Nα κάνεις πάντα Μεγάλα Ονειρα...απλά για να μην τα χάσεις..οταν τα κυνηγάς...
[O.Wilde]

Αρκεί να μάθεις να πετάς φίλε Ιωνάθαν...

Αρκετές φορές πετάω γιατί πρέπει. 'Ομως σιγά-σιγά ξεχωρίζω τα πράγματα και πετάω επιλεκτικά.
Φύτρωσαν τα δικά μου φτερά και εκπαιδεύομαι στο μεγάλο ταξίδι του Γλάρου.

Και κάτι από γνωστό έργο που μας συνδέει όλους μαζί:
«Ο μόνος αληθινός νόμος είναι ο νόμος που οδηγεί στη λευτερία», είπε ο Ιωνάθαν. «Άλλος δεν υπάρχει»

και τέλος κάτι από μια γνωστή μουσική που θα μας συνοδεύσει στο ταξίδι, το έκρυψα εδώ και έναν 'Ελληνα γλάρο εδώ.

Aναρτήθηκε απο aristotelis στις 4/1/2008

Με βρήκα μέσα απο σένα...

Οτι καλλίτερο είμαι..ότι καλλίτερο έχω να δώσω..

Σου χρωστάω τα πάντα...μ έκανες αλλιώς...
υπάρχεις αμείωτα..ταξίδι μου ατελείωτο..μοναδικο..ανεπανάληπτο
υπάρχω αλλιώς και ίδια...μ ενα αχ...ενα θέλω κ ένα μπορώ.
Κι η μουσική μάρτυρας.

θασαι τα πάντα...

..χωρίς χάρτες και τιμόνια...

Πιστεύω ...και σε σένα που σηκώνεις σα σημαία την καρδιά σου...
και προχωράς μες στο ενάντιο πλήθος...
Η αφθονία της πίστης μου είναι ένας άλλος... δίχως όνομα ωκεανός...
που ταξιδεύω πάνω του...χωρίς χάρτες και τιμόνια...με μόνο
την καρδιά για οδηγό...
γιατί η αγάπη πούχω μέσα μου μπορεί ..κι ένα ακυβέρνητο καράβι να τ οδηγήσει.
....
[απόσπασμα απ το Ο Ανθρωπος με το ταμπούρλο-Τάσος Λειβαδίτης]

Δίχως νόμους κ κανόνες.
Με συναίσθημα..ένταση...δύναμη κ ανυπακοή..
.

you gave me wings...and make me fly...

Could'nt live without your love.
Σημασία δεν έχει που βρίσκεται το κορμί
αλλά που ταξιδεύει η καρδιά κ το μυαλό

Παντού κ πάντα...
Sempre na minha mente.

Ρωτάς για μένα?

Να με γροικάς σαν το πουλί στ ανέμου την αντάρα
κ σαν αλμύρα στα χείλη σου θαλασσινή...
κι αφού ρωτάς κ αν θέλεις να θυμάσαι
φλεγόμενη να με θυμάσαι να σου ζεσταίνω
την κάμαρη κ να σου σπέρνω όνειρα...
θυμήσου με σαν δειλινό που γέρνει στο κορμί σου...
κ σαν εκείνη που....

στα ταξίδια του Γκιούλιβερ-Δουβλίνο-Ιρλανδία

Μην σε τρομάξει ο «Δράκουλας» του Μπραμ Στόκερ.Φαντάσου μια πόλη γεμάτη νεανική
φρεσκάδα.Aλλωστε στο πληθυσμό της υπερτερούν οι νέοι.. Θυμίζει Αγγλία αλλά δεν έχει καμμιά σχέση.Θερμή κ καθόλου ψυχρή/τυπική. Αντιστέκεται..με το πείσμα των Δουβλινέζων...κ δημιουργεί δική της ξεχωριστή προσωπικότητα.
Ας πούμε λίγο..επαναστατική...αιφνιδιαστικά αντιδραστική.Μας μοιάζουν στην ιδιοσυγκρασία.Οι Ιρλανδοί...δεν υποτάσσονται εύκολα..κάνουν του κεφαλιού τους..πίνουν πολύ...μπύρα [δοξάστε την Guinness] κ φλερτάρουν πολλές φορές πιεστικά..σαν Μεσογειακοί.
Με φώναζαν ...Μαρία παρότι επέμενα επαναλαμβάνοντας το δικό μου αλλιώτικο όνομα.
Μάλλον κάθε Ελληνίδα έτσι την φαντάζονται..Κ δεν κρύβουν την αγάπη τους για τους Ελληνες.
Μπορεί κ να σε πείσουν οτι σ ερωτεύτηκαν ...με την πρώτη ματιά.Εσύ μην πιστεύεις απλά κράτα τη λέξη για ότι δεις κ αποθανατίσεις στο σκληρό του μυαλού σου.
Ωστόσο είναι απ τις πιο σίγουρες...κ ασφαλείς πόλεις..να περιηγηθείς...να ξενυχτίσεις όσο
γίνεται..ακόμη κ αν είσαι μόνη...


