελα να ήταν αλλιώς...μα πορεύομαι πια ετσι οπως έρθει...όπως η έκπληξη της ζωής...θα μου δείξει.Θα θελα
απλά θαθελα οτι ζω...ναχει ήλιο...θάλασσα..μουσική...καλοκαίρι...απογείωση...ουρανό γαλανό...κ αλήθεια.Στιγμές...ώρες η μέρες..Δεν μπλοκάρω στο χρόνο η στη διάρκεια.
Δεν γίνεται να υπάρχουν όρια..προδιαγραφές...κατοχυρώσεις..Δεν γίνεται..κ δεν θέλω καν
να ξέρω...το αύριο.Δεν ανησυχώ γιατί πια..με αφορά το τώρα...


Eγω...συνεχίζω να ταξιδεύω. Δεν θέλω την ησυχία των λιμανιών...η την εγκατάλειψη
μιας βάρκας..εξω στην άμμο.Δεν θέλω να θολώσω...δεν θέλω το βούρκο της ακινησίας...η να σκουριάσω..να μουχλιάσω...να γίνω σαν τραίνο εκει ..παραιτημένο...που παλιώνει με θυμό..χωρίς να τρέχει πάνω σε ράγες. Δεν θα αφεθώ..να με παρασύρει κανένα τέλμα..Δεν ξέρω γιατί...τώρα νοιώθω απόλυτα λεύτερη κ απόλυτα νέα...οσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Kι αν στη διαφυγή μου πάνω..τελειώσω..η γκρεμιστώ πετώντας? ε κ λοιπόν? Δεν θα ζω με το φόβο...κ δεν θα χάνω τη ζωή...γιατί δεν τόλμησα.Τολμώ. Δεν θα λιμνάσω...δεν θα αφεθώ να μείνω στο καρνάγιο. Τοχω υποσχεθεί σε μένα...κ οτι υπόσχομαι το τηρώ.Ετσι είμαι..
Μαρέσει ο ανοιχτός ορίζοντας...κ το απρόσμενο.Μπορώ να ονειρεύομαι ακόμη..Μπορώ..αρα ζω..Υπάρχω...

Αν δεν ελπίζω...αυτό είναι άλλο. Ποιος είπε..οτι η ελπίδα φεύγει τελευταία.?
Το όνειρο φεύγει τελευταίο...κ εγω δεν θα προδώσω τα όνειρά μου.
Θα τα υποστηρίξω...με ολη μου την αντοχή κ την δύναμη.
Αν Εκείνος με εμποδίσει..σωματικά..εγω μπορώ κ εχω σαν πλεονέκτημα τη φαντασία μου.Να ζω...μέσα απ αυτή..οτιδήποτε.
Σαν αληθινό.
Αν με εμποδίσει πνευματικά...τότε..τέλειωσα. Κ αυτό θαναι το αληθινό τέλος. Κ αυτό ομως
μες το παιχνίδι της ζωής....
Δεν εκανα ταξίδια μακρινά. Ταξίδεψε η καρδιά..Μα δεν μου φτάνει..Θέλω να συμμετέχω..με οτιδήποτε...Θέλω κάτι φορές τα ακατόρθωτα.Ετσι είμαι...κ θαρρώ πια θα παραμείνω έτσι.
Νομίζω το συναντάς στους ανθρώπους με παθιασμένο έρωτα σε ότι αποφασίσουν να κάνουν.Υπέροχα κ μοναδικά ερωτικούς. Παντού.
Σε ανθρώπους που ρουφούν καθε σταγόνα της ζωής κ ζουν ως το μεδούλι τους..συναισθήματα..στιγμές...καταστάσεις. Χωρίς φόβο..αλλά με απόλυτο πάθος.
Αλλιως ουτε καν θα ασχολιόμουν...Το πάθος είναι καταλύτης σε οτιδήποτε...η με οτιδήποτε
καταπιαστείς..η αφεθείς να ζήσεις.Αλλιως μη το κάνεις.

Ας πούμε...μια φανατική λάτρις της ζωής. Μπορεί μια μέλισσα η ακόμη κ μια πεταλούδα με ζωή μια μέρας.Φανατικά λεύτερη κ φανατικά με ενα έρωτα αντάρτη στη καρδιά.Αλήτη κ ανυπάκουο.Η ανατροπή είναι μέρος μου..κομμάτι μου.Κ το συνήθισα κ μαρέσει.

Οσο ζω...ονειρεύομαι..Οσο θέλω ..θα μπορώ...Οσο μπορώ..θα κάνω...Οσο κάνω..θα μαρέσει..κ θα το ζω..Οσο ζω...κ μπορώ..θα ταξιδεύω...
Ας πούμε...
Manyascent.

ps.
οσο σκέπτομαι...δεν θα φιλτράρω...θα μιλώ όταν κ όπως νοιώθω...
Αυθόρμητα κ Αληθινά.Αλλιως ...δεν θαμαι εγώ.