Απο το Luton[London airport]...σε μια ώρα κ κάτι είσαι Δουβλίνο.Αρκετές εταιρίες πετάνε
κ φυσικά τα ωράρια ακολουθούν το τυπικό Αγγλικό πρότυπο.
Χαίρεσαι να το περπατάς. Λυπάμαι δεν κάνει για shopholics...ισως καλά βιβλία...cds...να σε
κάνουν να δεις κ το άλλο πρόσωπο του shopping.
Η συνοικία Temple Bar είναι το πιο γραφικό κομμάτι της πόλης.
Κατά τον 19ο αιων. η συνοικία ηταν εμπορική...με πολλά μαγαζάκια και βιοτεχνίες. Βρισκόταν σε μεγάλη παρακμή ...όταν αρκετοί καλλιτέχνες αποφάσισαν να κάνουν εκεί τα στούντιό τους. Τότε το Temple Bar πήρε άλλο χαρακτήρα και έγινε συνώνυμο με την culture της πόλης...Ας πούμε λίγο απο Docklands...η το δικό μας Γκάζι.
Στη δεκαετία του '80 ξεκίνησε η μεγάλη ανάπλαση ...κ πολλά κτίρια αναστηλώθηκαν και στέγασαν -πέρα από τους καλλιτέχνες- τα Εθνικά Φωτογραφικά Αρχεία.... το Ιρλανδικό Κέντρο Κινηματογράφου...
Πλήθος μπαράκια... παμπς....[το σπιτι του Ιρλανδού ειναι η παμπ]η Crawl - Περιήγηση των παμπς - μάλλον «crawl» = σύρσιμο στα 4. δηλ. ανάλογα με την ποσότητα οινοπνεύματος που έχουν πιει οι συμμετέχοντες] ξενώνες... ξενοδοχεία...και κομψά μαγαζάκια θα συναντήσεις στο διάβα σου.

Εχεις πολλά να δεις...κ να κάνεις τις μέρες που θα μείνεις...Ατέλειωτη..ασταμάτητη βροχή οπωςδήποτε άρα αδιάβροχο με κουκούλα κ ελαφρό ντύσιμο για περπάτημα...
Πάρε τα 2 τμήματα[βόρειο-νότιο]που χωρίζονται απ τον ποταμό Λίφεϊ ...χάζεψε πανω απ τις 11 γέφυρες...κυρίως το βράδυ που είναι πανέμορφα φωτισμένες.Περίπου 1.500.000 κάτοικοι ζουν στο Δουβλίνο κ οι περισσότεροι σαφώς στο κέντρο της πόλης. Το κέντρο της οριοθετεί... η μεγάλη λεωφόρος Ο' Κόνελ...με την ομώνυμη κεντρική γέφυρα...το μνημείο του ελευθερωτή Ντάνιελ Ο' Κόνελ.... μεγάλου πατριώτη Παρνέλ και του αρχηγού των εργατών Μπιγκ Τζιμ Λάρκιν. Βγάλε φωτογραφίες στο Μνημείο του φωτός....στο πανύψηλο κτίριο που μοιάζει με τεράστια βελόνα.
Χάζεψε τα μεσαιωνικά...βικτωριανά...κ μοντέρνα κτίσματα..κ απόλαυσε τους χαλαρούς ρυθμούς που οι Δουβλινέζοι μετακινούνται...με ποδήλατα..πίνουν τσάι με φίλους η μόνοι...κ καταλήγουν στις παμπς για την κλασσική τους ...περηφάνεια...τη Guinness μπύρα.

Δώσε τις μέρες σου...για να δεις:
Το Trinity College [με απίστευτη βιβλιοθήκη 200.000 τόμων]ενα απ τα παλιότερα/διασημότερα πανεπιστήμια της Δ.Ευρώπης.

Το αριστούργημα του.. γνωστό ως το «Βιβλίο του Κελς».... κάτι που αξίζει να δει ο κάθε επισκέπτης του Δουβλίνου.

Επίσης τη βιβλιοθήκη Marsh's.

Τον Καθεδρικό του Αγ.Πατρικίου...έδρα της Αγγλικανικής εκκλησίας της Ιρλανδίας...που
στέκει εκει μεγαλόπρεπος.
Το the Custom house...[στο κατασκευαστικό υλικό του πρόσθεσε κ τις...διαδηλώσεις...κ το κάψιμο του απ τον ΙRA...]
Το υπέροχο επιβλητικό νεοκλασσικό δημαρχείο... Dublin's City Hall είναι ενα ακόμη must see...

Oταν κουραστεις απ το περπάτημα...μπες σε ενα απ τα ωραιότερα πάρκα της Πόλης το St Stephens green...ξεκουράσου αρκετά...γιατι οπως θα δεις το πάρκο καταλήγει στον πιο high πεζόδρομο Γκράφτον.Μια μικρούλα στάση ακόμη στα εκθέματα των πλανόδιων ζωγράφων που εκθέτουν στα κάγκελα δεν θα την κάνεις? ε ναι...

Old Jameson Distillery για τους whiskyfriends...με πολλές πολλές δοκιμές..η Guinness Storehouse...για τους μπυρολάτρεις.? προτιμώ [χωρίς μπύρα] το roofbar...του 2ου για να βλέπω την πανοραμική θέα.
Πάμπολλα μουσεία θα σε απασχολήσουν τις υπόλοιπες μέρες σου.Δεν θα πλήξεις καθόλου..

Nat Museum of Ireland[με εκθέματα-δείγματα κελτικής τέχνης]...το Ιrish museum of Modern Art....με υπέροχους κήπους κ εκθέσεις σύγχρονης τέχνης...Την εθνική γκαλερί της Ιρλανδίας...θαυμάσια πινακοθήκη με άπειρες αίθουσες...κ φυσικά...μουσεία αφιερωμένα σε Ιρλανδούς διασημους συγγραφείς.[James Joyce center].Προσωπικά απόλαυσα το Chester Beatty...τη βιβλιοθήκη στο Dublin castle με σπάνια ασιατικά χειρόγραφα...βιβλία. κλπ.Μη χάσετε-ξεχάσετε...να τη δείτε.

Μου έπιαναν συχνά τη κουβέντα..οπου κ αν πήγαινα.Διέκρινα τον ίδιο αυθορμητισμό...με τους Ελληνες....μόνο που οι Ιρλανδοί δεν πολυφωνάζουν...μοιάζουν ήρεμοι...μα θαρρώ το αίμα τους βράζει...

Το νησί όμως είναι κ πασίγνωστο για την παραδοσιακή μουσική του...αλλά κ τους διάσημους συγγραφείς παιδιά του οπως τον Τζ.Τζόις..τον Τζ.Μπέρναντ Σω...τον Οσκαρ Ουαιλντ..τον Τζ.Μπέρκλευ...κλπ.

Ο νομπελίστας Ερνεστ Γούλτον [Νόμπελ Φυσικής] είναι ακόμη ενα άξιο τέκνο της Ιρλανδίας..αλλά κ ονόματα της show buss την δόξασαν σε όλο το κόσμο..οπως η Ένυα..ο Ρ.Γκάλαχερ...οι U2..Σ.ο Κόνορ κλπ.

Οι χορευτικές παραστάσεις Riverdance & lord of the dance...αφήνουν τις καλλίτερες εντυπώσεις με τη δεξιοτεχνία των χορευτών κ το τεράστιο ταλέντο τους.

Αυτό το νησί [Εire-Irland] δέχτηκε σαν πρώτους αποίκους τους Κέλτες...που επηρέασαν πολύ την κουλτούρα των Ιρλανδών.Πλήθος οι μύθοι...κ η κέλτικη μουσική είναι πανταχού παρούσα.Μετά οι Βίκινγκς ..η νορμανδική κατοχή...ώσπου καταλήφθηκε απ τους Βρεττανούς.

Το 1922 πέτυχε την ανεξαρτησία της αλλά το 1/6 του νησιού η Β.Ιρλανδία ανήκει ακόμη στην Αγγλία. Ειναι μέλος της ευρ.ένωσης απ το 1973.

Μύθοι και αλήθειες της Ιρλανδίας

Ενας συγγραφέας σχολιάζει την κρίση

Του HUGO HAMILTON

Ο Χιούγκο Χάμιλτον(γεν. 1953] από πατέρα ιρλανδό εθνικιστή.... και μητέρα βερολινέζα αντιναζί ....και μεγάλωσε στις φτωχογειτονιές του Δουβλίνου. Με «μπάσταρδο αίμα»... είναι και ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του.... νιώθει βαθιά αλληλέγγυος με όσους δεν υποκύπτουν στις μόδες.... με τους εξόριστους στην ίδια τους την πατρίδα... συνεχίζοντας έτσι μια μακρά παράδοση της ιρλανδικής λογοτεχνίας. Το τελευταίο έχει τίτλο «Οπως κανείς» απ' όπου εκλεψα ένα μικρό απόσπασμα.

/// Ο Ιρλανδός είναι τεχνίτης στο χειρισμό του φαντασιακού. Ολος ο κόσμος γνωρίζει αυτό το μοναδικό ταλέντο μας στη θεατρικότητα. Για μας, στην Ιρλανδία, η ιστορία που φτιάχνουμε για κάτι έχει συχνά μεγαλύτερη σημασία και από το ίδιο το γεγονός. Να συζητάμε, να υπερβάλλουμε, να σχολιάζουμε με λεπτομέρειες τη ζωή μας και τη χώρα μας, αξίζουν όσο και η αντικειμενική αλήθεια. Να 'μαι, λοιπόν, κι εγώ να έχω κολλήσει αυτή την... εθνική συνήθεια που τόσο έχω προσπαθήσει να αποφύγω!

Από την άλλη, όμως, ο μείζων ρόλος που έχει παίξει το φαντασιακό στην ανάπτυξη της ιρλανδικής κοινωνίας είναι ίσως αποκαλυπτικός των δυνατοτήτων και των αδυναμιών μας, ακόμα και σήμερα. Αυτή τη στιγμή, οι Ιρλανδοί περνούν μια έντονη φάση ενδοσκόπησης. Το σύνθημα τώρα είναι: "Ανανέωση της Δημοκρατίας". Υστερα από δύο δεκαετίες αγοραστικής τρέλας, κατά τις οποίες το φαντασιακό μας μεταμορφώθηκε σε καταναλωτική φαντασίωση, οι βασικές αρχές των προγόνων μας έγιναν ξανά αντικείμενο συζήτησης στα μέσα ενημέρωσης. Τι δεν πήγε καλά; Ποιες είναι οι αξίες που έχουν πράγματι σημασία; Και τι περιμένουμε, στ' αλήθεια, από το μέλλον;

Ο εθνικός ιρλανδικός χαρακτήρας βασίζεται στις προσδοκίες. Η ιστορία μας είναι ποτισμένη με εθνικιστικά όνειρα για ελευθερία. Με τα όνειρα των αμέτρητων μεταναστών που είναι αναγκασμένοι να παραμένουν στο εξωτερικό, που ζουν με την επιθυμία να ξαναγυρίσουν στην πατρίδα τους. Με τα όνειρα για ευημερία έπειτα από τόσα χρόνια φτώχειας, πείνας και έλλειψης προοπτικής, από τα οποία η χώρα βγήκε τελικά χάρη στην αλματώδη ανάπτυξη της δεκαετίας του 1990.

Με μαζική επένδυση στην εκπαίδευση και στην ένταξη στη λέσχη των Ευρωπαίων, αυτή η ευημερία έφτασε στις όχθες της Ιρλανδίας και έκανε όλα μας τα όνειρα πραγματικότητα. Οι μετανάστες άρχισαν να επιστρέφουν. Το θρυλικό αίσθημα φιλοξενίας των Ιρλανδών άνοιξε τις πόρτες διάπλατα για να μπει ένα πρωτόγνωρο κύμα μεταναστών, ιδίως από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Μέσα στην αρχική μέθη αυτής της οικονομικής ανάπτυξης, η χώρα ξεπέρασε ακόμα και τις θρησκευτικές διαμάχες της, για να προωθήσει, στη Βόρεια Ιρλανδία, μια διαδικασία ειρήνευσης, που ακόμα ισχύει, έστω και αν όλα τα άλλα μοιάζουν να έχουν γίνει ξανά σκόνη. Θα 'λεγε, όμως, κανείς ότι τα όνειρά μας υφίστανται μια απότομη έκπτωση.

Οι αιτίες της ζημιάς που έγινε στην Ιρλανδία από τη σημερινή κρίση σίγουρα θα γίνουν αντικείμενο αναλύσεων από τους οικονομολόγους για τις επόμενες δεκαετίες. Ισως φταίει η έκπληξη να βλέπουμε τα όνειρά μας να πραγματοποιούνται που μας παραπλάνησε και δεν μας άφησε να φανταστούμε ότι υπήρχε πιθανότητα αποτυχίας. Είχαμε "λεφτά και στις δύο τσέπες", όπως λέμε. Είχαμε ανάγκη να σβήσουμε το παρελθόν ξοδεύοντας μανιωδώς. Είναι ενδεικτικό εξάλλου ότι σ' αυτή τη χρυσή εποχή η Ιρλανδία παρήγαγε δύο παγκόσμια μπεστ σέλερ με θέμα τη φτώχεια: "Οι στάχτες της Αντζελα", του Φρανκ Μακ Κορτ και "It's a Long Way From Penny Apples", του Μπιλ Κάλεν, δύο κείμενα που μιλούν για την εποχή όπου τα παιδιά περπατούσαν ξυπόλυτα. Οταν η οικονομία είναι ανθηρή, μια κοινωνία επιτρέπει στον εαυτό της ν' αντιμετωπίσει και τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της, όπως έγινε με όλα αυτά τα σκάνδαλα σεξουαλικής κακοποίησης στην Εκκλησία ή με το εκπαιδευτικό σύστημα.

Τώρα που έχουμε πια άδειες και τις δύο τσέπες, αποκοιμιόμαστε με ιστορίες τρελών και αλόγιστων δαπανών. Θυμόμαστε την εποχή που δεν μπαίναμε καν στον κόπο να συγκρίνουμε τις τιμές στο σουπερμάρκετ. Την ώρα που κάποιοι λένε ότι μπορεί να ξαναγυρίσουμε στα συσσίτια, εμείς ψάχνουμε πού πήγαν τα λεφτά. Και αν μας αρέσει πλέον να διαβάζουμε ιστορίες για ανείπωτο πλούτο παρά για ανείπωτη φτώχεια, μάλλον είναι από απλή νοσταλγία.\\\

=========

Θα μπορούσα να πω για τους Ιρλανδούς again and again ...πόσο μας μοιάζουν.Εχουν περάσει κι αυτοί απο πολλά δύσκολα/μεγάλα κύματα...εμφύλιο...εκκλησιαστικές μάχες...πολέμους ανεξαρτησίας...κ αγωνίστηκαν για την λευτεριά κ την αυτονομία τους.Η ιστορία έγραψε κ θα γράψει στα κιτάπια της γιαυτούς κ για μας.

Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ την καταγραφή των γεγονότων η των καταστάσεων.

Ας πούμε οτι βρισκόμαστε στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας...Το διάσημο συγκρότημα U2 δίνει μια απ τις... πιο μεγαλειώδεις παραστάσεις της καριέρας του.80000 Ελληνες φίλοι του συγκροτήματος-θρύλου... βλέπουν το υπερθέαμα κ τον Ιρλανδό frontman...του συγκροτήματος ΒΟΝΟ να αλωνίζει την κυκλική πασαρέλα/σκηνή κυψέλη...φωνάζοντας στο κοινό...Ι m Alexander the great. Tα λόγια του...ηταν η κορύφωση ...του επικοινωνιακού γκελ που είχε ο τραγουδιστής...εκείνο το βράδυ..με το Ελληνικό κοινό...

Ειπε:Εμεις οι 2 λαοί μοιάζουμε..Ελληνες θα τα καταφέρετε γιατί έχετε μυαλό κ καρδιά....

σημ.Νομίζω οτι ναι...μοιάζουμε...Ιρλανδοί κ Ελληνες.Αγαπάμε εξ ίσου τη ζωή...Ελπίζουμε ακόμη κ τι παράξενο...μπορούμε ακόμη κ να ονειρευόμαστε.

to ...Anonymo Veneciano...

Θαταν το Ταξίδι...Η Απογείωση...

Είχε όνομα...Ημουν σίγουρη οτι θα ερχόταν κάποια στιγμή...Το νοιωθα...το ήξερα...απλά περίμενα...Το κλουβί μου με κρατούσε.
Δεν είχα φτερά....Δεν μπορούσα...

Μόνη ελπίδα η διαφυγή...Θα έσπαζα τα κάγκελα.Θα τόκανα.

Θα πέταγα αφού εκείνος θα μουδινε τα φτερά..κ θα με μάθαινε
να πετάω.Θα πετούσε κι αυτός ...και θα ανταμώναμε εκει.

Anonymo Veneciano...Θα ήταν Εκείνος Laguna Venecia...Απιαστη θαρρείς.Διαφυγή μέσω έρωτα όταν όλα μοιάζουν ίδια και στατικά.Τη νομίζεις αερικό αλλά με συγκλονιστικά έντονη παρουσία.Ολη η έλξη. Ζεις μέσα της.Υπάρχεις δίπλα της.Την αναπνέεις.

Θα ζούσα μέσα του.Θα ζούσε μέσα μου..O δικός του αέρας εγώ.Το όνειρο.

Η δική μας στιγμή...Μέσα στο χωροχρόνο...Η δική μας μέρα.Το δικό μας εκπληκτικά μοναδικό ταξίδι..Ενα ταξίδι μαζί.

...al gabbiano della mia vita con amore


Εχει όνομα τωρα πια...Τώρα ξέρω...


αναρτήθηκε απο Μyrisun[Manya] 09/02/2010-
.....

Θέλω...Μπορώ..αρα Ζω...

Κ γω πάλι...στα χνάρια της γραφής....Το κάνω τελευταία...Μια ταξιδιώτισσα ψυχής...καρδιάς..εκ dna...με όνειρο τη διαδικασία.Και φυσικά το προορισμό...Για λίγο η περισσότερο...Το για πάντα..δεν το ξέρει κανείς..κ δεν μπορεί να το ορίζει.

Μια αληθινή...γυναίκα μπορεί...με κάθε τρόπο να πάρει..κ να δώσει...Στο ζενίθ.
Το ναδίρ δεν με αφορά.
Ακολουθώ το δικό μου..μονοπάτι. Τώρα...είναι διαφυγή...ξέσπασμα...απόδραση.Ηθελα να ήταν αλλιώς...μα πορεύομαι πια ετσι οπως έρθει...όπως η έκπληξη της ζωής...θα μου δείξει.Θα θελα
απλά θαθελα οτι ζω...ναχει ήλιο...θάλασσα..μουσική...καλοκαίρι...απογείωση...ουρανό γαλανό...κ αλήθεια.Στιγμές...ώρες η μέρες..Δεν μπλοκάρω στο χρόνο η στη διάρκεια.
Δεν γίνεται να υπάρχουν όρια..προδιαγραφές...κατοχυρώσεις..Δεν γίνεται..κ δεν θέλω καν
να ξέρω...το αύριο.Δεν ανησυχώ γιατί πια..με αφορά το τώρα...


Eγω...συνεχίζω να ταξιδεύω. Δεν θέλω την ησυχία των λιμανιών...η την εγκατάλειψη
μιας βάρκας..εξω στην άμμο.Δεν θέλω να θολώσω...δεν θέλω το βούρκο της ακινησίας...η να σκουριάσω..να μουχλιάσω...να γίνω σαν τραίνο εκει ..παραιτημένο...που παλιώνει με θυμό..χωρίς να τρέχει πάνω σε ράγες. Δεν θα αφεθώ..να με παρασύρει κανένα τέλμα..Δεν ξέρω γιατί...τώρα νοιώθω απόλυτα λεύτερη κ απόλυτα νέα...οσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Kι αν στη διαφυγή μου πάνω..τελειώσω..η γκρεμιστώ πετώντας? ε κ λοιπόν? Δεν θα ζω με το φόβο...κ δεν θα χάνω τη ζωή...γιατί δεν τόλμησα.Τολμώ. Δεν θα λιμνάσω...δεν θα αφεθώ να μείνω στο καρνάγιο. Τοχω υποσχεθεί σε μένα...κ οτι υπόσχομαι το τηρώ.Ετσι είμαι..
Μαρέσει ο ανοιχτός ορίζοντας...κ το απρόσμενο.Μπορώ να ονειρεύομαι ακόμη..Μπορώ..αρα ζω..Υπάρχω...

Αν δεν ελπίζω...αυτό είναι άλλο. Ποιος είπε..οτι η ελπίδα φεύγει τελευταία.?
Το όνειρο φεύγει τελευταίο...κ εγω δεν θα προδώσω τα όνειρά μου.
Θα τα υποστηρίξω...με ολη μου την αντοχή κ την δύναμη.
Αν Εκείνος με εμποδίσει..σωματικά..εγω μπορώ κ εχω σαν πλεονέκτημα τη φαντασία μου.Να ζω...μέσα απ αυτή..οτιδήποτε.
Σαν αληθινό.
Αν με εμποδίσει πνευματικά...τότε..τέλειωσα. Κ αυτό θαναι το αληθινό τέλος. Κ αυτό ομως
μες το παιχνίδι της ζωής....
Δεν εκανα ταξίδια μακρινά. Ταξίδεψε η καρδιά..Μα δεν μου φτάνει..Θέλω να συμμετέχω..με οτιδήποτε...Θέλω κάτι φορές τα ακατόρθωτα.Ετσι είμαι...κ θαρρώ πια θα παραμείνω έτσι.
Νομίζω το συναντάς στους ανθρώπους με παθιασμένο έρωτα σε ότι αποφασίσουν να κάνουν.Υπέροχα κ μοναδικά ερωτικούς. Παντού.
Σε ανθρώπους που ρουφούν καθε σταγόνα της ζωής κ ζουν ως το μεδούλι τους..συναισθήματα..στιγμές...καταστάσεις. Χωρίς φόβο..αλλά με απόλυτο πάθος.
Αλλιως ουτε καν θα ασχολιόμουν...Το πάθος είναι καταλύτης σε οτιδήποτε...η με οτιδήποτε
καταπιαστείς..η αφεθείς να ζήσεις.Αλλιως μη το κάνεις.

Ας πούμε...μια φανατική λάτρις της ζωής. Μπορεί μια μέλισσα η ακόμη κ μια πεταλούδα με ζωή μια μέρας.Φανατικά λεύτερη κ φανατικά με ενα έρωτα αντάρτη στη καρδιά.Αλήτη κ ανυπάκουο.Η ανατροπή είναι μέρος μου..κομμάτι μου.Κ το συνήθισα κ μαρέσει.

Οσο ζω...ονειρεύομαι..Οσο θέλω ..θα μπορώ...Οσο μπορώ..θα κάνω...Οσο κάνω..θα μαρέσει..κ θα το ζω..Οσο ζω...κ μπορώ..θα ταξιδεύω...
Ας πούμε...
Manyascent.

ps.
οσο σκέπτομαι...δεν θα φιλτράρω...θα μιλώ όταν κ όπως νοιώθω...
Αυθόρμητα κ Αληθινά.Αλλιως ...δεν θαμαι εγώ.

Κύπρος

Πολλές φορές αναρωτιέμαι εάν είναι Ελλάδα ή κάτι άλλο. Λόγω του μικρού μεγέθους των πόλεων, κρατά κάτι από την αθωότητα των ελληνικών πόλεων της δεκαετίας του 70. Όμως και αυτό χάνεται με ευθύνη του πολυεθνικού μίγματος της ανθρωπογεωγραφίας της, όπως αυτή διαμορφώθηκε την τελευταία 10-ετία.



Στην Κύπρο πήγα για πρώτη φορά το 1993, όμως από τότε άλλαξαν πολλά. Έχοντας κάνει περισσότερα από 100 ταξίδια στο νησί τα τελευταία 15 χρόνια, βάζω την μία εικόνα πάνω στην άλλη και αναπολώ το παρελθόν.

Στην αρχή η Πάφος ήταν ένα ιδανικό ησυχαστήριο με λίγα ξενοδοχεία στην παραλιακή ζώνη και ένα γραφικό λιμανάκι. Σήμερα έχει μπει στην δύνη μιας μεγάλης πόλης με δικό της αεροδρόμιο και εκατομμύρια επισκέπτες. Οι μόνιμοι κάτοικοι αυξήθηκαν, συνεπεία του μεγάλου ’’μεταναστευτικού ρεύματος’’ από ευρωπαίους συνταξιούχους και νεόπλουτους ανατολικοφερμένους τσάρους. Και φυσικά τα ξενοδοχεία πολλαπλασιάστηκαν και συνέχεια ξεφυτρώνουν νέα.




Οι μεγάλοι developers του νησιού διαγκωνίζονται να καλύψουν με μπετονένιους σκελετούς κτιρίων και την τελευταία σπιθαμή εδάφους.



Το ίδιο ακριβώς έγινε και στην Λεμεσό, μόνο που εδώ επικράτησαν οι Ανατολικοί. Σταδιακά έφυγαν και οι Λιβανέζοι και την θέση τους την πήραν οι Ρώσοι.
Τα τελευταία χρόνια έκλεισαν 33 μικρές ξενοδοχειακές μονάδες στην πόλη της Λεμεσού, γιατί οι χώροι τους σχεδόν στο σύνολό τους μετασκευάστηκαν και πουλήθηκαν ως -ακριβά- διαμερίσματα. Έτσι αποχώρησαν από την πόλη και οι τελευταίοι συνταξιούχοι Βόρειοευρωπαίοι, που στο μεγαλύτερο μέρος τους ενοικίαζαν την χειμερινή σεζόν αυτά τα ξενοδοχεία.
Η παραλιακή ζώνη άλλαξε μορφή. Οι πολύγλωσσες ετικέτες είναι πλέον must. H τουριστική ζώνη στα ανατολικά της πόλης αποτελεί σημείο εύκολου κέρδους αλλά και αισθητικού ξεπεσμού. Οι καλά μυημένοι ταξιτζήδες εισπράττουν 5-6 € για κάθε κεφάλι τουρίστα που κουβαλάνε στα εστιατόρια της τουριστικής.
Τα ξενυχτάδικα της παραλίας είναι σχεδόν στο σύνολό τους strip-show. Γνώρισαν μεγάλη άνθηση την προηγούμενη δεκαετία, αλλά σιγά-σιγά περιορίζονται. Η ταρίφα εδώ για τους ’’μυημένους ταξιτζήδες’’ που ανέφερα και πιο πριν φτάνει στο 50% του τζίρου.



Η θάλασσα μετά την προσθήκη βράχων στα 100 μέτρα από την ακτογραμμή της Λεμεσού απέκτησε ενδιαφέρον και άλλαξε την μορφή του παραλιακού άξονα. Τώρα πια η Λεμεσός έχει μια τεράστια αμμουδιά, προϊόν τεχνικής αλλά και συνάμα έξυπνης φυσικής επιχωμάτωσης.





Η Λευκωσία μεγαλώνει και αυτή με τον ίδιο σχεδόν ρυθμό που αναπτύσσετε και η Πάφος. Η πόλη μεγαλώνει κάθε μέρα. Τα σπίτια έφθασαν στις περιβάλλουσες βιομηχανικές ζώνες και τις ξεπέρασαν. Το κλίμα εδώ είναι καλλίτερο από τα ασφυκτικά παράλια, αλλά για μένα η απώλεια της θάλασσας δεν μπορεί να υποκατασταθεί.
Η πιο κάτω φωτογραφία είναι τραβηγμένη από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου μου στην Λευκωσία και βλέπει την τουρκοκρατούμενη περιοχή και τον Πενταδάκτυλο.



Γενικό χαρακτηριστικό του νησιού είναι ότι όλα έχουν αλλάξει. Οι άνθρωποι έχουν αλλοτριωθεί από το χρήμα. Ο εύκολος πλουτισμός είναι αποτέλεσμα του real-estate που έχει αναδειχθεί σε εθνικό σπορ. Πριν λίγες μέρες ήμουν σε ένα χωριό στα όρια της Λεμεσού και ο ερωτηθείς πρόεδρος της Κοινότητας ’’με τι ασχολούνται οι 2.500 κάτοικοι του’’ απάντησε ’’ οι ντόπιοι με αγοραπωλησίες οικοπέδων και υπαλληλική σχέση στις δημόσιες υπηρεσίες, οι ξένοι κάνουν διακοπές’’.



Μία Οffshore Οικονομία

Ως γνωστόν στην Κύπρο δραστηριοποιούνται χιλιάδες offshore εταιρίες με φυσική παρουσία (έδρα και δραστηριότητα) ή και μόνον καταθετικούς λογαριασμούς. Εκτιμάται ότι σήμερα οι καταθέσεις σε ξένο συνάλλαγμα από μη κατοίκους ξεπερνά τα 10,5 δισ. Ευρώ. Η πλειονότητα των καταθετών είναι εταιρίες ρωσικών και ουκρανικών συμφερόντων (σε ποσοστό περίπου 70%). Υπάρχουν επίσης αρκετοί Βρετανοί και Έλληνες επιχειρηματίες που εκδράμουν από την Μεγαλόνησσο.
Οι Βρετανοί επιδόθηκαν τα τελευταία χρόνια και στο real-estate της Κύπρο, γεγονός που γίνεται αντιληπτό τώρα με την μαζική αποχώρησή τους από την ευρύτερη περιοχή της Πάφου. Tους συμφέρει - σήμερα- να πουλήσουν σε υψηλές τιμές τα ακίνητά τους στην Πάφο και να επενδύσουν στο real-estate στην Αγγλία ή Αμερική, όπου οι τιμές έχουν καταρρεύσει. Εξάλλου οι επενδυτές δεν έχουν πατρίδα!!


Μια καλή Κουζίνα

Φυσικά κυπριακούς μεζέδες βρίσκεις παντού στο νησί, αλλά πρέπει να προσέξετε την ποσότητα και φυσικά την ποιότητα.
Για καλό ψάρι θα πρότεινα το Φάληρο και τον Λαδά (στο λιμάνι) στην Λεμεσό αλλά για πιο σύγχρονες γαστριμαργικές απολαύσεις θα πρέπει να γνωρίζετε στέκια και κόσμο. Σας χαρίζω την επόμενη φωτογραφία από γνωστό εστιατόριο της Πάφου με ψήσιμο σε black-stone στο τραπέζι σας.




Τι δεν θα πρότεινα...
Θα απέτρεπα τον ταξιδιώτη να μπει στον κόπο να πάει στα Λεύκαρα και στην Αγία Νάπα, γιατί και οι δύο χώροι είναι φτιαγμένοι για τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό μιας στενής κάστας ανθρώπων. Στα Λεύκαρα -που ανήκουν στην ημιορεινή ζώνη- θα βρείτε αρκετά εμπορικά μαγαζιά με κεντήματα κλπ. που δεν έχουν καμία σχέση με την παράδοση που διατυμπανίζουν. Εκεί οι φίλοι μας οι ''μυημένοι ταξιτζήδες'' εισπράττουν 30% του τζίρου και κουβαλάνε σωρηδόν τους αθώους περιηγητές.
Τώρα για την Αγία Νάπα, δεν θα χρειασθεί νομίζω να γράψω πολλά, αλλά μόνον μια λέξη: Kατάντια!

νύχτα στις πόλεις του κόσμου...να ζεις τις αντιθέσεις[2]

H γη οταν νυχτώνει...Ζει...αναπνέει.Κυκλοφορεί.Αισθάνεται.Κάθε ώρα του ταξιδιού έχει εικόνα.
Κάθε στιγμή έχει σασπένς.Αντιθετική ..απρόσμενη...ρευστή...σκοτεινή η με χρώματα..
Μαγική η νύχτα.
Σε κάθε πόλη διαφορετική. Βουβή η με δις-εκατομμύρια λέξεις....οσες κ τα φώτα της. Μπορεί
ναναι κ θαύμα. Μπορεί ναναι προκλητική...η να σε φοβίζει τόσο πολύ οσο εξίσου πολύ σου αρέσει..Ηδονοβλεπτικό το ταξίδι.
Κι αν εσυ..έχεις έρωτα μαυτό... σαν έννοια ...σαν ιδέα...σαν θεωρία ..αν μπορεί να σου γεμίζει κάθε σημείο με απόλαυση...η αν βρίσκεις σαυτό ...η μέσα απ αυτό...να ξυπνούν κ να λειτουργούν όλες οι αισθήσεις σου στο ζενίθ...μη κρυφτείς τις νύχτες στις πόλεις του κόσμου.


Φουλάρισε κάθε ίνα σου με νέργεια...με θέληση...με λαίμαργη λαχτάρα και αφήσου στη μαγεία των ωρών της.Πες οτι δεν θαρθει γρήγορα το ξημέρωμα ..γεύσου κάθε λεπτό...κάθε στιγμή. Χωρίς τη σκέψη της επόμενης μέρας.

Τόκυο..Αμστερνταμ...Ταλλίν....Τζακάρτα....Κάιρο.. Πεκίνο...Ρώμη...Παρίσι...Νέα Υόρκη...Αθήνα ..τι σημασία έχει το όνομα? Περιπλάνηση κ αποπλάνηση. Αφέσου χαλαρά
να το ζήσεις.Κι αν η νύχτα σου δεν έχει reality...μπορεί ναχει σκέψεις..η φαντασία.
Με το μυαλό μπορείς να πας παντού. Σε κάθε γωνιά...σε κάθε σταυροδρόμι.Σε κάθε ήπειρο
σε κάθε κομμάτι τούτης της ζωντανής σφαίρας.

Για την δική σου ανακάλυψη.Για την δική σου εμπειρία. Γιατί ξέρεις καλά..οτι η εμπειρία..
είναι ατομική υπόθεση. Σαν τη κάθε νύχτα του ταξιδιού σου.
Ξενυχτώντας....μπορεις άνετα κ να ονειρεύεσαι. Και ...να φτάνεις...Ως την άκρη της γης...
η ως την άκρη του ουρανού σου.